#137: Antidepressiva afbouwen poging vier

Begin mei 2020. Ik ben best wel lekker bezig. Elke dag werk ik nu 3 uur lang op de computer aan mijn eigen hobbyprojecten. In de ochtend eerst een rondje fietsen of wandelen in de natuur, dan aan de slag. En die drie uur is opgehakt in stukken. Telkens 50 minuten werken en dan 10 minuten pauze. Dan na de lunch wat niksen. Daarna boodschappen, koken, eten, TV, naar bed.

Het is een aardige daginvulling zo, en ik heb tenminste wat te doen. Soms ben ik wel een beetje nerveus. Dan voelt het niet helemaal goed. Het lijkt dan alsof ik te veel achter elkaar doe en te weinig rust neem. Dan rijd ik een rondje met de auto. Dakje open, want er is veel zon de laatste tijd.

Maar ondanks de zenuwen voel ik me best wel okee. Zelfs zo okee, dat ik soms wat later naar bed ga. De laatste maanden ging ik steevast om 20:00 naar bed, maar nu wordt het af en toe half tien. Op een dag heb ik een gezellige quiz-avond met vrienden (via Houseparty, want vanwege de Coronacrisis mogen we nog steeds niet samenkomen) en wordt het twaalf uur.

(Advertentie)

Dan ga ik weer eens aan de koffie. Elke ochtend 1 kopje met een kano. Het voelt weer een beetje ouderwets gezellig. Werken in de ochtend met een kopje koffie, af en toe iets doen met vrienden. Het lijkt er een beetje op dat ik weer normaal aan het worden ben!

Antidepressiva afbouwen

Het drinken van koffie is voor mij een rood vlaggetje. Niet alleen omdat koffie stress opwekt, maar omdat het vaak een teken is dat het minder goed met me gaat als ik aan de koffie ga. In de afgelopen jaren heb ik geleerd dat er dan iets niet pluis is en er mogelijk een terugval in mijn burnout op komst is. Maar ja, ik voel me best okee dus het kan toch ook best zo zijn dat ik gewoon beter aan het worden ben?

Dus, het leven kabbelt zo verder, en naast mijn nieuwe koffiegebruik haal ik het weer in mijn hoofd om mijn antidepressivum af te gaan bouwen. Ik gebruik al 15 jaar Venlafaxine. Ik begon ooit op de hoogste dosis, 225 mg. Waarom? Omdat de huisarts mij dat aanbood zodat ik weer kon gaan werken tijdens mijn eerste burnout. Dat is dus de VERKEERDE REDEN om antidepressiva te gaan gebruiken (zie blog #120). Maar ja, ik wist toen niet beter.

De laatste zeven jaar zit ik op de laagste dosis, 37,5 mg. Ik heb zelf elke paar jaar bij de huisarts om een lagere dosis gevraagd, want de huisarts zelf komt daar nooit mee. En zo ging ik van 225 naar 150, 75 en 37,5 mg. Maar die laatste lage dosis, daar kom ik maar niet vanaf. Voordat mijn burnout begon heb ik al eens geprobeerd om het af te bouwen, maar dat eindigde catastrofaal (zie blog #5). Ook in de jaren daarvoor heb ik eens geprobeerd om er mee te stoppen, maar ook dat lukte niet.

Met mijn nieuwe wandelschoenen loop ik nog steeds elke dag in bos en duin.
foto: ©2020 kakikhebeenburnout.nl

Venlafaxine is namelijk een klotemiddel om vanaf te komen. Van een hoge dosis naar een lage dosis is niet zo moeilijk om te doen. Maar van de laagste dosis naar nul kan de meest verschrikkelijke effecten geven, en honderdduizenden mensen gebruiken daarom dan maar de rest van hun leven Venlafaxine. De enige manier om er enigszins vanaf te komen is om het af te bouwen met hele kleine stapjes.

Maar de fabrikanten leveren geen kleine doseringen, de oplichters. Zij hebben er geen belang bij dat mensen er vanaf komen, dus kleiner dan 37,5 mg kan je niet krijgen. Apothekers kunnen het wel voor je maken maar dat wordt niet vergoed door de ziektekostenverzekeraars, de oplichters. Er zijn slechts een paar verzekeraars die afbouwstrips voor Venlafaxine vergoeden, maar dan moet je wel in twee weken afbouwen, wat een belachelijk snel afbouwschema is. Het enige wat je verder zelf kan doen is de capsules openmaken. Er zitten kleine witte bolletjes in. Dan gooi je er een paar bolletjes uit en dan maak je de capsule weer dicht.

Net als bij de koffie weet ik dat het waarschijnlijk niet goed met me gaat als ik het gevoel heb dat ik best wel eens de Venlafaxine kan gaan afbouwen. Maar net als bij de koffie denk ik weer:“Tja het kan toch ook écht goed met me gaan? Misschien ben ik wel écht beter aan het worden?” En dus gooi ik op een dag één bolletje uit mijn capsule.

Er zitten ongeveer 150 bolletjes in een capsule (dit verschilt per merk), dus één bolletje is 0,66% minder Venlafaxine. Dat is lekker weinig, want bij een gemiddeld afbouwschema wordt er meestal 10% af gehaald per zes weken. Dus ik doe er maar een heeeeel klein beetje vanaf. Binnen enkele uren gaat mijn kop duizelen, krijg ik angsten in mijn hoofd en druk op mijn borst. Ik begin te zweten.

“Ja maar Jezus, dit kán toch niet aan dat éne bolletje liggen?” denk ik, hoewel de horrorverhalen over Venlafaxine op het internet mij vertellen dat dit best mogelijk is. Ik doe de rest van de dag maar rustig aan en de angsten en duizelingen gaan wat op en neer. Het is nog wel uit te houden, maar het is niet prettig. “Nee, dit is gewoon een terugval van het vele werken,” denk ik. Ik heb natuurlijk zo veel gecomputerd en TV gekeken. Dat is de oorzaak. Dit is gewoon een terugval. Het heeft vast niks te maken met de Venlafaxine.

Dus de volgende dag haal ik twee bolletjes er uit. Dan zit ik op 1,33% minder dan normaal. De angsten, lichtflitsen in mijn hoofd en druk op de borst worden een beetje erger. Ik krijg er ook een beetje koortsachtige rillingen bij. Godver.

Die dag zit ik de hele dag op de bank. Ik werk niet meer op de computer, ik neem geen koffie meer. Ik ben bang dat ik in een terugval terecht kom. Komt dit nou écht door het vele werken, het TV kijken en die paar keer dat ik later naar bed ging? Nee dat kan toch haast niet? Maar ja, het kan toch ook niet komen door die 2 stomme minuscule bolletjes die ik uit mijn Venlafaxine gehaald heb?

Diazepam

Die avond voel ik me rot, grieperig, angstig, nerveus. Mijn kop duizelt en mijn borst trilt. Alles wordt steeds erger. Shit, fuck. Waarom gebeurt dit nou? Eikel, je had het niet moeten doen. Niet moeten computeren, niet te laat naar bed. Niet afbouwen met die klote-Venlafaxine.

Ik ga naar bed en voel me ziek, nerveus, zwak, Ik weet nu al dat ik niet kan slapen. Dit voelt weer precies als in het begin van mijn burnout. Alles trilt, ik ga kapot. Ik neem dan maar 2 mg Diazepam zodat ik kan slapen. En dat is wel een klein klapje voor mij.

Ik heb namelijk sinds begin februari (3 maanden geleden) al geen Diazepam meer gebruikt. Ik was er vanaf. Ik kon gewoon weer goed slapen. En godver, nu neem ik het weer. “Dit gaat fout, Martin, dit gaat fout!” Gonst het door mijn kop. Door de Diazepam heb ik verschrikkelijk heftige dromen, word ik badend in het zweet wakker, elke 2 uur, en ik heb een enorm rotgevoel in mijn hoofd. Uitputting, een zwaar hoofd, alsof er een steen op mijn hoofd ligt.

Terug naar af

De volgende dag neem ik weer gewoon de volledige dosis Venlafaxine. Ik geef het op. Zelfs van slechts 1,2 procent minder ga ik meteen naar de klote. Ik moet het maar pas gaan afbouwen als ik helemaal genezen ben van mijn burnout. Dat was ook altijd mijn plan. Maar het venijn van Venlafaxine is dat het juist ook moeheid, uitputting, duizelingen, spanningen, trillen, zweten en algehele malaise kan veróórzaken. Dus om de zoveel tijd denk ik:“tja misschien herstelt mijn burnout wel niet door die troep“. En dan wil ik er weer vanaf.

(Advertentie)

Wat een puinhoop. Ik ben weer terug bij af. Althans, zo voelt het. Op zich wel een mooi inzicht. Want dit is hoe het begin van mijn burnout aanvoelde. Het was al een lange tijd helemaal niet zó erg meer. Dat betekent dus dat ik al een heel stuk hersteld ben!

Nu maar afwachten tot de Diazepam helemaal uit mijn lichaam is, wat nog wel een dagje duurt, en tot de verhoogde dosis Venlafaxine weer zijn werk doet. Dat kan ook nog wel een dagje duren. Ondertussen ga ik weer terug naar het begin: niets doen, op de bank liggen en / of slapen. Dus geen computer, geen TV, geen internet en geen koffie. Rust. Rust. Rust. In de hoop dat mijn hoofd en lichaam weer normaal gaan doen.

Na een paar dagen is alles weer teruggekeerd naar normaal. Was dit nou een gewone terugval, of was dit de Venlafaxine? Ik zal het nooit weten, maar ik zal voorlopig niet meer sollen met Venlafaxine.

Volgende keer

Volgende keer maak ik een onverwachte, enorme stap in mijn leven.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.