#01: Burnout is geen vermoeidheid, het is een hel

Mijn naam is Martin en ik ben geboren in 1972. In deze en de komende blogs zal ik mijn persoonlijke verhaal schrijven over de burnout die ik in 2016 kreeg, toen ik 44 was.

Een hel?

Let goed op; een burnout is niet zo maar wat vermoeidheid of een gevoel van “er even niet meer tegen kunnen”. Een burnout is een hel. Het is een lichamelijke aandoening die zeer ingrijpend is voor zowel het slachtoffer als de vrienden, partner, familie, en collega’s.

Het hormoonsysteem is dusdanig van slag dat je lichaam weigert nog iets normaals te doen. Je komt in een hel van onophoudelijke lichamelijke en geestelijke klachten waarbij je regelmatig tot wanhoop gedreven wordt omdat je vrijwel NIKS meer kan; en alles wat je doet veroorzaakt weer nieuwe klachten.

(Advertentie)

Zo ook bij mij: dag en nacht op wisselende momenten had ik last van onder meer hartkloppingen, duizelingen, trillen, flitsen in mijn hoofd, flitsen in mijn ogen, zweetaanvallen, oorsuizingen, nervositeit, vermoeidheid, hoofdpijn, nekpijn, overal samentrekkende spiertjes, het gevoel alsof iemand mijn hoofd steeds hard naar beneden duwt, niet kunnen nadenken, niet kunnen beslissen, geen concentratie, angsten om mijn huis uit te gaan, angsten midden in winkels, paniekaanvallen, huilbuien, schreeuwbuien, wanhoop en het gevoel dood neer te gaan vallen.

Anders nog iets? Ja graag. De hele dag verschrikkelijke honger. Ook meteen na het eten. De hele dag zijn je darmen van slag, elk kwartier heb je enorme aandrang, en dan komt er niets uit. Slapen lukt niet. Elk uur wakker worden en dan weer trillen en zweten. En een uur wakker liggen en bang zijn dat je nooit meer kan slapen.

En alles is te veel. Je bent overprikkeld. Als er iemand tegen je praat is het irritant. Hou je kop alsjeblieft, ik kan het niet aanhoren. TV kijken? Te veel geflits en lawaai. Naar de supermarkt? Te veel mensen en muziek en piepkassa’s. Die fucking piepkassa’s! Even achter de computer of op de iPad? Vergeet het maar. Je hersenen willen niet meer.

En alsof dat al niet kut genoeg is, stuit je ook nog op onbegrip en wordt je herstel tegengewerkt door jezelf en door anderen. Je kan uiterst moeilijk ontdekken wat je wel en niet kan. En als je eindelijk iets gevonden hebt dat weer wél lukt of waar je van ontspant, dan ontglipt dat je weer na een paar dagen.

Je kan niet meer vertrouwen op je eigen lichaam en emotionele gesteldheid. Je weet niet meer wie je bent, wie je was en wie je ooit nog zal worden. En of je ooit beter wordt? Er lijkt geen einde aan te komen en je wordt wanhopig.

Het is mijn tweede burnout; de eerste was in 2004-2006. Destijds heb ik veel therapie gehad om mezelf te leren kennen maar er is toen geen aandacht besteed aan het voorkomen van een nieuwe burnout. Desondanks heb ik het toch ongeveer 10 jaar lang “goed gedaan” alvorens opnieuw te crashen.

De Oosterplas – Kennemerduinen, waar ik tijdens mijn herstel vaak wandel en fiets.
Foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl

Mijn blog

Ik zal in meerdere -niet al te lange- blogs het langzame proces beschrijven waarin mijn burnout ontstond, kon groeien en uiteindelijk ontplofte. Ook zal ik onderaan (bijna) elk artikel een voetnoot proberen te plaatsen met uitleg over wat zich geestelijk en lichamelijk eigenlijk aan het ontvouwen was en hoe ik daarop reageerde.

(Advertentie)

Het is voor mij een goede therapie om er over te schrijven, en mogelijk help ik er anderen mee. Als je mijn verhaal leest hoop ik dat je er niet al midden in zit. Ik hoop dat je er op tijd bij bent en de juiste acties kan nemen die ik niet heb kunnen nemen.

Ook zou ik willen dat mensen die zelf geen burnout hebben (maar bijvoorbeeld iemand kennen met een burnout) deze blogs ook lezen. Want het onbegrip is helaas best groot. Enkele teksten die ik heb mogen aanhoren:

  • “Misschien moet je een baan zoeken die je wél aankan”
  • “Probeer nou gewoon eens te genieten van het leven”
  • “Je moet nou toch echt eens met jezelf aan de slag”
  • “Ga gewoon wat meer sporten”
  • “Eet je wel goed?”
  • “Als je op social media kan, kan je ook werken”
  • “Waarom lukt het je nou niet om te herstellen? Je werkt niet eens en hebt geen verplichtingen!”

Stuk voor stuk goed bedoeld, hoop ik, maar ze laten goed zien dat mensen maar verdomd weinig snappen van wat het werkelijk inhoudt.

Volgende keer

In mijn volgende blog vertel ik over hoe het allemaal begon in 2015 met een superleuke nieuwe baan, waar ik langzaam van naar de klote ging.

Reageren? Dat kan via Instagram.