#90: The Fresh Prince Of Bel Air

Ik krijg een onduidelijke brief van het UWV met daarin een datum waarop ik in Alkmaar mijn ziektewet-bewaar (zie blog #89) kan laten horen. Er staat in dat een juridisch medewerker mij zal ontvangen en dat er soms een arts bij is.

Daar ben ik het niet mee eens, ik wil dat er ZEKER WETEN een arts bij is. Dus ik besluit om assertief te zijn en ze op te bellen. Ik leg uit dat ik wil dat er zowel een jurist als een arts aanwezig is, en óók een arbeidsdeskundige. Laat ze maar eens hun best doen, denk ik. Ze geven toe en er zal zowel een jurist als een arts aanwezig zijn. De arbeidsdeskundige is niet nodig, want óók de arts schijnt arbeidsdeskundige dingen te mogen zeggen (wat het UWV tot nu toe altijd ontkend heeft) en deze schakelt pas een deskundige in als hij er zelf niet uit komt.

Mijn hoorzitting gaat goed

Ik moet weliswaar meteen huilen als de hoorzitting begint, maar binnen enkele seconden herpak ik mezelf. Ik zeg:“het spijt me, maar ik móet nu even assertief zijn. Ik wil graag de volgende onderdelen stuk voor stuk benoemen en uitleggen, want ik wil gehoord worden”. Dan volgt er anderhalf uur gesprek waarin ik alle punten die ik heb genoteerd langsloop en uitleg.

Ik vergeet alleen om het gesprek op te nemen, en vergeet één laatste punt te noemen dat ik had willen noemen. Maar voor de rest uit ik alles, ik bespreek alles, ik noem alles op dat mij niet bevalt, en ik bespreek uitgebreid mijn lichamelijke klachten en waarom deze er voor zorgen dat ik niet kan werken.

Yes! Succes! Ik ben uitgeput maar trots op mezelf. De arts heeft alles genoteerd. Hij schreef zich een ongeluk. Pagina’s lang zat hij op te schrijven wat ik allemaal te zeggen had. Ik heb hem dan ook verzocht om ALLES in de rapportage te zetten en dus niet de helft weg te laten, zoals alle andere keren.

Heerlijk. Ik voel me goed. Van de spanning moet ik hard huilen in de auto maar ik voel me goed. Ik ben mijn ei kwijt, en ik heb het gevoel dat er nu écht geluisterd werd. Welke beslissing er uit komt, zien we nog wel, maar het ei is in elk geval gelegd. En het is een goed ei, een mooi groot wit zwanenei.

Ik kan me niet vervelen

In de weken na het gesprek kom ik langzaam tot rust. Het duurt nog wel even voordat ik antwoord van het UWV zal krijgen. Langzaam vergeet ik het hele gesprek bij de verzekeringsarts, en ik begin me weer te vervelen. En dat kan ik eigenlijk niet, me vervelen. Ik zou het wel moeten doen maar ik kan het niet.

Omdat ik wat meer rust heb en wat meer energie krijg gaan de dagen zo ontzettend traag als ik niks te doen heb. Dus ik ga mezelf eens lekker overprikkelen. Dat doe ik niet expres, maar langzaam sluipt het er in. Zó langzaam, dat ik pas na een paar weken ontdek dat het te veel voor me is.

Ik zie op Netflix dat alle seizoenen van The Fresh Prince Of Bel Air te zien zijn. Dat lijkt me echt leuk om te kijken, en niet te zwaar. Ik kijk aanvankelijk elke avond één aflevering. Dat gaat goed. Maar ja hoor, na een paar dagen kijk ik er twee en dan drie. En dan ga ik ook in de middag kijken. Overdag TV kijken, dat heb ik al zo lang niet gedaan. En het gaat goed en de tijd gaat lekker snel voorbij.

Ik weet eigenlijk niet of ik The Fresh Prince nou nog wel zo leuk vind. De serie heeft de tand des tijds niet zo goed doorstaan, en ik ben zelf natuurlijk ook veranderd sinds de jaren ’90 toen het op TV was. Sommige afleveringen zijn wel leuk, andere zijn super slecht. Will Smith, de hoofdpersoon, is vrouwonvriendelijk en maakt alleen maar “fat jokes” aan het adres van oom Phil, en “short jokes” aan het adres van neef Carlton. Bijna elke aflevering is er ook wel een verhaallijn die helemaal niet wordt afgemaakt.

Dus ik blijf maar kijken. In de hoop dat het beter wordt, In de hoop dat ik het gevoel van toen terugkrijg, Binnen enkele weken kijk ik alle zes de seizoenen die elk meer dan 20 afleveringen hebben.

Prikkels, prikkels

Ongeveer halverwege de serie krijg ik het gevoel dat het te veel voor me is. Dat het niet goed is om zoveel Netflix te kijken. Het valt me tegen dat de serie niet zo leuk is als ik had gedacht. Ik ben eigenlijk best onrustig tijdens het kijken. Hoewel het prettig leek te zijn dat ik eindelijk lekker eens wat meer TV kon kijken, voelt het toch niet zo héél prettig.

Wat doe ik toch? Waarom kan ik niet gewoon rustig één aflevering per dag kijken? Ik krijg opeens het inzicht dat ik obsessief aan het kijken ben. Ik geniet niet. Ik ontspan niet. Ik overprikkel mezelf om snelle dopamine-shotjes te krijgen, maar het is te veel voor me.

Zelfs als ik midden in de nacht wakker word zet ik meteen The Fresh Prince weer aan om er langzaam mee in slaap te vallen. Verdorie, ik weet dat ik dit doe en ik voel dat het niet goed voor me is. Maar toch doe ik het. Ik blijf mezelf overprikkelen. Als excuus zeg ik af en toe tegen mezelf:“ja hallo, ik mag toch heus wel eens lekker veel TV kijken?!”, in een poging mijn burnout een beetje te ontkennen, maar ik weet stiekem dat het niet gezond is wat ik doe.

Dan komt de laatste aflevering, de finale, waarin Will afscheid neemt van alle anderen. Het huis wordt verkocht, en iedereen gaat weg. Dan stort ik totaal in. Ik heb ditmaal vijf afleveringen achter elkaar gekeken en deze finale is ook voor mijzelf een finale. Ik breek. Ik ontplof. Ik barst in huilen uit. En niet alleen omdat Will weg gaat en Carlton voor het laatst zijn dansje doet.

Ik schreeuw het uit van verdriet: “Dag mama en papa, jullie zijn dood! Jullie zijn ook weg! Iedereen gaat weg! The Fresh Prince gaat weg, alles gaat voorbij! Iedereen gaat weg of dood! En ik kijk te veel TV! Wat ben ik toch een klootzak dat ik weer te veel TV kijk! Daar kan ik helemaal niet tegen! Mijn burnout gaat nooit meer over! En ik ga ook dood! The Fresh Prince is niet leuk meer en ik ben nu oud en ik ga dood!”

In de weken erna ben ik kapot, nerveus, duizelig, moe en huilerig. Zou ik nu eindelijk eens geleerd hebben dat ik mezelf niet moet overprikkelen? Dat mijn hersenen dit totaal nog niet aan kunnen? Dat binge-watchen al ongezond is als je gezond bent, maar funest is als je een burnout hebt?

In mijn fantasie hoor ik het UWV al zeggen:“ja lul, als je 3 uur achter elkaar The Fresh Prince kan kijken, dan kan je dus ook werken!”.

Pfoeh! Ik ga maar weer over tot de orde van de dag: niets doen, me vervelen, dutjes doen, wandelen, en elke dag maar één, 1, éééééééééén, dus niet meer dan 1, aflevering van iets leuks kijken.

Volgende keer

Volgende keer schrijf ik een brief aan mijn overleden vader.

Reageren? Dat kan via Instagram.