#45: Mijn vader overlijdt
Enkele jaren geleden is mijn vader naar een verzorgingshuis gegaan omdat hij niet meer voor zichzelf kon zorgen. Hij werd dement, en langzaam begon hij af te takelen.
Ongeveer tegelijkertijd met het begin van mijn burnout herkende hij mij niet meer. Hij duwde me zelfs weg als ik op bezoek kwam. Sindsdien ben ik nog maar weinig bij hem langsgeweest.
Langsgaan
Ik ging alleen nog langs om spullen te brengen, bijvoorbeeld als hij nieuwe kleren nodig had of als er iets stuk ging in zijn kamer. Hij keek me niet meer aan, hij negeerde mij, hij wist niet wie ik was. Ik vond het erg pijnlijk om te zien hoe mijn vader langzaam in zichzelf verdween.
Vlak voor mijn burnout begon ben ik nog eens met hem naar het ziekenhuis geweest (zie blog #06). Die ervaring was heel erg traumatiserend voor me, en was één van de dingen die ertoe leidden dat ik geheel instortte.
Ik had altijd gehoopt dat mijn vader een rustig oud mannetje zou worden, slapend in een stoel, maar hij bleef maar nerveus. Zenuwachtig rondlopen, nooit eens gaan zitten, onrustig, elke 10 seconden opnieuw afgeleid worden door iets anders. Toen hij niet meer kon praten kon ik hem ook niet meer vragen hoe het ging, of hem gerust stellen.
Langzaam kon hij steeds minder. In het begin konden we nog wandelen, koffie drinken, grapjes maken en foto’s kijken, maar dat hield op. Het werd te zwaar voor mij om een burnout te hebben en ook steeds mijn vader te willen bezoeken en helpen.
Steeds was ik bang dat de situatie met mijn vader een negatieve invloed zou hebben op mijn herstel. Ik werd bang om bij hem langs te gaan, omdat ik dan weer toenemende angst, onrust en stress zou hebben. Maar dan voelde ik me ook weer schuldig.
Maar ja, we hadden er niks aan. Hij wist niet wie ik was, en ik had al genoeg stress aan mijn hoofd.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Het einde
Net als ik mezelf een klein piepje beter begin te voelen (zie blog #38) komt het nieuws dat mijn vader nu wel erg hard achteruit gaat. Hij kan niet meer lopen en hij valt steeds.
Dit leidt tot blauwe plekken en pijn, maar als een klein kind blijft hij maar opstaan en proberen om te lopen, wat dan niet gaat. Het is een worsteling voor hem en een worsteling voor mij. Ik wil hem zo graag helpen, maar het kan niet. De Alzheimer wint, en we kunnen er niets aan doen.
Dan komt na een aantal dagen het telefoontje dat hij bijna niks meer eet en drinkt. Hij snapt niet meer hoe dat moet, en wat hij wel naar binnen krijgt kan hij nauwelijks nog doorslikken. Hij valt nu meerdere keren per dag, en is bont en blauw.
Ik neem afscheid
Ik wil naar hem toe. Ik weet dat hij me niet meer kent, maar ik ga er heen. Hij ligt in foetushouding in zijn bed te hijgen en te trillen. Hij is een wrak. Hij is zeer mager en zit onder de blauwe plekken. Op zijn heup zit een grote bult van een val. Zijn ogen zijn open maar hij kijkt nergens naar. Hij mompelt, zucht en trilt.
Hij blijft maar worstelen. Hij probeert zijn luier uit te trekken, maar dat lukt hem niet. Ik praat tegen hem. Ik aai hem op zijn borst. Ik zeg dat ik van hem hou. Ik zeg dat mijn zus van hem houdt. Ik zeg dat mijn moeder van hem houdt. Ik hoop dat hij er iets van meekrijgt. Hij reageert niet.
“Ga maar slapen,” zeg ik kalm een paar keer tegen hem. Ik weet verder ook niet wat ik moet zeggen. Hiervan wordt hij iets rustiger. Ik verlaat de kamer en moet hard huilen. Dat was papa. De arts zal hem nu met medicatie in slaap gaan houden tot hij dood is.
Thuisgekomen ben ik zeer duizelig en nerveus. Mijn burnout klachten nemen weer flink toe. Dat is begrijpelijk. Ik zal moeten accepteren dat het de komende tijd weer slechter met me zal gaan. Ik neem 10 mg Oxazepam in de hoop rustiger te worden.
De rest van de dag huil ik en WhatsApp ik met wat mensen. Ik voel me leeg en eenzaam. Ik mis mijn vriendin. Ik wil naar mensen toerennen en geknuffeld worden. Om mezelf af te leiden ga ik een afscheidsrede schrijven. Daarbij komen er veel leuke herinneringen naar boven. Ik huil erbij.
Schuldig
Dan voel ik me heel erg schuldig. Een aantal maanden geleden hoopte ik een beetje dat mijn vader dood zou gaan (zie blog #22) omdat ik dan minder financiële problemen zou hebben. Nu voel ik me schuldig daarover. Het is beter dat hij overlijdt, want hij heeft geen leven meer. Hij lijdt alleen nog maar. Maar toch voel ik me schuldig.
Ik voel me schuldig dat ik niet vaker op visite ben geweest, ook al had hij er niks aan.
Ik voel me schuldig omdat ik zo bang ben om weer een terugval te krijgen in mijn burnout, terwijl mijn vader nu ligt te sterven.
Ik voel me schuldig dat ik soms in mijn eentje in de auto zo woedend op hem ben geweest omdat ik door hem zo perfectionistisch en angstig ben geworden.
Ik voel me schuldig als ik even opzoek hoe hoog de erfbelasting eigenlijk is.
Het spijt me zo, lieve papa. Je hebt je best gedaan.
Na twee dagen en nachten in slaap te zijn gehouden, overlijdt hij. Arme man. Nu heeft hij eindelijk de rust waar hij zo naar verlangde. Vaarwel lieve papa, ik hoop dat je nu naar mama kan gaan, die zes jaar geleden overleed.
Ik realiseer me dat ik het herstel van mijn burnout maar weer even een tijdje moet vergeten. En ik voel me schuldig dat ik daar nu meteen weer aan denk.
Volgende keer
Volgende keer kom ik hopelijk in een rustiger vaarwater terecht.