#23: Ik weet het fucking niet
Het herstel van mijn burnout gaat met vallen en opstaan. Maar meer met vallen. Ik val vaker dan ik opsta. Eigenlijk kan dat niet, maar het voelt wel zo. Ik moet van mijn nieuwe psycholoog accepteren dat ik een burnout heb en dat ik dus allerlei dingen niet kan die ik wél wil. Ik moet inzien dat ik een patiënt ben en dus beperkingen heb.
Hoe langer de burnout duurt, hoe moeilijker het is. Ik begin steeds vaker te denken dat ik nooit meer beter zal worden. Ik begin de burnout als vijand te zien.
Verbeteringen komen en gaan
Maanden gaan voorbij en elke keer als ik een lichte verbetering zie dan volgt daarop onverbiddelijk een terugval. Soms een klein beetje, soms een keiharde knaller. Ik stort dan weer in, kan alleen nog maar huilen en mijn lichamelijke klachten rijzen weer de pan uit.
Hierdoor verlies ik het vertrouwen in mezelf en in het herstel. Elke keer, maar dan ook écht elke keer als ik een sprankje hoop krijg en me een piepklein beetje beter voel, dan volgt er gegarandeerd een terugval waarbij het weer voelt alsof ik helemaal opnieuw moet beginnen.
Ik noem dit maar het Rodney King-effect: telkens als ik weer een beetje kan proberen te bewegen, krijg ik weer een klap. Voorheen vertelde ik nog wel eens aan mensen dat het al wat beter ging. Maar nu durf ik dat niet meer. Want zodra ik dat hardop zeg, val ik weer terug en blijkt het helemaal niet beter te gaan.
Jippie! ik kan mijn huis stofzuigen! Bam, ik raak weer in paniek zodra ik de stofzuiger zie staan.
Jippie! ik kan even met de auto wat spullen wegbrengen of halen! Bam, alles gaat weer duizelen en ik moet de auto twee dagen laten staan.
Jippie! ik kan een paar keer gezellig iets doen met mijn vriendin! Bam, ik lig weer een week op de bank en kan niets meer.
Jippie! Ik kan een paar dagen een aflevering van een leuke serie kijken! Bam, hoe het afloopt kan ik wel vergeten… ik krijg weer schokken in mijn hoofd en kan het totaal niet meer volgen.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Logica
De burnout geeft mij willekeurige klachten op willekeurige momenten. Ik ben een technisch en analytisch persoon. Dus ik verwacht eigenlijk dat alles oorzaak en gevolg heeft, en uit te leggen is. Maar nee, er is geen enkele logica te vinden.
Wat de ene dag kan, kan de volgende dag niet meer. Ik snap het niet en kan het niet uitleggen aan anderen. Ik stel mijn vriendin teleur als ik de ene dag iets gezelligs kan doen of haar ergens mee kan helpen en de andere dag huilend bij haar op de bank zit. Zonder reden, zonder te begrijpen waarom.
Zowel de huisarts als de psycholoog zeggen mij dat ik de goede dingen doe en de juiste maatregelen heb genomen. Maar desondanks kan ik niet verwachten dat er enige logica in het herstel te vinden zal zijn. Ik moet me volledig overgeven aan het onverwachte, aan onduidelijkheid, en aan onzekerheid.
En ik moet afwachten. Afwachten en accepteren dat er geen grip te krijgen is op mijn burnout. Als een eigenwijze kleuter in een veel te grote speeltuin rent mijn burnout heen en weer en wil elke 2 minuten met iets anders spelen. Hij laat me amper met rust, en hij laat zich niet corrigeren of sturen. En dan moet ie weer plassen. En dan heeft ie weer honger. En dan begint ie weer te jengelen.
Kleuters vind ik nog wel te pruimen want als ze écht niet luisteren kan je altijd nog boos op ze worden of ze in het kolenhok opsluiten. Of ze in het bos achterlaten bij een peperkoeken huisje. Mijn burnout is daar immuun voor. Het is een kutkleuter. Een kutkleuter zonder opvoeding, die altijd wint, en die altijd bij me is.
Ik weet het fucking niet
Maandenlang doet mijn lichaam al raar en kan ik er totaal niet van op aan wat ik nu wel of niet aankan. En dat is ultra-kut, want ik kan dus ook niks betrouwbaars afspreken met andere mensen.
Ik kon niet aan mijn baas vertellen wanneer ik weer dacht beter te zijn. Ik kan niks afspreken met mijn vrienden over een terrasje pakken of een verjaardag vieren. Ik kan niet aan mijn vriendin beloven dat we samen op vakantie zullen gaan. Ik wil het zo graag, maar ik ben onbetrouwbaar. Ik weet het gewoonweg niet. Ik weet alleen maar wat ik nú kan. En dus niet wat ik over een paar uur kan, of morgen, of volgende week.
En dat geeft me angst en stress. Want ik wil juist controle hebben. Ik wil dingen beslissen en bepalen. En beargumenteren. En nu zit ik in een diep zwart gat waarin ik dat allemaal niet mag en niet kan. Het is een ramp, het is een gevangenis. En ik weet niet hoe ik er uit kom.
Wat ik wél weet, is dát ik er ooit een keer uit zal komen. Rationeel weet ik dat. Het is een feit. Omdat ik dat overal lees, en omdat de dokter en de psycholoog het zeggen. Maar dat zijn alleen maar woorden. Is er écht licht aan de horizon? Ik weet het niet.
Ik weet het fucking niet, en daar zal ik mee moeten leren leven.
Volgende keer
Volgende keer vertel ik hoe ik mijn relatie niet langer kan onderhouden vanwege mijn burnout.