#63: Mijn nieuwe fiets, bank en stoel geven me stress

Ik heb wat geld geërfd van mijn vader (zie blog #46) en daarvan heb ik onder andere een nieuwe fiets besteld en een nieuwe bank en een lekkere relaxte fauteuil. Ik moet vijf weken wachten voordat alles geleverd wordt en ik heb er veel zin in.

Zin om prettiger te kunnen fietsen in bos en duin, want ik heb nu maar twee versnellingen en mijn framemaat is eigenlijk te klein voor mijn lange benen. En ik heb zin om heerlijk te gaan relaxen op mijn nieuwe bank en stoel.

De fiets arriveert

Mijn fiets wordt na vier weken geleverd bij de fietsenwinkel. Ik heb de laatste maand bijna nooit meer gefietst, omdat ik zo uitgeput was en mijn lichaam niet te veel wilde belasten. De fiets is fantastisch, op maat gemaakt voor mijn lengte, 14 versnellingen, onverwoestbaar, en goede banden die ook op onverharde wegen perfect zijn.

Ik zet hem een tijdje in de woonkamer, zo mooi is hij. Na enkele dagen ruikt mijn kamer naar fietsenwinkel, echt zo lekker! Nadat ik mijn berging bij de entree heb opgeruimd (zie blog #61) krijgt mijn fiets daar een vaste plek.

Er zit nog geen slot op mijn fiets, dus ik moet nog even terug naar de winkel. Ik koop een slot met een flinke ketting. Een week of vijf geleden was ik ook in deze winkel om de fiets te bestellen. Toen duizelde mijn hoofd heftig, want fietsen uitzoeken in een drukke winkel, ik kan het nog steeds niet aan. Mijn kop wil het niet. Ook nu weer is het te veel voor me. Ik word onrustig, mijn hart gaat bonken in mijn borst en in mijn hoofd. Nadat het slot gemonteerd is op de fiets ga ik weer snel naar huis. 

Ik voel me nog altijd slap, duizelig, uitgeput en nerveus, ik denk dat fietsen nog steeds te veel voor me is, dus ik laat dat even varen voor nu. Daar zit ik dan weer op de bank. Met een dure fiets in mijn berging, waarop ik niet fiets. Ik voel me schuldig dat ik zoveel geld heb uitgegeven aan een fiets, maar niet durf te fietsen nu. Klote-burnout, waarom is alles nou zo moeilijk? Waarom kan ik nou niet gewoon op die fiets springen en het bos in gaan? Ik kan het niet! Ik kan het gewoon niet.

Mijn fiets geeft me stress. Ik voel me gedwongen om te gaan fietsen. Want fietsen is lekker en gezond, en de fiets was zo duur. En het is zonde om niet te gaan fietsen. Maar het lukt me niet, ik ben te uitgeput en nerveus.

De bank en de stoel

Op de dag dat mijn meubelen komen zet ik de oude hoekbank alvast op straat. Kan ik mooi even alles goed stofzuigen en dweilen, want de kamer is nu lekker leeg. Het voelt fijn, als een nieuw begin. Ik had mijn oude bank al meer dan tien jaar en hij was versleten en vies. Dit is het laatste grote ding dat mijn huis uit gaat waarin nog rook- en nicotinegeuren zitten. Nu is mijn huis 100% fris want ik heb al twee jaar niet meer gerookt.

De nieuwe bank en stoel zijn prachtig en zitten heerlijk. Mijn kamer ruikt meteen naar meubelwinkel, echt weer een lekkere nieuwe geur in mijn leven. Mijn woonkamer ziet er anders uit en dat vind ik erg leuk. Maar ik ben desondanks uit mijn hum, uit mijn doen. De nieuwe meubelen zijn de oude niet. Mijn vaste manieren om neer te ploffen, te zitten, te liggen en te hangen zijn er niet meer. Het is alsof ik bij een vreemde op bezoek ben. Ik zit onwennig, ik lig onwennig.

Ik weet niet meer hoe ik moet zitten of liggen, en ik word er nerveus van. Verdomme, waarom kan ik nou niet genieten van mijn nieuwe meubels waar ik zo naar verlangde? Elke vijf minuten ga ik anders zitten. Ik verhuis van de bank naar de stoel naar de bank. Ik zit, ik lig, ik hang. Ik klooi met kussens, zonder kussens. Maar niks is prettig, niks is vertrouwd en ontspannend.

Voor de zoveelste keer begin ik te huilen. Ik huil dat ik mijn oude bank terug wil en dat ik bang ben dat ik nooit zal wennen aan deze nieuwe. Ik huil dat ik godverdomme eens beter wil worden en geen stress en angst meer wil hebben. Wat een klotezooi, koop ik mooie spullen van het geld waar mijn ouders hard voor hebben gewerkt, en ik kan niet eens dankbaar zijn of blij dat ik die spullen nu heb.

Wanneer voel ik me nou eens beter?

Ik had zo gehoopt dat de fiets, bank en stoel mijn leven beter en prettiger zouden maken, en mijn herstel zouden bevorderen, maar het lukt niet. Het werkt niet. Waarom werkt het nou niet? Het is zo zonde van het geld en zonde van de moeite. Dagenlang ben ik nerveus en gespannen, omdat die kutbank en die kutstoel zo onwennig zijn. En omdat ik niet kan fietsen, want dan gaat mijn kop duizelen.

Klote, kutzooi, kut-burnout! Hoe moet ik ooit weer gaan werken als ik niet eens tegen een verandering van stoel en fiets kan? Hoe moet ik ooit weer op vakantie kunnen of leuke dingen doen met vrienden? Ik stort al in omdat ik mijn vaste kussentjes niet meer heb. Wanneer voel ik me nou eens beter? Wanneer? Twee jaar lang ben ik al bezig, en alles wat ik doe om mijn leven, mijn huis en mijn omgeving beter te maken helpt geen zak!

Na een week ga ik maar eens op pad op mijn nieuwe fiets. Mijn kop wil het niet, maar ik ga toch maar gewoon. Het fietst heerlijk, met al die versnellingen vlieg ik zo over de duinen heen. Ik voel me een koning op de weg. Thuis gekomen gonst mijn hoofd zó erg dat ik plat op mijn nieuwe bank ga liggen. En wonderwel, na een half uur liggen in totale ellende ga ik me iets meer ontspannen voelen.

Ik hoop dat ik kan wennen aan de nieuwe spullen, en weer tot rust kan komen, want ik wil verdorie nou écht, écht eens in een periode komen waarin ik niet steeds gestresst raak van alledaagse dingen.

Volgende keer

Volgende keer zie ik in dat ik alles heel anders moet gaan aanpakken.

Reageren? Dat kan via Instagram.