#181: Er is wel vooruitgang maar dat voelt niet zo

Ik ben de laatste tijd aardig bezig. Ik werk op de computer aan wat nieuwe projectjes en dat is erg leuk om te doen. In de ochtenden van ongeveer half tien tot half één ben ik daarmee bezig, met elke 50 minuten een pauze van 10 minuten.

Daarna stop ik om te lunchen, dan met de auto een stukje verderop en daar dan wandelen. Na het wandelen terug op de bank en dan rustig aan doen. In de middag boodschappen, wat YouTube kijken en dan koken. Na het eten nog wat kijken of een spelletje doen en om 20:00 naar bed.

Vooruitgang

Dat gaat redelijk okee. Mijn hoofd voelt wel heel rot maar daar ben ik ook wel een beetje aan gewend. Ik ben nu vier en een half jaar bezig, en de meeste dingen die de burnout mij voorschotelt heb ik ófwel geaccepteerd, ófwel ik ben eraan gewend, ófwel ze zijn hersteld.

Er is dus best wel sprake van vooruitgang, en dit geeft mij nog steeds hoop dat ik niet de rest van mijn leven zo door hoef te gaan. Of ik ooit weer écht kan werken dat weet ik niet, maar dat vind ik ook niet erg. Ik heb volledig geaccepteerd dat ik nu met “pensioen” ben en dat “weer gaan werken” en “reïntegreren” leuk is voor andere mensen maar niet voor mij.

In de middagen waarin ik eigenlijk “rustig aan doe” begin ik langzaam niet meer rustig aan te doen. Ik ben in mijn hoofd bezig met plannen. Plannen voor nieuwe klusjes aan mijn huis en bijvoorbeeld plannen om YouTube filmpjes te gaan maken.

Ook ben ik druk met de auto. Ik heb sinds kort een elektrische auto want daarmee bespaar ik ongeveer 120 euro per maand op wegenbelasting en kilometerkosten. De batterij van deze auto is echter veel te snel leeg en hij moet een aantal keer terug naar de garage. Onder garantie wordt er een geheel nieuw batterijpakket in gezet, maar het levert wel enkele weken een hoop gedoe op.

Maar omdat het eigenlijk wel lekker gaat kan ik dat er wel bij hebben. Zo voelt het. Maar de oude valkuil waar ik al meerdere keren over schreef, komt weer in de buurt. De valkuil waarbij alles eigenlijk wel okee voelt, maar het in werkelijkheid niet okee is.

De valkuil

Ik begin in de middagen steeds meer te doen. Niet alleen dingen regelen en plannen maken, maar ook eens kletsen met de buren, de auto wassen, van alles opzoeken op het internet, onkruid wieden, spelletjes spelen op de iPad. Dat voelt allemaal nog steeds niet verkeerd, maar het is niet goed voor me.

En wéér opnieuw val ik er in. Ik begin mezelf meer en meer te prikkelen. Zolang de hersenen geprikkeld worden met dopamine voel ik me niet zo slecht. Dus ik eet dropjes, koekjes, snoep. Ik kijk Netflix en zit op Instagram. In bed zet ik series aan voordat ik in slaap val. Uiteindelijk ben ik na een week of vier weer zo ver dat ik mijn hersenen op vrijwel elk moment aan het prikkelen ben.

Op een dag installeer ik de app TikTok op mijn telefoon omdat ik eens wil kijken wat dat is. TikTok is zo verslavend dat ik zomaar zonder het door te hebben anderhalf uur zit te scrollen. Nee, op TikTok zijn niet alleen maar dansende tieners te zien. Er zijn mensen van alle leeftijden en veel discussies waarbij iedereen op elkaar reageert. Ik houd zelf enorm van discussieren en wil van alles weten en probeer alles te volgen. En uiteraard kunnen mijn hersenen daar helemaal niet tegen.

Zonder dat ik me ervan bewust ben vul ik nu letterlijk élk vrij moment van de dag op met het prikkelen en activeren van mijn hersenen. En dat kan dus niet. Voor gezonde mensen is dat al heel slecht, maar als je nog in je burnout zit is het nog veel slechter. Binnen enkele dagen zit ik in totaal 3 tot 4 uur per dag op Tik Tok. Dat is niet gezond.

Terug naar af

En ja hoor, op een avond in bed begin ik te trillen. Ik krijg hartkloppingen en mijn hoofd gaat zó erg bonzen dat ik het begin van mijn burnout weer opnieuw beleef. Yep, een terugval. Het is weer op, ik ben weer kapot. Mijn hoofd kan nergens meer tegen en ik moet weer huilen om niets. Het kost me weer een paar dagen om daarvan te herstellen.

Vaste lezers zullen dit herkennen en zeggen: “wat doe je nou, Martin? Precies dit zelfde heb je al meerdere keren geschreven!” Mijn blog begint ondertussen saai te worden.

Hoe kan het nou toch? Ben ik nou echt zo dom? Ik heb de laatste tijd al meerdere terugvallen gehad. Waarom trap ik er toch steeds weer in? Waarom doe ik het toch steeds weer verkeerd? Hoe kan het nou dat ik niet leer van mijn fouten? Dat ik de valkuilen niet zie? Een ezel stoot zich in ‘t gemeen niet twee maal aan dezelfde steen. Ik ben dus geen ezel maar een amoebe. Een amoebe die het even niet meer snapt.

Dat is het kloterige van een burnout die al voor een deel hersteld is. Alles gaat wat beter en je kan wat meer. Maar dan wil je zo graag “terug naar normaal” dat je veel te ver gaat. Dankzij Corona weet iedereen nu hoe dat voelt: ja het is allemaal wel kut maar nu zijn we de maatregelen zat. We willen terug naar normaal. En dan langzaam merk je dat je je niet meer zo goed aan de regels houdt. Ach ja, dat kan toch wel voor één keertje?

En voor de duizendste keer ga ik weer terug naar af. Ik ga weer terug naar een wandelingetje in de ochtend en dan thee op de bank. Wachten tot het weer beter gaat, en dan zal ik vast wel weer langzaam, stapje voor stapje, wat meer dingen gaan doen. En dan zonder dat ik het doorheb opnieuw in dezelfde valkuil vallen.

Eén troost: dit schijnt er bij te horen. Het terugvallen komt super vaak voor, ook bij mensen die al lang weer aan het werk zijn na een burnout. Het is iets dat nog jaren door kan gaan. Het goede nieuws is dat het steeds langer duurt voordat er een terugval komt.

Er is dus écht vooruitgang, maar het voelt niet zo. Ik zal proberen om niet steeds hetzelfde te schrijven, maar dat hetzelfde zich steeds herhaalt hoort er wel bij. Het is dus ook niet erg om steeds dezelfde fouten te maken. Zo hoort het te gaan, en het is goed.

Volgende keer

Volgende keer heb ik niets meer om om te huilen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.