#54: Totale uitputting en een heel belangrijk inzicht
Een dag na de enorme angstaanval die ik had over de medicijnen die ik moet gebruiken (zie blog #53) ga ik in de ochtend een eindje fietsen. De hele rit voel ik ik me belabberd, moe en duizelig.
Ik kom terug en plof neer op de bank. Ik wil thee zetten maar ik kan bijna niet meer opstaan. Mijn hoofd wil niet meer. Mijn hoofd voelt zwaar en gonst en bonst op het ritme van mijn hartslag.
Liggen op de bank
Na de thee ga ik met gesloten ogen liggen op de bank. Mijn hoofd blijft bonzen. Het voelt alsof alles te veel voor me is. Mijn lichaam trilt een beetje. Geluiden komen binnen in mijn hoofd als bommen. Een tikje van de koelkast, een kraakje van de vloer, een bus die buiten in de verte voorbij komt, het is allemaal veel te hard.
Het voelt alsof mijn hoofd gaat ontploffen. Dan val ik in slaap en word ik een half uur later wakker met een hoofd vol pap. Een soort kater maar dan zonder de hoofdpijn. Mijn hersenen voelen weer aan als Brinta. De spanning is weggegaan, maar mijn hele lichaam wil niets meer. Ik ben absoluut, totaal en volledig uitgeput.
Het geeft wel enigszins een fijn gevoel, dat ik helemaal slap ben en niet meer gespannen. Ik hang als een vaatdoek op de bank. Ik heb niet eens meer de neiging om de iPad of mijn telefoon te pakken, zo slap en zwak ben ik. Ik zet een héél zacht harpmuziekje aan en blijf uren zo liggen.
Ik herken dit uit mijn vorige burnout van meer dan 12 jaar geleden. Toen was ik nooit gespannen, maar alleen maar totaal uitgeput. Dit is precies dat gevoel. Uitputting, moe zijn. Dus niet even lekker moe zijn zoals je wel eens hebt na een drukke dag, maar totaal kapot zijn. Niets meer kunnen. Het gevoel hebben dat je bijna dood bent. Alsof je de marathon van Athene hebt gelopen, inclusief terug van Athene naar Haarlem. Met tegenwind.
Ik ben op. Hoe kan dat? Waarom ben ik nu, na bijna twee jaar ziek zijn, pogingen tot herstellen, niet werken en rustig aan doen, nog steeds zo slap, zo kapot, zo compleet opgebrand?
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Een blik in de agenda
Zo veel zware dingen heb ik toch niet gedaan de laatste tijd? Ik heb het gevoel alsof ik alleen maar een beetje wandel en fiets, en verder niks doe. Ja, ik heb afgelopen maand wel de uitvaart van mijn vader gehad (zie blog #46) maar dat ging allemaal best goed.
Oh ja, ik ben ook in een meubelwinkel geweest want ik heb een lekkere relax-stoel besteld om fijn tot rust te kunnen komen in een goede houding. En ik heb eindelijk een fiets uitgezocht en besteld met een juiste framemaat zodat ik niet meer krom hoef te fietsen. Twee investeringen voor de toekomst en mijn gezondheid, dankzij een erfenisje van mijn ouders.
Hmm, ik kijk maar even in mijn agenda wat ik allemaal nog meer gedaan heb de laatste weken. Er moet toch een verklaring zijn voor deze mega-instorting? Dan zie ik opeens wat een totaal krankzinnige maand ik heb gehad:
• het overlijden en de uitvaart van mijn vader
• het afhandelen en nasleep daarvan (notaris, bankrekeningen, instanties, zaken regelen, etc.)
• de auto is naar de garage geweest (drie keer, waarvan één keer op meer dan een uur rijden afstand)
• twee keer naar yoga geweest (zie blog #42)
• ik heb een WIA aanvraag gedaan plus het bezoek aan de UWV arts en de arbeidsdeskundige (zie blog #47)
• ik heb nieuwe gas- en elektrameters gekregen
• naar de dokter geweest (twee keer), en het ziekenhuis (twee keer) voor mijn been (zie blog #51)
• naar de psycholoog geweest (twee keer)
• bezoek gekregen van een vriend of vriendin (drie keer)
• online gezocht naar een relaxte stoel en een bezoek aan de meubelwinkel
• online gezocht naar een nieuwe fiets en bezoek aan de fietsenwinkel
• de hele intake en van start bij de CSR-coach (zie blog #50)
• iets stressvols uit het verleden laten uitzoeken door een advocaat
• dagelijks fietsen en wandelen
• dagelijkse boodschappen en huishoudelijke dingen
Ja, jezus Martin, vind je het gek? Vind je het gek dat je nu totaal ingestort en uitgeput bent? Vind je het gek dat je steeds maar niet het idee hebt dat je een beetje vooruit gaat? Het is idioot, idioot zoveel als je gedaan hebt. Zelfs voor iemand die géén burnout heeft is dit al een volle maand. Fucking hel, waarom doe je toch zo veel?
Ik ben boos op mezelf. Ik moet rust nemen! Natuurlijk, sommige dingen zijn onvermijdelijk, maar waarom, waarom moet ik zo nodig naar yoga gaan? En waarom naar drukke winkels, dingen die gewoon kunnen wachten?
Waarom opeens die advocaat iets laten uitzoeken van 5 jaar geleden? Dat kan ook volgend jaar! Waarom met mijn been naar de dokter en het ziekenhuis? Ik had er niet eens last van, dat had ook kunnen wachten. En het wandelen en fietsen had ik ook wel kunnen weglaten op dagen dat ik verplichtingen had. De boodschappen had ik zelfs nog kunnen laten bezorgen.
Hoe komt dat toch? Hoe komt dat toch dat ik een enorm volle, drukke maand heb, maar dat niet in de gaten heb? Ik vertelde van de week nog aan een buurman dat ik “eigenlijk niks doe de hele dag behalve wandelen”. Waarom heb ik toch maar steeds in mijn hoofd dat ik heel veel rust neem, en bijna niks aan het doen ben?
Dit is het! Dit is precies de reden waarom ik een burnout heb. Omdat ik het totaal niet in de gaten heb als ik mezelf zwaar belast. Ik denk maar steeds “nou het valt wel mee, ik zit een beetje op de bank en doe soms boodschappen”. Maar dat is niet waar! Dat is niet de realiteit! Ik zie de realiteit niet in. Ik (h)erken niet dat ik heel veel meer dingen doe. En dat het te veel voor me is.
Snap het nou eens!?
Godverdomme Martin, klootzak. Wanneer leer je het nou eens? Ben ik zo naïef? Ben ik zo’n kneus dat ik niet eens kan aanvoelen dat ik als een razende allemaal activiteiten aan het doen ben en dan maar steeds denk dat ik het niet zo druk heb?
Ik weet het antwoord wel: ik praat alles goed. Alles wat zwaar en druk is praat ik goed. Alles wat te veel voor me is praat ik goed. Bij de uitvaart van mijn vader heb ik tegen mezelf gezegd dat het waarschijnlijk zwaar zal worden, en dat ik waarschijnlijk een terugval zou krijgen, maar dat het nou eenmaal moest. Toen de auto drie keer weg moest zei ik: “ach dat is wel veel gedoe, maar het moet toch gebeuren want ik heb nog garantie”.
Bij de yoga heb ik alleen maar zitten huilen en het was te zwaar voor me, maar ik dacht “ach, yoga is gezond dus ik moet het maar doen”. Ook bij de WIA-aanvraag, het laten vervangen van de gas- en elektrameters, de bezoekjes aan de psycholoog, de dokter en het ziekenhuis dacht ik: ”nou het is wel wat veel allemaal, maar het moet gewoon even”. En bij de leuke dingen, zoals bezoek van vrienden, het shoppen voor een stoel en een fiets, dacht ik: “goh dit is best zwaar voor me, maar ja ik mag af en toe toch ook leuke dingen doen?”.
Alles, alles praat ik goed, zware dingen, leuke dingen, alles wat energie kost en me kapot maakt. En vervolgens heb ik niet door dat het allemaal te veel is. Ik herken dat van mijn voormalige werk. De files, de zware dagen, de constante deadlines en het moeten afraffelen van taken, de andere dingen waarover ik ontevreden was. Ik heb het allemaal goedgepraat. In mezelf. En niet geuit, en geen acties ondernomen zoals rust nemen. Dit is het antwoord voor mijn burnout, en de oplossing voor de toekomst.
Ik moet leren om op te houden met dingen goedpraten. Ik moet ontdekken waarom ik dit doe, en er mee afrekenen. Ik moet voor mezelf opkomen. Voor mezelf en voor mijn gezondheid. Dit wordt mijn doel. Dit wordt de oplossing
Met dit inzicht ga ik verder. Rust heb ik nodig, Rust, rust, rust. En ik zal in de toekomst gewoon wéér een burnout krijgen als ik niet afleer om alles voor mezelf goed te praten.
Volgende keer
Volgende keer kan ik eindelijk wat rust nemen, maar dan verschijnt er een bromtoon in mijn huis.