#102: Serenity now

Ik krijg meer grip op mijn leven. Ik doe rustiger aan en voel beter aan of ik moe wordt of minder moe, gespannen ben of minder gespannen, en zo voort. Er komt weer wat meer spreiding in, in plaats van alleen maar 100% moe te zijn en 100% gespannen. Omdat de lichamelijke klachten afnemen is het wel iets moeilijker aan het worden om aan te voelen wanneer iets nou eigenlijk “te veel” is.

Ik krijg niet meer meteen hartkloppingen en angstaanvallen als ik bijvoorbeeld achter elkaar mijn huis opruim, een telefoontje pleeg, een was in de machine gooi, en de post lees. Maar ik kan er nog niet tegen om zoveel activiteiten achter elkaar te doen, dus als ik niet oppas en niet genoeg rust tussendoor neem dan ontplof ik weer na een paar dagen.

Het is een worsteling tussen “niets doen”, “weinig doen”, “niet te veel doen” en “shit, ik heb weer te veel gedaan”.

De cyclus van overprikkeling

Maar waarom heb ik toch een neiging om “iets te veel” te doen steeds? Wandelend in de duinen kom tot een interessante theorie. Ik bevind mij in een cyclus van overprikkeling. Als ik gespannen, nerveus of overprikkeld ben, dan voel ik me ontzettend rot. Ik ben dan duizelig en voel interne trillingen in mijn borst en hoofd. Maar als ik mezelf activeer, door te computeren, wandelen, tv kijken, fietsen, te eten, te snoepen, auto te rijden, wat dan ook, dan gaan die klachten naar de achtergrond en merk ik ze niet zo.

Als ik weer stop met deze activiteiten dan zijn de klachten meteen weer irritant merkbaar, heel erg vervelend, en wil ik eigenlijk meteen weer een activiteit gaan doen om van dat rotgevoel af te komen. Stoppen en rust nemen is dus helemaal niet prettig voor me. Hierdoor neig ik naar meer activiteiten doen, die er weer toe leiden dat ik overprikkeld raak, te veel energie verbruik, en weer meer klachten krijg.

Deze cyclus houdt zichzelf in stand. Ik moet er doorheen breken. Ik moet er vanaf…. Oh nee, MOETEN bestaat niet als je een burnout hebt. Alleen WILLEN is een optie. Dus ik WIL wat meer ontspanmomenten gaan inbouwen, ook al voelen ze onprettig. Dus, dat ga ik doen.

Ontspanmomenten

In de ochtend, in bed, als ik wakker ben, neem ik het eerste ontspanmoment. Je zou zeggen: “wat een onzin, je bent net wakker?!” Maar in de nachten wordt enorm veel spanning opgebouwd. Mijn hersenen zijn super actief. Vele dromen, wilde gedachten en onrust vliegen door mijn bed. In de verschillende stadia van slaap zijn je hersenen keihard bezig om alles op een rijtje te zetten. Dus het is juist een bekend fenomeen dat je heel druk wakker wordt. Een hogere hartslag, heftige gedachten, snel ademen, emoties, gekke dromen. Het is heel normaal om niet kalm wakker te worden.

Dus, het eerste ontspanmoment is in bed in de ochtend, na het wakker worden. Ik zet een kalm muziekje aan (Healing Music is nu mijn favoriete radiokanaal want er wordt niet gepraat, er zijn geen reclames, er is geen nieuws, en er zijn geen beats.) Dan ga ik diep ademhalen, en bij elke zucht voel ik mezelf dan ontspannen. Lichamelijk. Ik voel letterlijk de spanning wegvloeien, diep in mijn buik, mijn benen, mijn hoofd.

Soms raak ik zó ontspannen, dat ik in een soort roes terecht kom. Zo ontspannen ben ik in mijn leven bijna nog nooit geweest. Zeker niet in mijn werkende leven. Ik geniet van deze totale, diepe ontspanning. Dit gevoel noem ik “serenity now” en ik heb dit tijdens mijn burnout heel zelden al eens gehad. Maar nu begint het steeds vaker te lukken om die totale, diepe ontspanning te bereiken.

Serenity now is heerlijk. Het voelt een beetje alsof ik door mijn bed heen zak. Alsof mijn hele lichaam leegloopt. Het is een soort opluchting die seconden lang duurt bij elke uitademing. Een heerlijke opluchting, alsof je al een uur lang super nodig naar de WC moet en dan uiteindelijk rennend je huis binnenkomt, je sleutels neergooit en je jas nog aanhoudt, naar de WC rent, en dan… dan… dan komt de opluchting. De grote diepe zucht. Maar in plaats van dat ik aan het rennen ben vlak voor de ontlading, lig ik gewoon in bed.

Ik wil meer momenten met “serenity now”. Het werkt alleen niet altijd. Dus ik kan niet zelf bepalen of het gebeurt. Maar het voelt in elk geval lekker ontspannen.

Een dutje

Mijn tweede ontspanmoment is na de lunch. Mijn kop is dan weer flink geactiveerd, want ik heb in de ochtend al gewandeld, post gedaan en gecomputerd. Ik ga dan plat op de bank liggen, ogen dicht, en een mindfulness oefening doen met de Calm app. Soms luister ik niet echt, maar lig ik gewoon en is de stem van de app een soort achtergrondgeluid. Maar dat maakt niet uit.

Na de oefening zet ik weer een zacht zen muziekje op. Deze muziek, uit de categorie yoga-studio, watergeluiden, bamboefluiten, pingel-pangel, vogeltjes en tuttige synthesizers, kon ik tot aan mijn burnout niet aanhoren. Kneuzenmuziek is het. Maar nu kan ik er van genieten. Er zitten ook mooie stukken bij. En het is kalm, er zijn geen beats. Beats zijn verschrikkelijk. Overal waar je gaat of staat zijn beats. In winkels, als je telefonisch in de wacht staat. Bij reclames, zelfs in documentaires als er iemand aan het woord is. Er moet een beat onder staan, want anders is er niet genoeg herrie.

Ik haat beats. En mind you, ik ben een beat-liefhebber geweest. Jarenlang luisterde ik alleen maar naar hip-hop, drum ‘n bass, dubstep, digital dub. Maar nu ben ik oud en naar de klote en ik kan er niet meer tegen. Als ik beats hoor dan wil ik wegrennen, want mijn hoofd wil er niet meer aan. Het ergste ter wereld is als ik in een winkelcentrum ben waar ze óók buiten muziek draaien. Wat een getetter! Moet dit mij er toe verleiden om langer te blijven en meer te kopen? Moet dit “gezelligheid” uitstralen? Bah!

Dankzij de Calm app en de beatvrije muziek kom ik redelijk tot rust, liggend op de bank. Ik bereik geen “serenity now”, maar ik val wel in dagdromen. Ik ben nog wakker maar ik heb droombeelden. En langzaam word ik slomer en slomer. Deze “dutjes” op de bank zijn minder prettig dan de ontspanmomenten in bed. Ik voel de interne trillingen weer in mijn borst en mijn hoofd. Soms zakken ze wat weg na 20 minuten. En dus blijf ik minstens 30 minuten liggen, want ik wil proberen om extra rust te nemen en mijn lichaam te laten kalmeren.

Ik besluit om deze kalmtemomenten in te bouwen in mijn vaste dagindeling. Maar zoals gezegd, het is niet prettig voor me om er aan te beginnen. Want bij kalmte voel ik meteen die rotklachten weer.

Niksen

Tóch ga ik het doen. Ik ga het volhouden. Ik ga net zo lang kalmtemomenten inbouwen tot ze niet meer onprettig zijn, en ik elke keer vanzelf de “serenity now” kan bereiken. Dat is hoe kalm ik zou willen zijn. Dat is mijn doel. Ik ga mezelf leren om te niksen. Echt niksen, en dus niet op mijn telefoon kijken of een foldertje lezen, maar NIKSEN! Het schijnt dat Nederlanders beroemd zijn vanwege het niksen, dus ik kan het vast ook wel.

Ik had nooit gedacht dat mijn lichaam zó kalm kon zijn als tijdens de “serenity now” momenten. Nu snap ik eindelijk hoe kalme mensen zich voelen. Nu snap ik eindelijk wat het voordeel van niksen is. Ik concludeer dat mijn stress-thermostaat de afgelopen 20 jaar veel te hoog heeft gestaan. Wat ik altijd best wel “ontspannen” vond, was eigenlijk helemaal niet zo ontspannen. Ik kan nog veel verder ontspannen.

Een burnout duurt net zo lang als dat hij opgebouwd is, lees je wel eens. Dat hij nu al zo lang duurt is niet alleen voor mij maar ook voor veel lezers van mijn blog frustrerend en zorgwekkend. Maar ik denk dat het heel goed nieuws is dat is steeds wat vaker in “serenity now” terecht kom. Mijn lichaam is écht in staat om zich te ontspannen, yeah!

Volgende keer

Volgende keer: DE DOORBRAAK!

Reageren? Dat kan via Instagram.