#185: Filmpjes maken en de gevel schilderen

Ik ben al enige tijd aan het worstelen met filmpjes maken (zie blog #183). Ik heb geprobeerd om leuke ideeën uit te werken tot korte filmpjes, van maximaal één minuut, en deze dan te plaatsen op YouTube, Instagram of Tik Tok. Ondanks dat ik me oud voel, voel ik me jong en hip dat ik dit aan het doen ben.

Maar het valt tegen; ik raak ervan overprikkeld en krijg dan angstaanvallen zodra ik naar bed ga. Het is dus te veel voor me. Maar het is wel zó ontzettend leuk, dat ik nog niet helemaal opgeef. Ik moet het anders aanpakken.

Een langer filmpje

Ik ga eens proberen om een lang filmpje te maken, van 10 minuten of zo. Ik heb genoeg ideeën, dus dat is geen probleem. De vraag is of ik er energie voor heb en of ik er niet van terugval. Want mijn burnout is nog niet over en laat nog flink van zich horen. Ik moet dus niet te veel doen op één of andere manier. De taken in kleine stukjes hakken.

Uit mijn lijst van ideeën pak ik er één en ik begin. Een deel van mijn filmpje gaat over de jaren ’80 dus ik zoek op YouTube wat beelden uit dat tijdperk, monteer ze achter elkaar en neem mijn stem op, waarbij ik commentaar geef op de beelden. Het gaat goed, en daarna stop ik weer.

En dat is verstandig: op tijd stoppen. Niet door willen gaan. Het hoeft niet af. Een klein stukje is genoeg. Een video maken van tien minuten kost wel een week, dus het mooie is dat het sowieso niet in één keer af kán zijn. Dus ik stop.

Dit lijkt de goede manier te zijn: elke dag even werken aan het filmpje, maar dan ook weer gewoon stoppen. YouTube, Instagram en TikTok moeten maar even wachten; mijn filmpje is nog lang niet af. En dat hoeft ook niet. Het voelt heerlijk om te zeggen:“en dat hoeft ook niet!”.

Bij een kort filmpje dacht ik al heel gauw:“snel nog even afmaken”. En dan: “Snel nog even uploaden” en “Snel nog even delen”. En zo was ik weer uren aan het klooien. “Snel nog even…” is een belangrijke killer, zie ook blog #140. Zodra je begint te denken “snel nog even” dan weet je dat je eigenlijk moet stoppen van je lichaam, maar dat je daar niet naar luistert.

Bij een lang filmpje is dat gelukkig minder goed mogelijk. Het is zó veel werk om een filmpje te maken, dat je wel gewoon moet stoppen, want je krijgt toch niks “snel nog even” af. Het lukt mij dus beter om te stoppen. Gewoon, halverwege iets dat ik aan het doen ben. Het is nog lang niet af en dat hoeft ook niet, dus pauzes nemen, lanterfanteren, iets anders tussendoor doen en rustig aan doen en geen haast hebben.

Stress

Het wordt mij meteen duidelijk dat stress een direct gevolg is van iets dat af moet. Als iets niet af hoeft dan heb ik ook geen stress en werk ik veel relaxter. Mijn lichaam is kalmer, ik voel me beter. Dat is ook het verschil met werken voor een baas en wat ik nu aan het doen ben. Ik hoef niks. En doordat het toch voorlopig niet klaar is, heb ik ook geen haast.

Omdat mijn filmpje niet afgemaakt hoeft te worden ga ik op sommige dagen iets anders doen. Afspreken met een vriend(in), wandelen of klussen aan het huis. Een grote klus is het schilderen van de hele gevel. Hierbij gaat het rustig aan doen wel een beetje mis, vanwege het weer.

Het is lente maar wekenlang is er steeds regen. Er is één dag dat het echt prachtig weer is, en daarna volgt weer een week regen. Ik besluit om de gevel te gaan schilderen maar ben wel bang dat ik het in één dag af moet maken.

Schilderen

Ik schilder een paar uurtjes en het is heel gezellig want uiteraard komen er allerlei buren voorbij en die maken een praatje. De verf die ik heb gekocht is prachtig en geeft een dikke laag structuur op de muur, blinkend wit. Mijn huis was ooit al wit geschilderd, maar dat was afgebladderd en vergeeld. Het huis knapt prachtig op!

Rond 17:00 stop ik met schilderen, want ik wil eten. Ik ga naar Leeuwarden om te eten bij de KFC. Ik had daar opeens heel erg zin in, en het schilderen moet dus maar even wachten. Als ik een uur later terugkom, ga ik op de bank zitten en ben ik lekker rustig. Ik heb wel spierpijn van het schilderen, maar dat is normaal.

Een uurtje later pak ik de roller en kwast weer en schilder ik het huis af. Het is helemaal klaar. Heerlijk, ik ben tevreden. De volgende dag en de week erna regent het weer, dus ik heb het goed gepland.

In ben erg moe in de dagen erna. Maar er gebeurt verder niets. Ik ga niet kapot, ik stort niet in. Ik hoef niet te huilen. Mijn spierpijn gaat over, ik ga terug naar normaal, en ik ga elke dag weer een beetje verder werken aan mijn filmpje. Een week later is het filmpje klaar en ik zet het op YouTube. En nog steeds gebeurt er verder niets met me.

Herstel

Dit is een belangrijk moment! Dit is een belangrijke blog. Nummer 184. Het is voor het eerst sinds het begin van mijn burnout, meer dan vier en een half jaar geleden, dat ik verschillende aansluitende activiteiten heb gedaan waarvan ik geen terugval of instorting krijg.

Ik heb zelf de pauzes goed bepaald, ik heb zelf kunnen zeggen: “het hoeft niet af” en ik heb “snel nog even” bewust achterwege gelaten. Ik ben trots en ik ben blij. Dit is weer een teken voor voortschrijdend herstel. Dit is een teken dat ik nog steeds beter aan het worden ben.

Dit is ook een teken dat het op zich niet zo veel uitmaakt wát ik precies doe, als ik maar pauzes neem, naar mijn lichaam luister, geen haast heb, en dingen niet per sé af hoef te maken.

Ik wil bijijijijijna “jippie” en “hoera” zeggen! Maar ik durf dat nog niet helemaal want ik ben ook wel een beetje bang dat het hierna weer fout zal gaan. Maar jippie en hoera! Ja, ik zeg het gewoon: jippie en hoera!

Volgende keer

Volgende keer ga ik verder de goede kant op.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.