#15: Een date tijdens mijn burnout

Terwijl ik nog flinke klachten heb en eigenlijk nog maar weinig kan, lukt het wel om af en toe drie kwartier of een uurtje af te spreken met mensen. Ik zoek via social media contact met verschillende mensen die ik niet zo vaak zie of die ik eigenlijk nooit (meer) zie. Ik heb nu immers de tijd en iedereen die thee wil komen drinken is welkom.

Net zoals vóór mijn burnout blader ik af en toe ook een beetje op Tinder, leuk om de tijd te doden, maar ik vind alle vrouwen daar maar oninteressant. Bijna állemaal houden ze van “vakantie en op het strand liggen maar ook van een wijntje bij de open haard”. Kom op, verzin eens iets originelers, vrouwen der aarde!

Dan zie ik daar opeens iemand die ik ken van 20 jaar geleden. Ik was vakkenvuller, zij was kassière. Ze was altijd heel schattig en leuk. We kennen elkaar nog wel een beetje. Om de paar jaar kom ik haar wel ergens tegen. Het zou toch leuk zijn als we thee gaan drinken en dat ze dan nog steeds schattig is, twintig jaar later!

Ik “like” haar op Tinder maar ik krijg geen match. Dus zoek ik haar maar op via social media, en neem contact met haar op. Ik voel me een beetje een stalker maar fuck it.

Naar de duinen

Omdat ik eigenlijk alleen maar in de duinen en het bos goed kan toeven (alle andere plekken zijn veel te druk voor me) vraag ik na enige tijd chatten of ze mee wil wandelen. Gelukkig is ze zelf ook wel fan van buiten wandelen, ook als het niet heel warm is. Het is februari dus nog best wel guur.

Ik ben blij dat er wat gezelligheid in mijn leven komt. Al een maand of 6 lang kamp ik met klachten en die worden maar langzaam minder. Maar goed, een uurtje wandelen en kletsen dat lukt wel, daarna kan ik wel weer half gaar op de bank liggen.

De wandeling is gezellig en ze is nog steeds heel leuk. Ik hoop dat we misschien vaker kunnen afspreken. Uiteraard vertel ik over mijn burnout, want ik wil niet dat ze denkt dat ik altijd zo moe en kapot ben.

Een date

We spreken nog een keer af. Ze wil eigenlijk naar een concert met mij, maar dat gaat niet werken. Dat kan ik absoluut niet aan. Ik ben meteen bang dat ze nu niet meer wil afspreken. Kut burnout, waarom kan ik nou zo weinig? Ik vertel haar dat ik dat écht nog niet aan kan.

Gelukkig vindt ze een café ook goed. Okee, we hebben een date! Nou, daar ga ik, met 10 mg Oxazepam in me want ik ben al maandenlang super trillerig en nerveus, en nu moet ik naar een café. En daar zijn mensen en muziek, en drukte, en prikkels, en allemaal andere dingen die ik eigenlijk helemaal niet aan kan.

Ik ben één brok angst en onzekerheid. Van binnen tril ik. Wanneer gaat die Oxazepam eens werken? Ik hoop dat ze het niet ziet. Normaal gesproken ben ik al geen held met vrouwen, maar mijn burnout zorgt er ook nog eens voor dat ik mezelf en vooral mijn lichaam niet vertrouw. Ik kan zomaar instorten en dan moet ik weg. En dan zie ik haar natuurlijk nooit meer terug.

“Misschien is het helemaal niet verstandig, een date terwijl je een burnout hebt. Dat kan nooit goed zijn voor de stress. Maar ja, ze is zo leuk,” denk ik. Ik overleef de date gelukkig, maar het is hakken over de sloot want ik voel me van binnen als een zenuwachtige puber met examenvrees.

Het wordt wat

We spreken nog wat vaker af voor een kopje thee, maar niet meer in horecagelegenheden want dat trek ik niet. Het wordt wat tussen ons. In een aantal weken wordt het verliefdheid, verkering, een relatie. Super leuk!

Ik heb een heel goed gevoel. Ik ben blij en hoopvol. Maar mijn lichaam zit me wel vaak in de weg. Bij elke afspraak met haar ben ik tegelijkertijd blij en zenuwachtig en moet ik na afloop super lang uitrusten. Ik ben eigenlijk nooit echt heel ontspannen. Pfoeh!

Dat is trouwens niet alleen bij haar zo, maar bij álle activiteiten of afspraken die ik heb. Mijn lichaam wil niet echt meewerken en trakteert me op spanningen. Alles is eigenlijk nog best veel voor me. “Is het wel zo verstandig, een vriendin tijdens een burnout?” denk ik. En ik moet van die arbo-arts ook al weer aan het werk (zie ook blog #14). Het voelt alsof ik wat veel dingen tegelijk aan het doen ben.

Mijn nieuwe vriendin geeft me daarentegen wel een heel fijn gevoel. Ze is de leukste en de liefste van de wereld! Voor het eerst in maanden voel ik weer wat positiefs over mezelf en mijn leven, dankzij haar. Wat heerlijk!

Ik hoop dat dit mijn herstel een beetje positief beïnvloedt. Mijn buik kriebelt flink en mijn hart klopt van enthousiasme. Dat kan alleen maar goed voor me zijn…

…toch?

Volgende keer

Volgende keer vertel ik over mijn poging tot reïntegratie, die rampzalig afloopt.

Reageren? Dat kan via Instagram.