#139: Oeps, verhuizen dus

Ik heb een huis gekocht (zie blog #138). Leuk, te gek, spannend, fantastisch! Maar ook heel eng en ik ben eigenlijk te moe om écht blij te zijn. Ik ga van de grote stad Haarlem naar het kleine dorpje Marrum. Mijn nieuwe huis is vrijstaand en je hoort er alleen maar een kerkklok en vogeltjes. Dag Haarlem, lawaaistad!

Dag motorrijders die altijd vol gas schijnen te moeten geven op een wat langer stukje asfalt, dag ronkende bussen waarvan de glazen trillen in de kast. Dag brommers en scooters! Dag toeristen die met hun eeuwige rolkoffers over de klinkers roffelen! Dag mensen die luidkeels op straat telefoneren met hun toestel op “handsfree” op 30 centimeter afstand van hun gezicht! Dag hangjongeren die wietgeuren en scooterlawaai verspreiden terwijl ze elke 15 seconden het woord “kanker” zeggen! Dahaaag! Dag allemaal! Daaaahaaaaag!

Oh maar shit, ik ben er nog niet. Ik heb mijn nieuwe huis gekocht met ontbindende voorwaarden. Ten eerste een technische (bouwkundige) keuring en ten tweede de voorwaarde dat ik mijn eigen huis verkocht heb. Even terug naar de realiteit. Ik zit op de bank en denk na. Oh ja, de realiteit is dat ik nog lang niet in dat nieuwe huis zit, nog steeds een burnout heb, officieel 64% arbeidsongeschikt ben, en bang ben dat ik in Marrum zal vereenzamen en mijn vrienden nooit meer terug zal zien. Hmpf.

(Advertentie)

De to do lijst

En pfoeh, oh ja, ik moet dus ook nog verhuizen. Alles inpakken, uitzoeken, sorteren. Bepalen waar alles heen moet. Een verhuisbedrijf regelen. Mijn huis opruimen. Spullen naar het milieuplein van de gemeente brengen. Het kopen van het huis in Marrum is slechts het begin van een enorme berg werk. Bouwkundig onderzoek laten doen, mijn eigen huis verkopen. Contracten tekenen. Notarissen, makelaars. Financiele planning. Projectplanning. Klussen, onderhoud. Het lijkt wel op werken, en dat kan ik niet.

Ik begin maar met een Trello board waarin ik alles noteer. Per huis noteer ik de zaken die ik moet doen. Ik besluit al gauw dat ik zo veel mogelijk zal laten doen door anderen. Ook al kost het wat extra geld. Ik ga dus zelf zo weinig mogelijk klussen. Ik kan het wel, maar ik ga het niet doen. Ik ga bij de verhuizing niks tillen of verplaatsen. Ik ga op een stoel zitten met een theetje en dan aan andere mensen vertellen wat ze moeten doen. Zo, lekker voelt dat.

Past mijn bed wel in mijn nieuwe slaapkamer?
foto: ©2020 kakikhebeenburnout.nl

Ik houd het kalm, af en toe voeg ik iets toe aan mijn lijst. Voor de rest ga ik maar door met elke dag wandelen, uitrusten en kalm aan doen. De lijst van taken wordt steeds groter maar ik doe maar één taak per dag.

Een makelaar komt om mijn huis te gaan verkopen. Er moet een fotograaf komen, een inmeter, en een onderzoek naar optrekkend vocht. Ik laat dit allemaal maar gewoon gebeuren. Ik krijg een filmpje, 360° foto’s, de meest luxe shit op Funda. De makelaar regelt alles, ik hoef niets zelf te regelen. Kost wel vierduizend piek, maar dan heb je ook wat.

Het enige dat ik zelf moet doen is een energielabel regelen, maar dat is een eitje. Ik heb binnen 10 seconden de facturen van mijn nieuwe CV-ketel (2018) en mijn nieuwe dubbel glas (2016) gevonden op de computer. Ik ben immers georganiseerd en perfectionistisch dus die documenten staan precies op de juiste plaats in mijn computer. Daarom heb ik ook een burnout. Ik flans beide in de website voor energielabels en binnen een dag heb ik mijn label binnen. Zo, mijn taken zijn voor nu gedaan.

Angst

Regelmatig zit ik even op de bank of in de auto om naar de duinen te gaan, en dan krijg ik hartkloppingen. Af en toe krijg ik echte angst. Angst in mijn kop. Angst om te verhuizen. Angst dat het te veel voor me zal zijn. Angst dat ik een verkeerde keuze maak.

Maar deze angst gaat gelukkig weer weg na 5 minuten. En daarmee ontdek ik weer een beetje vooruitgang in mijn burnout. Angsten zoals deze, met hartkloppingen, duizelingen en een enorm gevoel van onwel worden duurden in het begin van mijn burnout uren lang en kwamen dagenlang terug. Nu is het nog maar 5 tot 10 minuten per keer. Het is haast ongelooflijk wat een enorme vooruitgang dat is.

Soms word ik midden in de nacht wakker, mijn bed drijfnat van het zweten. Ik moet er dan uit gaan, een ander T-shirt aandoen en mijn lakens vervangen want alles is nat. Mijn hersenen dromen zich een ongeluk. Als een gek verwerken zij al het gedoe van de verhuizing.

Op een middag zit ik op de bank met een theetje. Er komt nu rust in de tent want de makelaar gaat zijn werk doen om mijn huis op Funda te zetten. De bouwkundige keuring van mijn nieuwe huis is afgerond en ik kan verder met de koop. Ik heb het voorlopige koopcontract van het nieuwe huis ook al getekend. Er komt wel een verbouwinkje aan, maar dat gaat een bedrijf voor me doen.

En dan begin ik te huilen. Ik roep hardop dat ik niet wil verhuizen. Dat ik niet naar Marrum wil. Dat ik hier wil blijven. “Ik wil niet verhuizen!” Zeg ik een paar kaar achter elkaar. Dat doet mij denken aan toen ik elf jaar oud was en wij voor het eerst gingen verhuizen. Ik had een gevoel van verdriet maar ook enthousiasme. Met beide kon ik destijds niet omgaan.

Dan slaat het om. “Ik wil wél verhuizen! Ik ga naar Friesland, het mooie Friesland!”. Mijn moeder was Fries en mijn vader was half Fries. Ik ben zelf dus driekwart Fries. Ik ben heel vaak in Harlingen en Midlum geweest. En een paar keer op Ameland. En ik hou van de natuur en de zee. Marrum is prachtig, en ligt in het werelderfgoed-gebied Waddenzee. Mijn nieuwe huis is idyllisch, schattig en rijksbeschermd dorpsgezicht. “Ik ga naar Friesland, mama!” huil ik nog even.

De huilbui gaat weer over, en als eindconclusie ben ik blij dat ik ga. Ik heb er veel zin in en het wordt fantastisch! Ik ga misschien wel kippen of konijnen nemen als ik daar woon. En lekker boodschappen doen bij de SPAR. Haha, een SPAR! Waar hebben ze toch in vredesnaam een SPAR? Het lijkt wel vakantie.

Zin in

Ik heb in mijn nieuwe huis geen hypotheeklasten want ik betaal het huis in één keer af. Ik kan dan rondkomen, ook al kom ik in de bijstand terecht. Ik kan dan lekker rustig verder herstellen en het leven weer gaan oppakken, op een rustige, dorpse manier. Misschien wel op zijn elfendertigst. Ja, op zijn elfendertigst, zo zal het gaan. Dat had ik al bepaald in mijn kerstbesluit van 2019 (zie blog #110). Langzaam en rustig. De nieuwe methode voor een beter leven.

Ondanks de angstaanvallen en de emoties heb ik er veel zin in. Ik begin langzaam te wennen aan wat er gaat komen. Een zware verhuizing waarvan ik waarschijnlijk naar de klote ga, maar dat hoort er bij. Normale mensen zonder burnout gaan ook naar de klote van een verhuizing, dus dat is prima.

Dan moet er nog geklust worden terwijl ik al in het huis zit maar dat is niet erg. Ik heb de tijd. Ik hoef niet te werken. Ik kan maanden doen over het uitpakken en inrichten. Kleine stapjes, niets hoeft af. Er zijn geen deadlines. Ik zorg voor thee met blanke reepkoek. Ik hoef niets, ik mag alles wat ik zelf wil. En, terwijl ik dat allemaal doe, langzaam en op mijn gemak, wordt mijn nieuwe huis vanzelf al meer waard.

Financiële rust

Wat belangrijk is, is dat mijn nieuwe huis financiële zekerheid biedt. Ik verlies geen vermogen, want dit huis kan ik ook ooit wel weer verkopen. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik in oktober in de bijstand zal komen, want zelfs in de bijstand kan ik alles nog blijven betalen én ik mag dan mijn auto ook nog houden. Dat had ik eerder al uitgezocht, zie blog #131,

(Advertentie)

Dit huis geeft rust. Rust in mijn tumulteuze, lawaaiige burnout leven. Ja, eerst een boel stress omdat ik nog moet verhuizen, en dan zit ik daar straks, nog steeds met een burnout en een rotgevoel, en nog steeds 64% arbeidsongeschikt. Maar dat weet ik, en dat erken ik. Dat zal vast een tijdje niet zo leuk worden. Misschien kan ik wel een tijdje niet goed slapen.

Maar daarna volgt hopelijk de rust. Een rustig vrijstaand huis in een rustig vrijstaand dorp. Met financiele rust, emotionele rust, en de tijd en de ruimte om langzaam weer eens aan werken te gaan denken. Met deze stap voorkom ik dat ik in een uitzichtLOZE situatie terecht kom, en zorg ik dat ik in een uitzichtRIJKE situatie terecht kom. Als ik ooit weer ga werken en veel geld ga verdienen dan kan ik gewoon terug naar het Westen en houd ik dit huis als vakantiehuisje. Zo niet, dan heb ik een super lekker huisje waar ik oud kan worden.

Het kan dus nog alle kanten op gaan, en dat heb ik zelf geregeld. Daar ben ik trots op. En ik heb er zin in!

Volgende keer

Volgende keer: “snel nog even” iets doen bestaat niet.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.