#195: Ik stop met reïntegreren

Een aantal weken geleden begon ik met mijn eigen “reïntegratie” (zie blog #190). Ik ging voor mezelf werken aan een nieuw spel voor de iPhone en iPad. Zonder baas, zonder klanten, zonder druk en zonder deadlines. Het ging best lekker en ik werkte ongeveer vier uur per dag projectmatig aan het spel. Ik luisterde naar mijn lichaam, nam veel pauzes, en niets hoefde en alles mocht.

Maar nu is het toch weer mis. Niet dat ik een enorme terugval heb gekregen, dat viel mee. Op zich is het dus heel mooi dat ik nog niet ontploft ben. Maar mijn hoofd voelt zo beroerd en ik heb totaal geen zin meer om dingen te doen. Als ik in bed lig wil ik er uit, en als ik uit bed ben wil ik weer in.

Lamlendig

Ik heb een aanhoudend gevoel alsof alles mij te veel is, maar ook weer niet zo veel dat ik ga huilen of schreeuwen. Het is een zeurend, rottig gevoel van onvermogen. Ik kan wel dingen maar ik kan niks, ik wil wel dingen maar ik wil niks. Als andere mensen iets van mij willen dan wil ik het wel en ook weer niet. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet.

(Advertentie)

Het lijkt erop alsof ik me overal rot van ga voelen, maar als ik niks doe ga ik me ook rot voelen. Wat een rottig gevoel. Mijn hoofd duizelt en ik heb af en toe hartkloppingen.

Ik stop op een dag abrupt met het maken van het spelletje. Er zit al veel tijd in. Maar ik heb geen interesse meer. Ik wil niet meer. Ik wil niet meer werken. Ik wil buiten in de zon zijn en rondlopen. Maar als ik dat doe dan wil ik weer naar binnen.

Wanneer gaat mijn burnout voorbij?
foto: ©2021 kakikhebeenburnout.nl

Ik stop dus met reïntegreren. Telkens als ik lekker bezig ben dan krijg ik het gevoel dat ik flink vooruit gegaan ben. Maar dan komt er ook altijd weer een moment dat het totaal niet meer gaat. Het wil dan gewoon niet meer. Ik wil dan huilen maar zelfs dát lukt me niet. Ik wil dat alles ophoudt en mijn leven weer normaal is. Maar dat gebeurt niet.

Het voelt als een vagevuur van wel iets kunnen en niet iets kunnen. Ja, ik ben al een heel eind hersteld maar ik voel me nog zo rot en daar kan ik niet aan ontsnappen. Ik kan ook niks doen of innemen om me beter te voelen. Het rotgevoel is 24 uur per dag aanwezig.

Nog steeds twijfel ik of het rottige gevoel in mijn hoofd misschien wordt veroorzaakt door Venlafaxine, het antidepressivum dat ik al 15 jaar gebruik. De kans bestaat dat het is uitgewerkt en alleen nog maar bijwerkingen geeft. Maar er mee stoppen is verschrikkelijk moeilijk (zie ook blog #137). Er méér van nemen (de “oplossing” die psychiaters voorhanden hebben) wil ik vooralsnog niet.

Snoepen

Ik loop er ook al weken tegenaan te hikken of ik niet eens moet gaan hardlopen of anderszins meer bewegen. Mijn buik is inmiddels te dik geworden van het snoepen en omdat ik een man van boven de 45 ben. Vanaf deze leeftijd neemt spiermassa af en vetmassa toe. Ik wil niet dik worden, maar ik kan ook niet stoppen met snoepen. Het is te moeilijk, te zwaar. Meer bewegen lijkt onmogelijk; ik heb geen conditie en ben al aan het hijgen als ik 20 minuten rustig wandel.

Als ik géén snoepjes, chips of koekjes in huis heb voel ik me eenzaam en nerveus. Als ik snoepjes, chips en koekjes koop voel ik me een loser. Ik weet dat het ongezond is maar ik kan niet stoppen. Ik doe mijn best al: ik koop alleen pure chocolade hagelslag omdat ik weet dat als ik melkchocolade koop dat ik het niet op brood doe, maar het pak gewoon leeg eet met een lepel.

Ik koop alleen hele kleine zakjes chips want een grote zak gaat net zo hard leeg. Als de zak leeg is voel ik mijn duizelige, zware hoofd weer. Snoepen, eten en drinken voelt lekker. Niets doen voelt rot. Ik ben wél heel blij dat ik snoep koop als vermijdingsmiddel en dus geen alcohol of drugs.

(Advertentie)

Het plan

Voor de duizendste keer bedenk ik een nieuw plan van aanpak. Ik ga weer elke ochtend fietsen en elke middag wandelen, in plaats van één van beide. Ik stop met werken aan mijn spel en ga wachten tot de zin daarin weer vanzelf terugkomt. Ik moet het maar nemen zoals het is en niet denken dat ik aan het “reïntegreren” ben.

Ik ga mezelf niet al te veel straffen als ik snoep. Dat komt later wel als ik sterker ben. Je hoeft niet alles tegelijk op te lossen. Je mag het ook langzaam doen. Niks hoeft, alles mag.

Ook ga ik opnieuw proberen om de Venlafaxine af te bouwen: dit medicijn gooit de serotoninehuishouding in de war en dat is precies wat er bij een burnout ook gebeurt. Misschien houdt het mijn burnout wel in stand. Er MOET nu iets gebeuren. Ik moet er maar aan geloven: ik ga de dosis verminderen en kijken wat er gebeurt de komende weken. Lukt het niet, dan ga ik een psychiater zoeken die mij kan assisteren om er vanaf te komen.

Volgende keer

Vanaf 1 januari 2022 volgt een lange serie blogs over het afbouwen van de antidepressiva.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.