#21: Vallen en opstaan met hardlopen

De fysiotherapeut waar ik heen ga voor spanningen in mijn nek en schouders is tevens haptonoom en doet ook aan burnout begeleiding, zowel bij topsporters als bij non-sporters. Hij legt me op een dag uit dat hardlopen goed voor me zou zijn.

Ik ben huiverig. Ten eerste omdat ik hardlopen haat en ten tweede omdat hardlopen bij burnout ook héél slecht voor je kan zijn. De gebruikelijke buurman of buurvrouw die je vertelt dat hardlopen altijd en overal goed voor is, moet je met een korrel zout nemen, helemaal als je een burnout hebt. Matig en rustig bewegen, dat is goed. Een beetje wandelen of fietsen, of zwemmen misschien. Je moet nog normaal kunnen ademhalen bij de beweging die je doet.

Het hardloopschema

Mijn fysio bevestigt dat een burnout een lichamelijke uitputtingsreactie is, die ongeveer hetzelfde is als wanneer een sporter overtraind is. Je stort in, je lichaam weigert nog verder te gaan. Maar hij heeft verschillende mensen wel uit hun burnout geholpen met een hardloopschema.

(Advertentie)

Dat klinkt verkeerd voor mijn gevoel, maar ik laat het hem aan me uitleggen: het belangrijkste is dat je niet over je grens heen gaat. Daarom moet je de eerste keer slechts gaan joggen tot je geen zin meer hebt of tot je een gevoel hebt van “dit is kut”. En dat is al héél gauw. Bij veel mensen al na één minuut.

Je meet met een stopwatch (bijvoorbeeld op je telefoon) de tijd op tot wanneer je het niet meer trekt. Bij mij was dat 1 minuut en 20 seconden. Vervolgens ga je elke dag met een timer precies die gemeten tijd hardlopen. En dus niet langer of korter. Ook al krijg je meer zin of meer energie, je MOET STOPPEN als de tijd om is.

Dit doe je zes dagen lang. Dan neem je één dag rust waarop je niet hardloopt. En daarna ga je weer verder, met 10% erbij. Begon je in de eerste week dus op 1 minuut, dan ga je nu naar 70 seconden. Zes dagen doen, en dan weer een dag rust, en dan weer 10% erbij. En zo komen er elke week een paar seconden bij.

In het begin kost het omkleden meer tijd dan het hardlopen zelf. Dat is best grappig. En je kan je haast niet voorstellen dat je ooit langer kan of wil lopen dan die eerste, belachelijk korte tijd.

Mijn hardloopschoenen, die ik ooit kocht maar nooit gebruikte, komen uit de kast.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl

Ik worstel maar kom niet boven

Aanvankelijk gaat het goed. Omdat het opbouwen maar met 10% per week gaat, kost het me een flink aantal weken voordat ik op ongeveer 3 minuten zit. Ik ben blij en trots dat ik als hardloophater zo lang al kan hardlopen. Het voelt ook wel goed. Ik haal met trots de 3:20. Ik koop zelfs een speciale hardloopbroek.

Maar dan komen de terugvallen. Mijn burnout laat elke zoveel weken flink van zich horen. Ik krijg dan weer angsten, hartkloppingen, ademnood en duizelingen. Ik ben dan meteen bang dat het (mede) door het hardlopen komt. En dan stop ik weer.

Om de zoveel tijd stop ik met hardlopen, en wandel en fiets ik gewoon weer. Dan krijg ik na een tijdje weer zin om het te proberen en ga ik weer verder met mijn schema. Ik merk dat mijn conditie vooruit gaat, want ik hoef niet steeds terug naar 60 seconden en kan gewoon verder waar ik gebleven was.

Maar het is zwaar. En elke keer weer, echt elke-fucking-keer-weer krijg ik terugvallen en denk ik weer dat ik te veel doe, inclusief het hardlopen. En wéér stop ik. Ik worstel ermee. Ik ben bang dat het niet goed voor mijn herstel is, dat het me lichaam te veel in de adrenaline- of cortisol overdrive zet, waar ik juist vanaf wil komen.

Variaties helpen niet

Soms ga ik op het strand hardlopen of in de duinen waar het heuvelachtig is. Nooit in de stad, want daar is het te druk en trek ik het totaal niet. Soms neem ik verharde paden en soms zandpaden. Maar het lukt me niet. Ik stort steeds weer in na een paar weken.

Mijn vriendin, mijn zus en mijn vrienden snappen het niet meer. “Loop je nou wel hard of niet?” vragen ze. “Waarom stop je steeds?” Ja, godver, ik weet het niet. Ik twijfel voortdurend. Ik kan het ze niet uitleggen. Ik ben bang dat ik iets fout doe. En ik ben bang voor die eeuwige terugvallen die zó rot voelen, alsof je steeds weer opnieuw moet beginnen met je burnout.

Ik weet het echt niet. Ik besluit maar om te stoppen met het hardloopschema. Rustig fietsen en wandelen vind ik prettig en daarvan weet ik dat ze niet ongezond zijn. Als ik weer beter ben, ga ik wel hardlopen om mijn conditie op peil te houden. Maar voor nu kap ik er mee.

(Advertentie)

En zo gaat mijn burnout verder. Elke keer probeer ik weer iets om te kijken of het me helpt, en of ik me er beter door ga voelen. Maar het lijkt wel alsof helemaal niets helpt. Of dat de dingen die me wél helpen na een tijdje ophouden met helpen.

Sommige mensen vinden het raar dat ik zo wanhopig steeds van alles probeer. Ze vinden dat ik “gewoon” per dag moet gaan leven en dan maar “gewoon” moet denken:”nou vandaag gaat het slecht” of “vandaag gaat het goed”. Maar zo simpel is het niet als je een burnout hebt. Ik voel me voortdurend zó kut, zó gespannen, zó moe. Ik móet wel iets proberen. Ik word gek als ik dit lijdzaam ga zitten ondergaan.

Ik word er wel een beetje angstig van. Angstig dat er niets is dat mij uit mijn burnout kan halen. Hardlopen dus in elk geval niet.

Volgende keer

Volgende keer vertel ik hoe ik door mijn uitkering niet rond kan komen.

Reageren? Dat kan via Instagram.