#18: De UWV-arts liegt tegen me
Na 8 maanden burnout is mijn reïntegratie mislukt en mijn arbeidscontract afgelopen. Ik ben een uitkeringstrekker geworden. Ik krijg van het UWV een ziektewet uitkering ter hoogte van 70% van mijn salaris. Ik eet uit nu de grote ruif van de overheid. Ik voel me schuldig dat ik zonder te werken gratis geld krijg. Maar ja, ik heb 27 jaar lang belasting betaald. Dus nee, ik hoef me niet schuldig te voelen.
Nu ik geen angst meer heb om te moeten werken kan ik misschien eindelijk écht tot rust komen en gaan herstellen. Binnenkort zal het UWV mij gaan oproepen omdat ik nu bijna een jaar ziek ben. Ik heb pas twee maanden een ziektewetuitkering maar dat maakt het UWV niet uit. Een jaar ziek is een jaar ziek, en dan gaan ze evalueren of je nog steeds ziek genoeg bent.
Langzaam omhoog
Enkele weken na mijn tweede totale instorting (zie blog #17) gaan de meest verschrikkelijke lichamelijke klachten enigszins weg en begint alles weer een beetje te stabiliseren. Ik houd me streng aan mijn dagschema (zie blog #11) en fiets en wandel steevast in de natuur.
Mijn nek en schouders zijn gespannen en pijnlijk dus ik besluit om naar een fysiotherapeut te gaan. Deze man blijkt ook haptonoom te zijn en aan burnout begeleiding te doen. De tips die hij me geeft en de dingen die hij zegt zijn erg prettig en rustgevend. Waarom zegt hij in één sessie nuttigere dingen dan mijn psycholoog in maanden gedaan heeft?
Hij geeft me tips over hoe ik mijn dag kan indelen, en hoe ik om kan gaan met de gebruikelijke angsten en onzekerheden zoals “wanneer word ik beter? In hoeverre kan ik mezelf belasten? Moet ik sporten? Waarom voelt het zo kut?” En ondertussen kneedt hij lekker mijn lichaam.
Een aantal weken later zijn mijn nek en schouders beter. Dat is mooi, want dat betekent dat de stress dus minder wordt. Ik voel me nog steeds rot, maar mijn lichaam begint zich in elk geval een beetje te herstellen.
Slapen gaat weer ietsjes beter, spijsvertering wordt weer wat normaler. Ik moet wel nog elke dag meerdere malen flink hard huilen. Pfoeh… Hoe lang moet ik dit gedoe nog ondergaan? Ik betaal de fysio zelf, want hij wordt niet vergoed door de zorgverzekeraar. Daar gaan de eerste paar honderd euro spaargeld de deur uit.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
“U bent niet terminaal”
Ik word opgeroepen door het UWV voor de eerstejaars evaluatie. De verzekeringsarts aldaar hoort nauwelijks mijn klachten aan en hij hoeft mijn medicijnen niet te zien, terwijl in de brief stond dat ik deze mee moest nemen.
Nee, hij vertelt me binnen 2 minuten dat hij gaat invullen dat ik 8 uur kan werken. Ik schrik behoorlijk. Ik vraag hem of 8 uur per week niet wat veel is, gezien mijn klachten. “Per week? Nee meneer,” zegt hij, “ik bedoel PER DAG.” Wat de fuck?
Hij legt me uit dat het tweede jaar ziektewet “alleen voor mensen is die terminaal zijn of langdurig in een instelling verblijven.” En dat ben ik niet, dus ik kan weer gewoon werken. Wat? Neemt hij me in de maling? Ik word bang.
Volgens deze “arts” moet ik me 100% beter melden en een werkloosheidsuitkering aanvragen (WW). Ja, fuck, dan krijg ik een sollicitatieplicht, en nog meer stress. Wat een gelul. Ik ben toch écht ziek? Waarom probeert hij me om te praten om me beter te melden?
Ik raak in paniek en begin hard te huilen. Hoe kan ik nou fulltime werken? Ik ben net 2 maanden geleden compleet ingestort en heb de meest verschrikkelijke klachten. Dan opeens verandert hij van gedachten en zegt hij dat hij gaat invullen dat ik 20 uur per week kan werken in plaats van 40. En dat ik “daartegen geen bezwaar moet indienen.” Verward verlaat ik het UWV gebouw.
De volgende dag bel ik hem op en vraag ik of ik nou wél of niet het tweede jaar in mag. Ik snap niets van die twintig uur, maar hij geeft aan dat ik op die manier écht het tweede jaar in kan gaan en niet hoef te werken. Waarom kan hij niet gewoon beoordelen dat ik één uur kan werken of zo? Of nul? Ik heb totaal geen energie om me erin te verdiepen, dus ik laat het maar zo.
Achteraf, nu ik dit schrijf, zoek ik even op op de website van het UWV wat die eerstejaars evaluatie nou eigenlijk zou moeten zijn. De arts behoort te beoordelen “wat ik wel en niet kan doen” op basis van mijn klachten. Ja precies, dat dacht ik altijd al.
Dat heeft deze meneer totaal niet gedaan. Hij heeft glashard zitten liegen. Hij probeerde mij te misleiden zodat ik me beter zou melden en de WW in zou gaan. Niet meer en niet minder. Dit valt me echt heel erg tegen van het UWV. Ik snap dat ze fraudeurs er uit moeten filteren maar kom op. Ik voel me niet serieus genomen.
Ik kan nu nog steeds woedend worden om zijn tekst:”en u moet daartegen geen bezwaar indienen”. Wat een fucking manier om met mensen om te gaan. Een bezwaarprocedure is er niet voor niets, en de arts hoort mij hierover niet te beïnvloeden. Wat een klootzak. Leest u mee, @UWV? Doet deze man zijn werk wel goed? Ik krijg zin om met terugwerkende kracht alsnog een klacht tegen hem in te dienen.
Het eerste jaar is bijna voorbij
Nou ja, ik heb nu bijna een jaar een burnout. God, wat een jaar. Een beetje herstel, een nieuwe vriendin, maar ook mijn baan kwijt en een gigantisch diepe terugval. Waar moet dit heen? Mijn hele leven staat op zijn kop. Ik weet niet meer wie ik was, wie ik nu ben, en wie ik zal worden en hoe ik alles moet doen.
Het voelt nu al alsof ik het lang niet ga redden om binnen het tweede jaar beter te worden, weer werk te vinden en dat langzaam op te bouwen. Nou ja, dat is van later zorg.
Ik doe maar rustig aan en probeer te accepteren waar ik nu in zit. Wat is een burnout toch een hel. Alles wordt erdoor verstoord. Van de kleinste dingen zoals de afwas opruimen tot de grootste dingen zoals werken en relaties. Echt álles is op hol geslagen en je kan niet meer vertrouwen op je lichaam.
Okee, wat nu gedaan? De volgende stap: ik ga een nieuwe psycholoog zoeken.
Volgende keer
Volgende keer vertel ik over een autisme-onderzoek en hoe ik mijn nieuwe psycholoog vond.