#115: De 10 trucs die het UWV gebruikt om zieke cliënten niets uit te keren (deel 3/5)
Dit is deel drie van een meerdelig blog; lees vóór het lezen eerst deel 1 en deel 2.
Truc 5: Als u niet volhardend bent, bent u niet ziek
De verzekeringsarts van het UWV houdt de medische rapportage altijd zo summier mogelijk. Dit is niet alleen omdat men efficiënt wil zijn of te weinig tijd krijgt om een degelijk verhaal te schrijven. Het leidt er ook toe dat er minder hoeft worden uitgekeerd en dat de cliënt minder materiaal heeft om over te klagen.
Als de cliënt niet zelf uit den treure vertelt over de klachten en beperkingen en niet voortdurend de arts wijst op wat er nog meer aan de hand is dan noteert de arts niet zo veel. Want zelf onderzoekt de arts maar weinig en vraagt ook niet door zodra er een diagnose lijkt te zijn. De arts vraagt meestal:“wat doet u op een dag?” Als dan blijkt dat de cliënt uit bed kan gaan, zichzelf kan wassen en kan zorgen voor eten (ADL), dan weet de arts wel genoeg en begint men aan de afronding van het gesprek. Dit terwijl de cliënt misschien nog wel talloze andere serieuze beperkingen wil voorleggen.
In het geval van bijvoorbeeld een burnout is de kans groot dat de arts maar weinig noteert. De hersenen van de cliënt functioneren niet goed. Men stamelt en hapert, is overspannen en uitgeput, subassertief en eigenlijk helemaal niet in staat om een dergelijk gesprek te voeren. Een gewone behandelend arts zou dan extra zorgvuldig zijn en meer onderzoek doen. Maar de verzekeringsarts van het UWV noteert alleen de diagnose en vraagt vervolgens niet door naar specifieke lichamelijke of psychische klachten die bij deze diagnose kunnen optreden.
Een ander voorbeeld: als een cliënt een aandoening heeft waardoor men moeite heeft met traplopen, dan moet de cliënt het traplopen zelf specifiek benoemen. Heeft men een benedenwoning of een lift, en loopt men eigenlijk nooit op een trap, dan zal de cliënt er niet zo snel aan denken om dit te vertellen. De arts zal vervolgens onherroepelijk noteren dat de cliënt zonder belemmeringen drie trappen van een eengezinswoning op en af kan lopen, ZONDER dat dit besproken is, ZONDER dat dit getest is, en ZONDER dat de arts de cliënt heeft zien traplopen. Het zijn aannames.
Als de cliënt niet volhardend is of niet (goed) in staat is om uit te leggen wat hij of zij allemaal wel of niet kan, dan is de kans groot dat de arts maar weinig onderzoekt. Alles wat de cliënt niet zelf benoemd, is mooi meegenomen voor het UWV.
Het UWV zou meer moeten doorvragen naar de medische situatie en zich niet beperken tot onderdelen van de ADL. De cliënt zou gemotiveerd moeten worden om meer te vertellen of om hetzelfde nog eens op een andere manier uit te leggen, in plaats van dat men de cliënt onderbreekt of het gesprek afkapt. Er zouden geen aannames moeten worden gedaan over de mogelijkheden en beperkingen van de cliënt op basis van alleen de diagnose; deze zouden moeten worden gebaseerd op daadwerkelijk onderzoek.
Truc 6: Collega’s niet tegenspreken
Een verzekeringsarts van het UWV kan niet zomaar iets zeggen waarbij hij of zij collega’s tegenspreekt want dat leidt tot problemen. Er is een juridische afdeling die dan ingrijpt. De arts moet dus schipperen, in plaats van een open en objectief medisch oordeel te geven. Hierdoor is het extreem moeilijk om een onjuist oordeel, dat een cliënt eerder kreeg, te laten corrigeren.
Wanneer een cliënt in bezwaar gaat omdat men vindt dat de medische beperkingen te licht zijn ingeschat dan zal de arts in bezwaar eigenlijk alleen maar kijken naar procedurele aspecten die zijn fout gegaan. De medische aspecten, ook al zijn deze voorheen onjuist vastgesteld, kunnen slechts mondjesmaat ondermijnd worden tenzij de situatie duidelijk is veranderd ten opzichte van de vorige keer, bijvoorbeeld als de klachten zijn toegenomen of als er inmiddels sprake is van een andere ziekte of aandoening.
Zo kan het gebeuren dat een cliënt, die eerlijk vertelt dat men inmiddels herstellende is, in bezwaar het oordeel krijgt dat de situatie is verslechterd en dat er nu méér beperkingen aan de orde zijn. De arts noteert dit omdat er anders zou worden toegegeven dat eerdere beoordelingen onjuist waren. De situatie móet wel verslechterd zijn, anders mag de arts nooit concluderen dat er nu méér beperkingen moeten gelden.
De medische waarheid, dat het steeds beter gaat met de cliënt, is dan ondergeschikt aan de juridische waarheid waarbij het wel slechter móet gaan omdat het UWV anders in de knel komt. Dit is geen eerlijke, medisch objectieve manier om iemand te beoordelen; het is compliance-denken.
Het UWV zou verekeringsartsen en arbeidsdeskundigen vrij moeten laten om elkaar in openheid tegen te spreken, ook al kan dit tot (juridische) knelpunten leiden. De medische situatie van de cliënt zou leidend moeten zijn en onderwerp moeten kunnen zijn voor intercollegiale discussies en correcties.
Truc 7: De cliënt voortdurend in het duister laten tasten
De cliënt krijgt nooit alle stukken en rapporten uit zijn of haar eigen dossier toegestuurd, tenzij er expliciet om gevraagd wordt. Wanneer de cliënt het procesdossier opvraagt dan wordt dat door het UWV als vervelend gezien, want iemand moet dan dikke pakken papier gaan uitprinten en opsturen naar de cliënt. Het computersysteem van het UWV is niet uitgerust om deze documenten gewoon als PDF via de “Mijn UWV” website beschikbaar te stellen.
De UWV-medewerker in kwestie kan zelfs nog dwars gaan liggen en zeggen dat “het dossier al is opgeborgen” of “ik ga mijn best doen maar ik kan niks beloven”. Dit valt weer onder bejegening (zie truc 1) en de cliënt kan er weinig aan doen behalve aandringen. Door deze gebrekkige manier van klantenservice probeert het UWV te voorkomen dat de cliënt fouten, onvolledigheid of onzorgvuldigheid ontdekt in het dossier. Het UWV laat de cliënt opzettelijk in het duister tasten.
Standaard krijgt de cliënt alleen een verkorte versie van de medische rapportage te zien en een aantal andere stukken wordt sowieso nooit ongevraagd verstuurd. Als de cliënt dit niet weet legt hij of zij zich maar neer bij wat er staat, terwijl er nog een schat van informatie beschikbaar is die gewoon opgevraagd kan worden. Het UWV legt niet aan de cliënt uit dat dit recht bestaat, en houdt deze stukken liever voor zichzelf.
De informatieverstrekking is uiterst summier en het UWV voert bewust handelingen uit om de cliënt te demotiveren om nadere informatie te verkrijgen. Dit alles is in het nadeel van de cliënt, die onwetend is. Het beperkt ook de controleerbaarheid van wat het UWV zegt; het UWV kan zich bijvoorbeeld beroepen op feiten die in het verleden zouden zijn vastgesteld, zonder dat de cliënt deze feiten eerder op papier heeft gezien. Voor ‘t zelfde geld heeft het UWV deze nieuwe feiten gisteren pas toegevoegd aan het dossier, maar dat is nooit meer controleerbaar.
Het UWV zou alle volledige stukken, inclusief de interne stukken, bij elke stap in het proces moeten verstrekken aan de cliënt via het “Mijn UWV” systeem of op papier. Er zou volledige openheid moeten zijn over de beschikbare informatie, en de cliënt zou moeten worden gemotiveerd om deze informatie te raadplegen en te controleren.
Tot zover het derde deel van de 10 trucs die het UWV gebruikt om zieke cliënten niets uit te keren. Lees verder in deel 4.
Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.