#10: Hoe voelt dat nou, een burnout? (deel 1)

Ik heb officieel een burnout, (zie blog #09). Dagen worden weken. Ik had het wel verwacht, dat een paar daagjes rust lang niet genoeg zouden zijn om te herstellen.

Na een paar weken tril ik niet meer de hele dag, maar daarmee is alles dan ook gezegd. Mijn hormoonsysteem is compleet van slag. Alles in het lichaam wordt door hormonen geregeld: honger, dorst, moe zijn, emoties, angsten, opwinding. En het is allemaal van slag.

Adrenaline, noradrenaline, cortisol, ik weet er niet veel van, maar het is één grote puinhoop. Ik heb geen kalmte, ik sta 24 uur per dag in de stress-stand, ook al doe ik niks en lig ik op de bank.

Spijsvertering

Ik heb de hele dag ernstige honger. Ook vlak nadat ik iets gegeten heb. De honger is zo erg dat ik soms het gevoel heb flauw te gaan vallen. Ik eet daarom elk uur maar iets. Elk uur iets kleins. Niet te ongezond. Brinta, volkorenbrood, yoghurt, bananen. Energie heb ik nodig, want ik ben slap en moe. Ik weet toevallig dat hormoonstoringen er ook voor zouden kunnen zorgen dat je honger voelt terwijl je eigenlijk dorst hebt. Dus ik ga aan de thee.

Thee, thee, fucking veel thee. Ik stop met koffie en alcohol, want die veroorzaken stress. Ik dronk 8 koppen koffie per dag, en af en toe een biertje. Weg met die troep. Ik stop ook met roken, want ik vind het opeens vies smaken. En ik voel me nu zó klote dat ik denk: “die afkickverschijnselen van het roken merk ik nu toch niet”. Mijn inname zal vanaf nu bestaan uit thee.

Het merk “Celestial Seasonings” heeft veel goeie theetjes. Zonder cafeïne, want anders neemt de stress weer toe. De “Tension Tamer” is erg lekker. Maar mijn tension wordt niet getamed, hoeveel ik er ook van drink.

Ook mijn spijsvertering is van slag. Ik moet altijd plassen. Elke 5 minuten. Ik lijk wel een meisje. Meisjes moeten ook altijd zo vaak plassen. Komt dit door de thee? Ik heb ook veel aandrang om te poepen. Elk uur. Enorme aandrang. En dan op de WC komt er NIETS uit, hoe hard ik ook mijn best doe.

Ik kan dus, even resumerend: niet werken, niet slapen,geen boodschappen doen, geen TV kijken en niet schijten.

Nachtrust

“Sleepy Time” thee drink ik voor het slapen gaan, maar slapen doe ik niet. Maandenlang word ik elk uur trillend en zwetend wakker. En dan duurt het weer een uur voor ik in slaap val. Ik denk aan ouders met huilbaby’s. Ik hoop dat ze het niet zo kut hebben als ik. Na enige tijd durf ik bijna niet meer naar bed, omdat de nachten zo lang en zo klote zijn en ik toch niet kan slapen.

Ik neem maar niet elke dag een Diazepam om te slapen, want daar wen je aan en dan moet je er steeds meer nemen. En dan ben je verslaafd.

Naar bed gaan is een hel, opstaan is een hel, en alles wat er tussen zit is een hel. Mijn lichaam is al uitgeput, en kan nu ook niet uitrusten. Dus ik ben moe, de hele dag doodmoe. En ik moet van de dokter een uur per dag naar buiten, weer of geen weer.

En er is sprake van “geen weer”, het is november en koud en nat en kut. Ik wandel elke dag een kwartier in straten rondom mijn huis. Langer houd ik het niet vol. Alles gaat duizelen en ik krijg een dronken gevoel en dan moet ik weer liggen. Alle geluiden om me heen zijn veel te hard. Ik kan niet tegen auto’s, mensen, vogels, deuren, brommers, vrouwen die op hakken lopen te klik-klakken. Het moet ophouden met die geluiden.

Rechtsboven in mijn hoofd heb ik een punt dat ontzettend naar voelt. Het is geen hoofdpijn, geen duizeligheid, maar het is rot. Een zeurend, zeikend rotgevoel. Alsof iemand met zijn wijsvinger in mijn hersenen aan het poeren is. Dat gevoel gaat pas weg na 4 weken. Wel een opluchting, ik was een maand lang bang dat het een tumor was. Maar helaas komt er een ander rotgevoel voor in de plaats wat ik “mijn kuthoofd” ga noemen. Daarover meer in een later blog.

Gedachten, gedachten, gedachten

En dan die gedachten. Ze razen in mijn hoofd, dag en nacht: “Wat voel ik me klote, waarom gebeurt dit? Wanneer wordt het beter? Ik voel me schuldig. Ik heb geen leven meer. Ik kan dit niet volhouden. Ik kan niets meer. Ik kan niet werken. Ik krijg wel betaald. Dat is niet eerlijk. Wat moet ik doen? Hoe kom ik hier uit? Help me alsjeblieft. Bestaat God? Bestaat Allah? Bestaat Boeddha? Zo ja, dan is het nu een uitstekende kans voor hen om in actie te komen en mij te redden.”

Soms stoppen mijn gedachten gelukkig, maar dan worden ze vervangen door eindeloos herhaalde stukjes muziek of liedjes. Dat heeft iedereen wel eens, dat er de halve dag een liedje in je hoofd zit. Maar dat gaat weer vanzelf weg. Bij mij niet.

En het is niet eens  een heel liedje, maar één zinnetje of één riedeltje. Dat blijft dan drie dagen hangen. “We’re the kids in America, whoah ho, We’re the kids in America, whoah ho, We’re the kids in America, whoah ho, We’re the kids in America, whoah ho, We’re the kids in America, whoah ho, We’re the kids in America, whoah ho.” Non stop. Geen seconde stilte. Godverdomme Kim Wilde, sodemieter op. Niets helpt om die liedjes weg te krijgen.

Ah gelukkig, mijn piekergedachten zijn weer terug: “Ik ben een loser, een teleurstelling. Ik kan niet meer naar werk, feestjes, geen leuke dingen meer doen. En het is mijn eigen schuld. Oh dat schuldgevoel. Ik haat mezelf. Waarom heb ik mijn baan niet gewoon opgezegd toen ik me moe voelde? Waarom heb ik niet eerder gehandeld? Wat een lul ben ik. Wat een lul. Een burnout is je eigen schuld, klootzak.”

Mezelf afleiden kan niet. Muziek is te veel, TV is te veel. Iets “doen” zoals een hobby is te veel. Ik ontdek gelukkig op YouTube een kanaal met Japanse natuurbeelden voorzien van klassieke muziek. Als ik dat héél zachtjes opzet dan heb ik een piepklein beetje afleiding van mijn overbelaste, overactieve rothoofd.

Urenlang lig ik op de bank met Japanse natuurbeelden op de TV (ik bekijk YouTube gewoon op de TV dus niet op een laptop of zo). En zo gaan de weken voorbij. Het is hopeloos, er is geen vooruitgang. Ik ben een wrak. Een wrak zonder ook maar enig idee hoe lang dit gaat duren.

Zo voelt dat dus, een burnout.

Deel 2 van “Hoe voelt dat nou, een burnout?” vind je hier.

Deel 3 van “Hoe voelt dat nou, een burnout?” vind je hier.

Volgende keer

Volgende keer vertel ik hoe ik de tergend lange dagen doorkom, zonder dat ik eigenlijk iets kan.

Reageren? Dat kan via Instagram.