#193: Ik word oud

De afgelopen weken ben ik bezig geweest met computerwerk en filmpjes maken. Tussendoor ga ik ook nog even naar een museum want er is een tentoonstelling die ik interessant vind. Het is allemaal erg leuk om te doen, maar ik voel me niet echt lekker.

Het is bijna september 2021, ik heb de vijf jaar bijna afgerond en ga nu het zesde jaar van mijn burnout in. Soms word ik een beetje verdrietig van dat getal. Ik had ondertussen wel iemand kunnen ontmoeten en met haar kunnen trouwen. Maar alleen al de gedachten aan daten zorgen voor angsten; zo veel prikkels kan ik nog lang niet aan.

Dingen doen

Ik kan nu best een paar uurtjes belast worden. Een gesprek, koffietje bij de buren, computeren, winkelen of een uitstapje; het gaat allemaal best goed ook al voel ik me beroerd. Maar daarna komen de angsten weer, het rothoofd, de duizelingen en de uitputting.

“Stel je eens voor dat je leuk en gezellig met iemand wil daten,” denk ik bij mezelf. Dat kan op zich wel, ik hoef echt niet per sé uit eten of allerlei uitstapjes te doen. Maar na twee uurtjes gezellig theedrinken moet het gewoon afgelopen zijn. Nog een keer afspreken? Wat doe je morgen? Blijven slapen? Ik moet er niet aan denken; ik heb er de energie niet voor om urenlang met iemand opgescheept te zitten.

En zo voelt het. Zo voelt alles wat ik doe. Alles voelt alsof ik ermee zit opgescheept en dat ik er maar beter mee kan stoppen. Mijn lichaam wil het eigenlijk niet, al deze dingen doen, en hoewel ik er soms plezier aan beleef, voel ik me lichamelijk rot bij alles wat ik doe en twijfel ik elke keer of dit wel goed voor me is.

Als ik een week of twee, drie bezig ben, volgt er weer een achteruitgang. Niet meer een totale instorting, maar wel steeds toenemende angsten; een duizelig hoofd, trillende borst, nervositeit. Ik krijg dan een aversie tegen alles. Computeren is niet meer leuk, kletsen met de buren is opeens zwaar, buiten wandelen of fietsen is nog wel aardig maar uitputtend.

Ik moet dan een week stoppen en weer helemaal terug naar niks doen. Het TV kijken drastisch verminderen, niet steeds op mijn telefoon zitten, geen interessante artikelen meer lezen op het internet. Nee, gewoon weer terug naar af: niets doen. Dat voelt ontzettend rot want dan komen de duizelingen, het rotgevoel en de moeheid weer flink naar boven. En het gevoel dat ik nooit meer wat kan, en dat ik nooit meer een vrouw zal vinden, simpelweg omdat het te veel gedoe is en mijn hoofd kan niet tegen gedoe.

De dagen worden dan weer lang en vervelend, ik doe weer geen moer, voel me nutteloos en heb geen uitzicht op betere tijden. Over vier maanden word ik 50. Dat voelt oud. Ik wil geen 50 zijn. Ik ben 35 van geest en ik ben 65 van lichaam. Ik moet huilen. Ik wil geen 50 zijn.

Dood gaan

Als ik een oom of tante spreek dan zegt men dat vijftig super jong is en dat ik nog een heel leven voor me heb. Ik wil dat graag geloven maar zo voel ik me niet. Ik wil zo graag nog de bergen in, skiën, een YouTube carrière uitproberen, daten, liefde geven en krijgen. Maar zoals het er nu voor staat zit dat alles er nog niet in.

Moet ik wachten tot ik 55 ben? 60? Tot ik dood ben? Oh ja, dood gaan dat hoort er ook nog bij. Ooms en tantes gaan nu dood en mijn ouders zijn reeds overleden. Wanneer ben ik aan de beurt? Heeft het nog wel zin om van alles te willen als ik al zo dicht bij het einde sta?

Ik wou dat ik mezelf niet kapot had gemaakt door te werken. Door deze stommiteit ben ik nu weer vijf jaar van mijn leven kwijt. En waarom? Ik was niet eens een carrieretijger of een 60-uur-per-week-want-dat-is-stoer mannetje. “Ambitieus” is een woord waar ik braakneigingen van krijg. Ik werkte gewoon 40 uur voor een gemiddeld salaris. Ik heb een huis en mooie spullen, dat wel. Maar is dat het waard geweest?

Ik heb geen kinderen die ik kan knuffelen totdat ze plat zijn. Ik heb gelukkig wel vrienden. Die hebben wel allemaal kinderen en een goeie baan. Ik ben jaloers op mijn vrienden die alles lijken te hebben. Midlife sucks.

Medicijnen

Ooit zei ik tegen mezelf dat als ik na het vijfde jaar burnout nog niet beter ben, dat ik mezelf dan laat volpompen met medicijnen. Dit moment komt steeds dichterbij. Ik wil eigenlijk juist van de antidepressiva af (zie blog #137) en ben geen voorstander van medicijnen bij burnout (zie blog #120), maar ja, na vijf jaar wil je toch wel eens iets anders.

Ik ben doodsbang dat men als “oplossing” alleen maar met antidepressiva aankomt. Spul waarvan je dik wordt en geen orgasmes meer kan krijgen. Been there, done that. Mijn buik is inmiddels al te dik en masturberen is zo’n beetje het enige dat voor échte ontspanning en kalmte zorgt. Deze afweging is tergend moeilijk, ik wil hier nog niet over nadenken.

Nou, ik word dus oud en ik ga dood, maar het gaat nog steeds wel langzaam beter met me. Nog lang niet goed genoeg, maar wel beter. Wat moet ik nou toch doen?

Volgende keer

Volgende keer de tussenstand van 5 jaar burnout.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.