#47: De UWV-arts vindt 40 uur werken best mogelijk

Ik krijg een brief van het UWV. Als ik twee jaar ziek ben dan zal mijn ziektewet (ZW) uitkering eindigen, en als ik dan nog arbeidsongeschikt ben kan ik een “Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen“ (WIA) uitkering aanvragen. 

Als je een WIA uitkering aanvraagt zal een verzekeringsarts van het UWV bepalen in hoeverre je op basis van je lichamelijke en geestelijke klachten nog een inkomen kan verdienen, en dan beslist men of je al dan niet een WIA uitkering krijgt.

Het bezoek aan de UWV-arts

Ik word meteen bang. Mijn eerste ervaring met een UWV-verzekeringsarts was zeer slecht (zie blog #18). De arts beoordeelde toen helemaal mijn klachten niet, hij loog en probeerde me over te halen om me beter te melden en de WW in te gaan. Als ik er weer aan terugdenk krijg ik alsnog zin om een officiële klacht in te dienen hierover, als ik daar de energie voor zou hebben.

Het is eind augustus, en ik bezoek de UWV-arts voor mijn WIA keuring. Deze keer is het een mevrouw. Ze kent mijn dossier, dat is fijn, en ze stelt allerlei vragen: wat ik de hele dag doe, of ik wel goed eet, of ik geen drugs gebruik en wat ik allemaal wel en niet kan.

Dat is een stuk prettiger dan mijn vorige ervaring. Ik laat mijn medicijnen zien en ze stelt vragen over hoe veel ik neem en hoe vaak. Ik vertel haar dat ik volgens mijn psycholoog hoogsensitief ben, en een verhoogde prikkelgevoeligheid heb. Ik vertel haar dat ik me niet kan concentreren en niks kan onthouden.

Ook zeg ik dat ik best een uur lang iets kan doen, maar dat ik daarna dan kapot ben. Dat ik een Werkfit traject ga doen (zie blog #34) en daar heel blij mee ben. En dat mijn psycholoog en huisarts zeggen dat ik heus wel beter zal worden, alleen men weet niet wanneer.

Beperkingen, maar geen urenbeperking

Dan zegt ze dat ze een aantal beperkingen ziet. Beperkingen die mij verhinderen om allerlei soorten werk te doen. Ze vindt dat ik niet kan werken in een drukke omgeving, geen deadlines aankan, niet kan multitasken, geen werk kan doen waar ik steeds word afgeleid, en er moet rust zijn. Ik kan geen onregelmatige diensten aan, niet leiding geven en ik kan geen verantwoordelijkheden aan. Daar ben ik het allemaal mee eens.

Maar ze zegt ook dat ze “géén urenbeperking ziet”. En dat ik dus 40 uur per week kan werken. Wat? Ik ben nog nèt aan een uur belastbaar, en moet daarna weer uren uitrusten. Ik vertel haar dat, en zeg dat ik middagdutjes doe en veel moet rusten na elke activiteit. Maar nee, ze blijft erbij dat ik 40 uur kan werken. Ik zeg dat ik het er niet mee eens ben. Ze antwoordt dat ik “dan maar bezwaar moet maken en dat er dan een hoorzitting komt.”

Nog leuker, ze voegt er aan toe: “we doen eigenlijk nooit een urenbeperking bij een burnout”. Tuurlijk, weer zo iemand die dus niet op basis van mijn klachten oordeelt, maar gewoon een protocol volgt om mensen uit de WIA te houden.

En zo schuiven ze je door naar een hoorzitting, en van daaruit schuiven ze je door naar een beroepsprocedure, die een jaar of twee zal duren. De meeste mensen zullen daar vanaf zien en dus maar gewoon de WW in gaan.

Afwachten

Ze zegt dat ik moet afwachten wat de arbeidsdeskundige zegt. Daar moet ik ook eerst nog heen voordat er een definitieve uitspraak komt over de WIA. Als ik met de genoemde beperkingen niet ten minste 65% van mijn laatste salaris kan verdienen, dan heb ik recht op een WIA uitkering, en anders niet.

Vliegensvlug denk ik na. Bestaan er banen waarbij ik bovenstaande beperkingen heb? Ja, geestdodende baantjes waarbij je bijvoorbeeld de hele dag schroefjes in bakjes moet doen of knijpers in elkaar moet zetten. Dat zijn misschien minimumloon banen. Hoe hoog is het minimumloon nu eigenlijk? Ik weet het niet. Kan ik daarmee 65% verdienen van mijn laatste loon? Ik denk het niet. Maar ja, ik weet het niet zeker.

Ik ben een beetje flabbergasted en weet niet wat ik moet zeggen. Ik vraag aan de arts hoe het kan dat ik net aan een Werkfit programma ben begonnen, en dus volgens het UWV niet Werkfit ben op dit moment, dat zij dan oordeelt dat ik 40 uur zou kunnen werken. Ze antwoord droogjes dat het Werkfit traject “vanuit de Ziektewet (ZW) gaat en dus niets te maken heeft met de WIA”, waarvoor zij een oordeel moet maken. Punt. 

Wat een gelul. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen, ik ben te verbaasd en vermoeid om na te denken. Die avond en nacht ben ik helaas weer zenuwachtig. Ik was net van al mijn grote problemen en stressfactoren af, maar nu ben ik hier weer zenuwachtig over en bang voor. Ik slaap slecht, mijn hoofd duizelt.

65,4% arbeidsgeschikt

Waarom kan de UWV-arts niet gewoon oordelen dat ik 1 uur per dag kan werken? Dat is immers de waarheid, en het meest eerlijk. En ik wil ook best een poging wagen om 2 uur per dag te gaan werken, om mijn goede wil te laten zien. Maar dat is al 25%, een enorm zware belasting, zeker als ik ook nog heen- en terug moet reizen. Als ik meer ga werken is dat niet goed voor mijn herstel en zal ik alleen maar langer ziek blijven, of erger nog, bergafwaarts gaan. En dat verzin ik niet zelf, dat zeggen mijn coach en mijn psycholoog.

Na een paar dagen krijg ik het verslag van de verzekeringsarts. Er staat in dat “het niet bekend is of cliënt het met de beperkingen eens is”. Dat is niet waar. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik het niet eens ben met het ontbreken van een urenbeperking.

Enkele weken later volgt het gesprek met de arbeidsdeskundige.

Tuurlijk,

tuurlijk,

fucking natuurlijk…

…komt er uit dat ik 65,4% van mijn laatste loon kan verdienen en dat is meer dan 65% en dus heb ik geen recht op een WIA uitkering. Met 0,4 procent verschil. Zou de arts hebben geoordeeld dat ik 38 uur kon werken in plaats van 40, dan zou ik wél recht hebben op WIA. Het voelt alsof die arts het van te voren al zo had uitgerekend.

Ik begrijp dat er regels en wetten zijn, en dat ze fraudeurs eruit moeten filteren, maar dit is gewoon oneerlijk. Ik ben van mening dat ik ongeveer nul tot één uur kan werken, de huisarts, de psycholoog en mijn Werkfit coach zijn het daarme eens. En wat zegt het UWV? Dat ik 40 uur kan werken. Pfoeh, wat een naaiers!

Dus, over een week of 5 eindigt mijn Ziektewetuitkering. Ik zal dan een werkloosheidsuitkering (WW) moeten aanvragen en dan krijg ik allerlei verplichtingen. Zo moet ik bijvoorbeeld vier keer per maand solliciteren. Op werk waarvan ik zeker weet dat ik het niet aankan. Dus ik moet ofwel een baan zoeken en me dan meteen ziek melden, ofwel in de sollicitatie aangeven dat ik een burnout heb en me meteen ziek zal melden.

Snapt het UWV dan werkelijk niets van burnouts? Dat je je herstel met hele kleine stapjes moet opbouwen? En dat als iemand een Werkfit traject aan het doen is, hij dus niet fit is om te werken? En dat je jezelf dan dus tegenspreekt?

Nou ja, geduld, geduld, Martin. En proberen om ergens anders aan te denken. Ik ga maar wel alvast een advocaat zoeken die verstand heeft van arbeidsrecht en UWV-zaken. Want ik kan in bezwaar en beroep gaan tegen deze uitspraak.

Ook dat geeft weer extra stress en ellende. Maar ja, ik moet toch wat? In de WW gaan is geen optie, ik moet er niet aan denken om te gaan solliciteren, dat is veel te zwaar voor me. En je hebt maar maximaal recht op twee jaar WW. Stel dat ik er bij het eerstejaars gesprek al in was getrapt. Dan had het UWV zich al weer mooi een jaar ZW-uitkering uitgespaard, simpelweg door mij te misleiden, en ik zou dan nu al halverwege op weg zijn naar de bijstand.

Het is echt tragisch, dit is een Nederlandse overheidsinstantie. Dit is ons “sociale vangnet” waardoor wij denken dat we beter zijn dan andere landen. Hiervoor gaan wij naar de stembus en betalen we belastingen. Maar als je het nodig hebt en er gebruik van wilt maken, dan wil men je zo snel mogelijk eruit pesten.

En het geeft ook een vertekend beeld. Het regeringsbeleid is om zo min mogelijk arbeidsongeschikten te hebben, want die kosten geld. Maar als je die dus allemaal de WW in oordeelt, worden de werkloosheidscijfers hoger en het aantal arbeidsongeschikten lager. En zo klopt er geen reet meer van want een deel van die werklozen is dus niet beschikbaar om überhaupt te werken. En dan worden ze vanzelf fraudeurs want het UWV vindt dat ze best kunnen werken. En als ze pech hebben en langer dan twee jaar in de WW blijven, dan komen ze in de bijstand.

Ik zelf heb geen recht op bijstand, want ik bezit een huis met een overwaarde. Dus dat moet ik dan eerst maar eens opmaken volgens de wet. Dus, nog twee jaar WW te gaan, en dan bestaat er daadwerkelijk een kans dat ik in de goot zal eindigen.

Nou, het ziet er naar uit dat de stressloze periode waar ik al lange tijd op hoop er nog even niet aankomt. Jammer dat het op deze manier moet. Ik zal proberen om het te laten rusten, en ik stuur om te beginnen maar even een e-mail naar een advocaat.

Volgende keer

Volgende keer vertel ik waarom veel mensen denken dat een burnout maar aanstellerij is.

Reageren? Dat kan via Instagram.