#93: Hoera! Mijn belastbaarheid neemt toe
De tijd vliegt. Als een razende. Het is nu alweer half september 2019. In januari dacht ik:“nou, nog een maandje of zes, dan zijn we vast een stuk verder.” En dat is ook wel een beetje zo, maar niet echt “een stuk”.
Mijn hoofd voelt nog steeds zwaar, moe, en katerig. Ik word eigenlijk nooit echt wakker. Ik leef in een glazige, wazige wereld. Maar ik kan wel meer belast worden. Ik kan bijna twee uur per dag achter de computer werken aan mijn eigen hobbyprojecten, en dat doe ik nu al drie weken. Soms schiet ik weer in mijn oude gedrag en ga ik te lang door zonder pauzes. Maar mijn lichaam straft me dan niet meer direct af.
Gevaar
En dat is dus de gevarenzone. Ik kan nu weer wat dingen doen zonder dat ik direct een verergering van de lichameljke klachten voor mijn kiezen krijg. Maar ik kan dan dus ook makkelijker over mijn grenzen heen gaan.
In de avond kan ik ook wel twee uur TV kijken, zolang het lichte dingen zijn waar je niet al te veel bij hoeft op te letten. Ook dat is een gevaar, want de kans bestaat dat ik mezelf weer overprikkel.
Als ik afspreek met een vriend of vriendin, dan stort ik niet meteen meer in als het is afgelopen. Ik huil minder, en lijk alles beter aan te kunnen. Dat is allemaal super vooruitgang! Ik geloof het bijna niet, zo goed als het gaat.
Dit is de fase waarin ik iets moet leren. En heel goed moet gaan opletten. Ik word nu dus niet meer meteen afgestraft als ik een beetje hooi op de vork neem. Ik zal zelf moeten controleren en beheersen dat ik rustig aan blijf doen.
foto: © 2019 kakikhebeenburnout.nl
20 minuten rust na elke taak
Zoals ik al schreef in blog #92 wil ik 20 minuten rust hanteren na elke taak. Maar als ik niet moe of naar de klote ben dan denk ik er niet eens meer aan om even rust te nemen. Ik voel me als een kleuter die middagslaapjes moet doen maar zelf van mening is dat hij niet moe is.
Dus ik sta op, ga douchen, en stap op de fiets om in de duinen te fietsen. Daarna thee drinken en even een spelletje spelen op de iPad. Stop! Ergens daar tussenin had al 20 minuten rust moeten zitten. Twee keer eigenlijk al. Shit, ik ga weer automatisch door.
Vervolgens twee uurtjes computeren, lunchen, een boodschappenlijstje maken, de was in de machine gooien en de post lezen. Stop! Ook hier weer hadden rustmomenten moeten zitten. Pfoeh! Wat is het moeilijk om rust te nemen als je lichaam niet meer zegt dat het te laat is.
Het is fijn dat ik niet meer meteen kapot ga na elke activitieit. Ik geniet er meer van, en ik ben erg blij dat ik meer aankan. De dagen gaan nu ook sneller voorbij. Maar ik ben ook doodsbang om over mijn grenzen heen te gaan en weer terug in te storten.
Hoe doen gezonde mensen dit? Hoe weet je nou dat je rust moet nemen? Oh ja, dat is waar, bijna niemand weet dit. Iedereen zit immers zijn telefoon te refreshen op momenten van zogenaamde rust om nog voldoende dopamine en adrenaline te blijven produceren om zich goed te voelen (zie ook blog #66). Nee, me afvragen hoe de meeste mensen dit doen is niet de juiste manier. Ik heb méér nodig dan dat.
Op mijn computer heb ik nog steeds de verplichte pauze-app staan, waarbij het scherm zwart wordt na 50 minuten en pas na 10 minuten kan ik weer verder. Ik merk dat ik mezelf daaraan begin te ergeren. Ik krijg weer de neiging om die app maar helemaal uit te zetten, zoals ik ook deed in blog #74.
Nee, Martin, niet doen. Hou je aan de pauzes. Pauzes gaan je leven redden, denk daar goed om, ook al heb je niet altijd zin in pauzes. Het is net als een helm dragen bij het skiën. Het lijkt allemaal niet zo erg nodig te zijn, en je kan prima jarenlang skiën zonder helm. Maar toch is het een beschermende maatregel die je leven kan redden.
Pauzes, pauzes, pauzes nemen, Martin. Dat doet me denken aan toen ik nog werkte, waar ik het altijd zo raar vond dat mensen die rookten zo vaak pauzes namen. Ik zou me schuldig voelen tegenover de baas als ik zo vaak pauzes nam. Je wordt toch betaald? Maar het is eigenlijk heel goed voor jezelf om minstens één keer per uur 10 minuten pauze te nemen. Of bijvoorbeeld steeds 25 minuten te werken, en dan 5 minuten pauze, zoals bij de Pomodoro Techniek.
Afmaken die taken
Ik merk nu ook dat ik weer neig naar “dit moet even af” als ik ergens mee bezig ben. Middenin een taak stoppen is heel erg moeilijk voor me. En omdat ik niet meer meteen een klap krijg van mijn lichaam merk ik dat ik weer vaker doorga om een taak of activiteit af te maken. Nog éven die 10 minuten verder en dan is het klaar. En ook dat is niet verstandig.
Ik zou zo graag willen leren om gewoon op tijd te stoppen, ook al is mijn taak nog niet helemaal klaar or perfect. Want ik weet dat als ik niet stop, en de taak is klaar, dat er dan meteen weer een nieuwe taak verschijnt. Werk is er namelijk altijd, zie ook blog #65. En als die nieuwe taak een kleintje is, dan knal ik die er ook meteen nog maar even achteraan. En zo ben ik alweer een half uur langer bezig dan de bedoeling was.
Nee, dat is de oude ik, de oude Martin, die al twee keer in een burnout terecht is gekomen. Die oude ik zal moeten verdwijnen. Ik moet afscheid van hem nemen. Is de tijd voorbij? Stoppen ermee! Niks afmaken, niet per sé “nog even dit” en “nog even dat”.
En ook mijn baas, als ik die ooit weer zal hebben, moet zijn kop houden met:“kun je nog even….?” Nee, ik kan niet nog even. Ik heb werktijden en pauzetijden en die zijn heilig. Of je me nou een ambtenaar noemt of niet, opzouten met je tussendoorklusjes.
Als ik daaraan denk word ik wel weer een beetje angstig. Zou ik ooit nog kunnen werken voor een baas? Als ik er aan denk dat ik weer ergens om 9:00 moet zijn en dan de hele dag daar ben dan voel ik meteen weer de oude Martin. Die de hele dag zenuwachtig is, ‘s-avonds nog even snel moet eten en dan weer naar bed gaat, nerveus en uitgeput, en in de weekends te moe is om nog wat leuks te doen.
Hè bah, nee. Niet aan denken. Het gaat nu juist zo goed. Je zit in de lift, Martin, geniet daarvan, en maak je niet te veel zorgen om de toekomst. Hou vol!
Volgende keer
Volgende keer de status en voortgang van precies drie jaar burnout.