#69: Ik worstel met mijn rustplan
Enige tijd geleden ben ik begonnen met een nieuw rustplan (zie blog #68) omdat ik samen met mijn CSR-coach ontdekte dat ik mezelf nog steeds te veel belast, ondanks dat ik maar heel weinig lijk te doen.
Ik moet mezelf nu acht weken lang verplicht gaan vervelen, aldus mijn coach, en tussen de verveling door hele lichte activiteiten doen, zonder computer, zonder social media, zonder TV.
Bouwpakketten
Ik koop een paar bouwpakketten. Zonder lijm, want ik weet uit mijn jeugd nog dat lijm bij bouwpakketten een enorme stressfactor is. De stukjes blijven aan je vingers zitten maar niet aan elkaar. En dan doe je er meer lijm tussen, en dan krijg je allemaal lijmdraden, en kliederboel, en dan valt iets anders, dat je net hebt vastgezet, er weer af omdat het aan je vingers blijf zitten. En als je dan eindelijk klaar bent, en het model compleet onder de lijm zit, dan moet je het nog schilderen. Conclusie: fuck bouwpakketten met lijm.
De bouwpakketten zijn bedoeld om een activiteit te kunnen doen die ik niet gewend ben, waar ik dus niet vanuit routine meteen urenlang mee kan doorgaan, wat ik bijvoorbeeld wél kan als ik achter de computer ga zitten.
Bij het bouwpakketten maken merk ik inderdaad meteen dat na een minuut of 20 mijn kop moeilijk gaat doen. Hij gaat duizelen, ik kan mijn aandacht er niet meer bijhouden, en dan moet ik stoppen van mijn coach. Hiermee kan ik goed detecteren of het me te veel wordt, en hoelang ik iets kan volhouden.
De spanning daalt
Na een dag of vijf verplichte verveling merk ik duidelijk dat mijn spanning daalt, mijn hoofd normaler wordt, en ik me gewoon wat lekkerder voel. De rust komt terug, wat heerlijk! Maar hoe kalmer en prettiger ik me voel, hoe erger ik me verveel.
De bouwpakketten zijn na enige tijd klaar, en ik heb geen geld en zin om er elke week weer één te kopen. Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen nu. De standaard bezigheden zoals stofzuigen, in de tuin iets doen, kleine klusjes en dergelijke daar heb ik geen zin meer in, dat doe ik nu al twee jaar lang.
Ik voel me opeens weer zo leeg, waardeloos, nutteloos. Maar ik heb wel een beetje energie. Dus ik gooi de computer weer aan en ga aan de slag. Yes! Mijn oude werk is (helaas, zie blog #66) ook mijn hobby, dus ik kan altijd wel wat doen. En het is leuk, het is fijn. Wat fantastisch dat ik het nog steeds kan!
Uren lang geniet ik ervan. Na de lunch meteen weer verder, heerlijk aan de slag. Een aantal dagen lang lijkt het erop alsof ik de hele wereld weer aan kan. Maar je voelt hem al aankomen… dat kan ik natuurlijk helemaal niet.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Ik stort natuurlijk weer in
Na een paar dagen voel ik de nervositeit in mijn lichaam weer toenemen. Mijn kop gonst en bonst weer. Ik tril, ik zweet. Ik ga in de auto zitten en rijd naar en rustig plekje. Daar begin ik van de spanning hard te huilen.
Yep. Uiteraard. Ik heb weer te veel gedaan. Ik kon weer niet stoppen. Uit angst voor leegte en verveling. Ik worstel met mijn rustplan. Ik kan niet rustig aan doen. Zodra ik een klein beetje energie krijg wil ik dingen doen, afleiding, mezelf bezig houden. En 20 minuten bouwpakketjes in elkaar flansen is dan niet genoeg.
Mijn vrienden zeggen dat het hen ook super moeilijk lijkt om verplicht te moeten niksen. Ik ben gelukkig dus niet de enige. Maar ik zal het moeten doen. Ik weet dat het werkt, en dat ik dan sneller genees. Maar het is zo zwaar, zo moeilijk.
Ik word weer woedend op mezelf. Waarom kan ik niet even acht weken gewoon niks doen en me vervelen? Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Verdorie, eikel! Ga gewoon wandelen. niksen, thee drinken, stofzuigen en bouwpakketjes maken. Wat is daar nou zo moeilijk aan?
Dan word ik weer een beetje blij. Ik ben blij dat ik geen ernstige ziekte heb. Ik ben blij dat ik gezien heb dat ik weer beter kan worden. Ik ben blij dat ik duidelijk merk dat het niets doen écht helpt. Het bewijs is er! Kom op, Martin, je kan het!
Met die nieuwe inzichten ga ik weer niksen, langzaam doen. Me vervelen, want verveling is goed voor me. Mijn stress daalt weer, ik krijg weer energie. En dan val ik weer van het paard. Dan doe ik weer te veel. Dingen op Marktplaats zetten, naar winkels gaan, lange artikelen lezen. En dan zit ik weer te huilen van de stress. En zo herhaalt de cyclus zich.
Maar langzaam, langzaam, stapje voor stapje, verbeter ik mezelf. Ik kan mezelf beter beheersen als ik weer wat energie heb. Ik voel het aan mijn lichaam, wat ik wel en niet aan kan. Dat lukt me steeds beter. En dan verneuk ik het weer, maar steeds een beetje minder erg.
Soms ontploft alles weer: omdat ik nu in de WW zit moet ik van het UWV mijn CV op allerlei vacaturewebsites zetten. En dan krijg ik weer allemaal recruiters aan de lijn. Aaaargh neeeejjjjjjjj! (fuck recruiters, zie blog #41). Ik verander mijn CV en upload hem overal opnieuw. Het is ditmaal een CV zonder telefoonnummer en zonder e-mail adres. Ik moet er om lachen, wat een geklooi.
Maar ik houd vol. Dit is het antwoord op mijn burnout. Dit is de oplossing. Ik leer het. Als een kleuter leer ik het, met vallen, opstaan, en volhouden. Rust nemen, en als de rust verstoord wordt, acties nemen om de rust weer terug te doen keren. Mijn emoties gaan alle kanten op, van hoop tot wanhoop, van “je kan het” tot “dit wordt nooit wat”.
Ik zie dat het aan het lukken is. Langzaam. Heel langzaam. Bijna onzichtbaar langzaam. Het is een evolutie. Herstellen van een burnout is een tergend langzame evolutie. En ik leer stapje voor stapje om daarin mee te gaan. Kan het niet wat sneller? Nee dat kan niet.
Ik leer nu verplicht wat “dolce far niente“ is. Het genieten van het niets doen. De tijd voorbij laten gaan, “piano piano”, stapje voor stapje. En dat is heel moeilijk voor iemand die al jaren lang in de turbostand staat.
Volgende keer
Volgende keer moet ik me weer melden bij het UWV, maar deze keer bij het “Werkbedrijf”.