#200: Angsten – venlafaxine afbouwen (deel 5/28)
Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1).
Na twee weken op min veertig (-40) korrels Venlafaxine te hebben gezeten nemen de extra lichamelijke klachten weer wat af. In deze periode organiseer ik een feestje: ik woon al meer dan een jaar in mijn nieuwe huis en alle grote klussen zijn nu gedaan. Mijn huis is zo goed als klaar en dus geef ik een housewarming voor al mijn vrienden en de nieuwe buren die ik allemaal ontmoet heb.
Ik heb al meer dan vijf jaar geen feestje gegeven. Ik denk dat dat door Corona komt, maar de werkelijkheid is dat ik ook al meer dan vijf jaar nergens tegen kan, snel overbelast ben, angsten heb en een burnout heb. Maar… het gaat steeds minder slecht met me. Ik ben nu zover dat ik een feestje wel aandurf.
Verder afbouwen
De klachten bij -40 korrels Venlafaxine waren behoorlijk pittig. Omdat ik nu in het steile deel van de lijn terecht kom (zie de grafiek in deel 4) heeft elke verlaging van de dosis Venlafaxine nu steeds meer gevolgen. De bezettingsgraad van het middel in de hersenen neemt steeds sneller af, en ik ga dus steeds meer verschil merken.
En daarbij komt ook nog eens het volgende: als ik telkens 5 korrels minder Venlafaxine neem, wordt de relatieve verlaging steeds GROTER. In het begin haalde ik 5 korrels van de 110 korrels af, dat is een verlaging van 4,5%. Maar de laatste keer haalde ik 5 korrels van de 75 korrels af, dat is een verlaging van 6,6%. Als je telkens met een vaste hoeveelheid verlaagt, worden de stappen dus steeds groter.
Ik heb nu twee weken op de -40 gezeten, en mijn housewarming is een succes. Het is erg gezellig en ik krijg geen noemenswaardige extra lichamelijke klachten. Wel moet ik drie dagen bijkomen van alle prikkels. Ik slaap slecht, moet flink huilen en heb nergens zin in. Voor mijn gevoel komt dit allemaal door de drukte van het feestje en niet door het afbouwen van de Venlafaxine.
Op de volgende maandag gooi ik opnieuw 5 korrels extra uit de capsule Venlafaxine. Ik zit nu op -45 korrels. Hier weer even de berekening: (110 – 45) / 110 x 100% = 59%. Ik steven langzaam af op de 50%. Bijna de helft! Na drie dagen krijg ik een heel zwaar hoofd. Alof er een touw aan mijn hoofd zit met een steen er aan. Mijn hoofd wordt naar beneden getrokken.
Ademhalingsoefeningen met de ogen dicht geven een wat beter gevoel, maar het voelt vreemd en eng. Alsof mijn hoofd mijn hoofd niet meer is. Ik moet af en toe huilen, wat prettig en opluchtend is. Ik krijg deze keer geen elektrische schokkken of flitsjes in mijn hoofd. Ook komen er geen nachtmerries of nachtzweten. Dat is mooi, het voelt zo rottig om steeds zo onrustig wakker te worden.
Na vijf dagen krijg ik opeens een hele erge angstaanval ‘s avonds in bed. Ik kan daarna niet meer slapen. Mijn hoofd voelt ver-schrik-ke-lijk rot. Alsof er een strakke band omheen zit, ik dronken ben en alleen maar wil huilen. De nachtmerries komen alsnog. Ze gaan alleen maar over relaties, afwijzingen en angst uit het verleden. Ik word meerdere keren wakker met rotdromen en zweetaanvallen.
De volgende ochtend moet ik een paar keer huilen. Mijn hoofd lijkt nergens meer tegen te kunnen. Oh wat een rotgevoel. Ik voel me zo beroerd. Mijn hoofd wil niks meer. Ik sta nu op het punt om te stoppen met afbouwen en gewoon maar weer de volledige dosis Venlafaxine te nemen. Komt dit gedoe nou allemaal door het afbouwen of doordat ik een feestje heb gegeven wat best wel zwaar voor me was? Ik weet het niet.
Volhouden, Martin, volhouden. Bij elke afbouwstap kunnen de klachten een paar dagen tot vier weken aanhouden. Dus ik blijf op de -45 korrels, in elk geval nog drie weken. Ik aanvaard deze hel omdat ik wil weten of de klachten uiteindelijk weggaan of niet.
Aanklacht
In mijn hoofd vliegen gedachten rond over welke arts mij dit rotmiddel heeft aangesmeerd. Waarom heeft niemand mij verteld dat dit zó kut zou zijn? Waarom mag dit spul nog steeds verkocht worden? Wat een verschrikking. Kan ik de farmaceutische industrie aanklagen? Kan ik de arts aanklagen? Nee, dat heeft allemaal geen zin. Dat neemt mijn klotegevoel niet weg.
Mijn teleurstelling van het volwassen zijn was altijd dat volwassen mensen zich vaak als kleuters gedragen. Mijn nieuwe teleurstelling in het leven is dat de dokter helemaal niet alles weet. En dat simpele, veel voorkomende dingen zoals burnout nauwelijks behandeld kunnen worden. Dat men er pillen tegenaangooit waardoor je je wel goed gaat voelen terwijl het helemaal niet goed met je gaat. En dat je dan maar door moet werken. En dat als je van de pillen af wilt, je geen hulp krijgt.
Fuck it. Ik hou vol. Ik laat mij niet kisten. Nog drie weken. Drie weken volhouden en dan zal ik besluiten hoe ik verder ga.
Volgende keer
Volgende keer uitleg over het tellen van korrels Venlafaxine.
Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.