#130: De spanning komt weer terug

Nadat het UWV heeft geconcludeerd dat ik toch écht wel voor 64% arbeidsongeschikt ben (zie blog #129) neem ik contact op met mijn advocaat om te kijken of mijn beroepszaak tegen het UWV nou eigenlijk wel of niet moet doorgaan. Hij geeft aan dat we even moeten afwachten op de officiële brief.

Shit, afwachten, daar houd ik niet van. Ik ben al drie en een half jaar aan het afwachten op van alles. Het is eind maart 2020: het Coronavirus tiert welig over de planeet en ook in Nederland zitten we nu allemaal thuis te social-distancen.

Vrienden en vriendinnen van mij worden inmiddels gek van het thuis zitten. Ook ik heb een angstig gevoel. Als ik naar de duinen of het strand ga word ik tegengehouden door verkeersregelaars want ze willen niet dat mensen buiten gaan recreëren. Ik lieg dan maar en zeg dat ik in Zandvoort woon, en dan mag ik er door.

Zelfs ik, die al meer dan drie jaar gewend is om alleen te zijn, niet zoveel te doen en weinig mensen te zien voel me leeg en een beetje angstig. Ik voel me beroofd van mijn vrijheid, ook al was mijn vrijheid al lang gestolen door mijn burnout. Mijn vrijheid is nu nóg minder dan het al was.

Verbetering

Maar laten we positief blijven. Ik ben alweer een kwartaal lang gestopt met trillen, zie blog #105, mijn lichamelijke klachten nemen langzaam verder af, en ik ga weer eens achter de computer zitten. Ik ben de hele dag extreem moe en uitgeput, maar als ik ga computeren dan valt het wel mee en dan heb ik tenminste iets te doen, een doel in mijn leven.

Zoals ik misschien wel eens eerder verteld heb maak ik apps. Ik ben software-ontwikkelaar. Dus ik werk gewoon aan mijn eigen hobby-apps. Het is dus bijna net als echt werken, en ik boek vooruitgang. Ik creëer iets, bereik mijlpalen, ik doe stappen en ik maak er wat van. Dat is ontzettend leuk! Ondanks mijn tergende vermoeidheid en de angst en stress van het Corona-virus vermaak ik me dus wel, en dat is erg fijn.

Koffie

Het werken aan mijn apps wordt een weer een beetje een vast onderdeel van mijn dag. ‘s-Ochtends eerst opstaan en buiten wandelen. Dan even op de bank zitten en kort een leuk spelletje doen op de iPad. Daarna: uitrusten en vervolgens de computer aan, en “werken” aan mijn apps.

Ik neem soms zelfs een bakkie pleur met een kano. Oh wat heerlijk. Ik ben wel een beetje bang voor koffie. Koffie veroorzaakt (in milde mate) stress. Daarom jaagt het je lichaam ook aan en word je er wakker van. Zou ik er al tegen kunnen? Een kopje koffie in de ochtend? Als je iets NIET moet doen bij een burnout dan is het wel koffie drinken. Maar ja, je moet ook dingen doen die prettig voor je zijn en waarmee je jezelf verwent. Dus ja, ach. Koffie.

Mijn ervaringen uit het verleden zijn niet positief: als ik aan de koffie ga dan weet ik dat ik in werkelijkheid eigenlijk een beetje gespannen ben en mezelf wil troosten of afleiden met iets lekkers. Koffie drinken is een ritueel dat de realiteit moet afleiden. Het is vermijding, vermijding van negatieve gedachten en een slecht gevoel. Hè, nu twijfel ik weer aan mijn koffiemomentje.

Spanning

Na een week of twee aan Corona-maatregelen, werken aan mijn apps (2 uur per dag) en af en toe een koffietje, heb ik opeens een zenuwachtige ochtend. Het lijkt wel alsof er iets niet pluis is. Ik heb een raar gevoel, een onzeker gevoel, een leeg gevoel alsof er een vijand voor de deur staat en de koning van het land even niet weet wat er gedaan moet worden.

Begrijpelijk, want alle Corona-spanning is natuurlijk ook niet niks, ook al denk ik dat ik er wel aan gewend ben. Ik merk dat ik duizelig ben, een teken van stress. Ik ga even met de auto naar de duinen. Bij de ingang aangekomen heb ik opeens geen zin meer om naar de duinen te gaan en ik rijd door. Ik rijd door heel Zandvoort heen en dan naar Heemstede. Waarom doe ik dit? Ik weet het niet.

Ik voel me een beetje nerveus maar ik rijd wel lekker. Dus ach, een ritje maken met de auto dan maar. Waar ik heen ga weet ik niet. Waarom ik het doe weet ik ook niet. Wat een raar en leeg gevoel. Dan opeens moet ik huilen. Hard huilen.

Ik heb al een tijdje niet gehuild. Omdat de spanning de laatste maanden langzaam aan het zakken is geweest, is ook het huilen minder geworden. Erg fijn, maar de spanning is nu denk ik weer wat opgebouwd. Ik huil willekeurig, dus niet om een bepaald onderwerp of vanwege een bepaalde gebeurtenis. Er is geen directe oorzaak; het is opgebouwde spanning die er nu uit komt.

Slapen

Vanaf dat moment ben ik weer gespannen. En ik ben weer doodmoe en uitgeput. Ik kan nergens meer tegen. Ik kan niet meer tegen Corona-nieuws, ik kan niet meer tegen het werken op mijn computer. Alles is me te veel. Ik vind zelfs de koffie met een kano niet meer lekker. Het is een terugvalletje.

Ik kan gelukkig nog wel goed slapen. Maar ik heb weer keiharde, intensieve dromen. Dromen die mij in verwarring brengen en waarvan ik moet huilen. Ik wil eigenlijk de hele dag slapen maar ben een beetje bang voor de dromen. Ze zijn zo druk en heftig. In bed kijk ik liever TV dan dat ik wil gaan slapen, want als ik ga slapen dan komen die dromen weer. Ik worstel dus een aantal dagen met slapen, TV kijken en dromen. Kut dromen, kut burnout, kut Corona. Pfoeh!

Dan lees ik weer even wat blogs terug. Over de kerst, Oud en Nieuw, mijn ééndaagse vakantie naar Zwitserland. Even weer terugkijken. Oh ja, ik ging opnieuw beginnen met rustig aan doen. Ik ging accepteren dat ik inderdaad nog niet zoveel kan, en ook niet zoveel hoef. En dat ik niet per sé hoef te werken.

Het is nu weer even zo. Ik ben weer gespannen, maar dat is logisch. Het herstel van de burnout gaat niet lineair. Het gaat op en neer, en dat zal nog wel jaren zo doorgaan. Bovendien zijn alle gezonde mensen die geen burnout hebben nu óók gespannen door al het Coronagedoe. Het is dus normaal, gezond en goed dat mijn lichaam nu zegt:“je bent gespannen, Martin. Doe rustig aan.”

Oké oké oké, het hoort erbij. Volhouden maar weer.

Volgende keer

Volgende keer kijk ik naar mijn toekomst en hoe ik zal overleven als ik nog steeds niet kan werken.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.