#114: De 10 trucs die het UWV gebruikt om zieke cliënten niets uit te keren (deel 2/5)
Dit is deel twee van een meerdelig blog; lees vóór het lezen eerst deel 1.
Truc 3: Cliënten met “kastje-muur” mededelingen door het proces heen loodsen
“Bent u het niet met mij eens? U kunt hierna gewoon onderhandelen over uw mogelijkheden met de arbeidsdeskundige,” zegt de verzekeringsarts zodra de cliënt aangeeft het ergens niet mee eens te zijn. Dit is echter misleidend want de arbeidsdeskundige, waar men pas enige tijd later zit, zegt vervolgens: “Ik baseer mij op wat de arts zegt en ik kan daarover niet onderhandelen. De functies die u moet kunnen uitvoeren zoek ik in de computer op, en daar kan ik niets aan veranderen”. Als de cliënt dan blijft aandringen dat er onjuist wordt geoordeeld, dan zal de arbeidsdeskundige zeggen: “Bent u het er niet mee eens? Dan kunt u gewoon in bezwaar gaan.”
Gaat de cliënt in bezwaar, dan gebeurt nogmaals precies hetzelfde. “In bezwaar gaan” klinkt hoopvol, maar de bezwaarprocedure is géén procedure waar een onafhankelijke partij opnieuw gaat kijken naar de situatie. Het UWV volgt gewoon wéér dezelfde eigen regels en procedures zoals in truc 2 beschreven, en men kan gewoon wéér de cliënt onheus bejegenen, zoals in truc 1 beschreven.
De verzekeringsarts, arbeidsdeskundige en/of juridisch medewerker die bij de hoorzitting aanwezig is zal discussies opnieuw afkappen door stug te zeggen:“we komen er niet uit nu, maar u kunt natuurlijk altijd nog in beroep gaan bij de rechter”. Dat klinkt alsof men meedenkt met de cliënt, maar in wezen wordt men verleid om te aanvaarden dat het UWV niet wil luisteren.
De kans is dus groot dat de cliënt geen steek verder komt in bezwaar. Maar ja, dan is de bezwaarprocedure in elk geval doorlopen en kan men niet nogmaals in bezwaar. De mogelijkheden zijn nu bijna uitgeput; de cliënt is door herhaalde verwijzing naar de volgende stap nu bijna door het hele proces heengeloodsd, waarbij er inmiddels al weken of zelfs maanden voorbij zijn gegaan, waarin men geen uitkering ontvangt.
Deze herhaalde doorverwijzingen naar de volgende stap in het proces wordt op alle niveaus gehanteerd om van de kritische cliënt af te komen. Het geeft de cliënt het gevoel dat er ondanks een meningsverschil toch altijd nog mogelijkheden zijn om het gelijk te behalen, maar het is een afschuiftruc.
Ten slotte rest alleen nog het beroep bij de rechter, waar men nauwelijks kans van slagen heeft. Hierover meer in truc 4.
Het UWV zou, bij verwijzing naar bezwaar, duidelijk moeten uitleggen wat daar wel of niet de mogelijkheden zijn. Artsen en arbeidsdeskundigen zouden meer open moeten staan voor discussie in plaats direct te verwijzen naar bezwaar. Men zou niet moeten verwijzen als er in bezwaar duidelijk geen mogelijkheden zijn voor de cliënt. Ook zou de bezwaarprocedure moeten worden afgehandeld door een onafhankelijke partij, en niet door het UWV zelf.
Truc 4: Doen alsof de cliënt bij de rechter terecht kan
Het is nog nèt geen leugen als het UWV zegt dat de cliënt altijd nog naar de rechter kan gaan als het bezwaar niets heeft opgeleverd. Ja, een cliënt kan inderdaad naar de rechter gaan. Maar een rechter is geen arts, en kan dus NOOIT iets zeggen over het medische oordeel dat de verzekeringsarts heeft gegeven.
De rechter kan iets zeggen over juridische aspecten maar niet over medische aspecten. Dat verklaart ook waarom het UWV cliënten beoordeelt op basis van juridische argumentatie en niet op basis van de medische situatie; het UWV wil zich indekken tegen wat een rechter kan corrigeren en de medische werkelijkheid is daaraan ondergeschikt.
Omdat een rechter zich nooit zal wagen aan een medisch oordeel kan de cliënt medische onjuistheden van het UWV dus NIET laten corrigeren in beroep. Wie een advocaat in de arm neemt zal als eerste te horen krijgen dat de rechter nooit op de stoel van een arts zal gaan zitten en dat het medisch oordeel van de arts vrijwel niet aan te vechten is.
Als men dit dan tóch probeert dan kiest de rechter bijna altijd de kant van het UWV, ook wanneer de cliënt met onafhankelijke medische contra-expertise of onderzoeksresultaten komt. Dergelijke onderzoeken kosten duizenden euro’s en zelfs dan is de kans van slagen dus klein. De rechter vertrouwt in de meeste gevallen op het oordeel van het UWV, ook al heeft het UWV alle trucs uit de kast gehaald die in deze blogposts omschreven zijn.
Naar de rechter gaan heeft eigenlijk alleen zin wanneer er juridische fouten zijn gemaakt door het UWV. Maar een arts die niet luistert en zegt dat de cliënt gewoon 40 uur per week kan werken, ook al ligt de cliënt het grootste deel van de dag in bed, daar zal een rechter vrijwel niets aan kunnen doen.
De cliënt, die door het UWV op het hart is gedrukt dat hij “altijd nog naar de rechter kan gaan”, heeft dus lang niet zo veel mogelijkheden. Omgekeerd werkt het hetzelfde: dreigen met naar de rechter stappen is weinig indrukwekkend voor het UWV, want men weet dat de cliënt daar toch niet veel kans maakt om alsnog gelijk te krijgen.
Zelfs de afdeling Bezwaar en Beroep, die een flink pak extra werk krijgt als een cliënt naar de rechter zou stappen, adviseert om “maar in beroep te gaan” wanneer de cliënt blijft aandringen of vragen blijft stellen over onjuistheden of merkwaardigheden in een oordeel. De medewerkers van deze afdeling hebben geen zin, geen tijd, of zijn niet in staat om cliënten uitgebreid te woord te staan, en dus verwijst men naar de rechter, wetende dat de cliënt het dan mogelijk zal opgeven.
Het UWV zou niet moeten verwijzen naar de rechter als de cliënt daar geen mogelijkheden heeft. Ook zou het UWV informatie moeten verstrekken over wat er wel en niet mogelijk is in beroep en wat de kans van slagen zou kunnen zijn. Het UWV zou de mededeling “ga maar in beroep” niet moeten gebruiken om cliënten af te wimpelen; de afdeling Bezwaar en Beroep zou meer serviceverlenend en klantgericht moeten zijn.
Volgende keer
Volgende keer de volgende twee delen van: “10 trucs die het UWV hanteert om zieke cliënten niets uit te keren”.
Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf op Instagram.