#222: Twee stomme rotkorreltjes – venlafaxine afbouwen (deel 23/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1).

Bij de laatste verlaging ging ik naar 23 korrels. Ik neem nu dus nog maar 23 korrels in van de ongeveer 110 die er in mijn capsules Venlafaxine zitten. Na enkele dagen krijg ik last van enorme angsten. Hierbij moet ik even uitleggen wat ik met angsten bedoel, want huisartsen en psychologen snappen mij vaak niet als ik het over angsten heb.

Het is niet zo dat ik angstige GEDACHTEN heb. Ik lig dus niet in bed te denken aan ziektes, problemen of de wereldvrede. Mijn gedachten zijn gewoon normale gedachten: dingen die op de dag gebeurd zijn komen voorbij, liedjes in mijn hoofd, iets dat ik gelezen heb, een gesprek dat ik had, indrukken van een winkel waar ik was, enzovoort.

Ik ben ook niet ergens BANG voor. Bijvoorbeeld bang om niet rond te kunnen komen of nooit meer beter te worden. Die gedachten heb ik af en toe wel eens, maar dat is niet wat ik bedoel met angsten.

Angsten

Met angsten bedoel ik LICHAMELIJKE angstverschijnselen: hartkloppingen, duizelingen in het hoofd, verhoogde hartslag, zweten, buikpijn, onnodige aandrang tot plassen, etc, Het voelt aan alsof ik moet schreeuwen, weg wil rennen of moet gaan vechten, letterlijk de fight-or-flight reactie dus. Dit zijn overigens normale, natuurlijke reacties van het lichaam wanneer er inderdaad sprake is van gevaar, stress, overbelasting en zaken als ondervoeding waarbij overleven op het spel staat.

Deze sterke fysieke angstreacties kunnen worden veroorzaakt door het afbouwen van antidepressiva maar komen ook gewoon voor bij burnout. Ze treden dan op terwijl er helemaal geen sprake (meer) is van gevaar of stress: het lichaam is in de war en de stressfysiologie is van slag.

Naast de angsten kan het ook zomaar zijn dat ik gespannen ben of nerveus. Dat voelt hetzelfde zoals vlak voor een examen, presentatie of optreden. Ik tril van binnen of van buiten; trillingen op de borst, in de buik, in het hoofd of ik kan mijn ledematen niet meer stil houden. Dit is dus iets anders dan angsten, alhoewel ze door hetzelfde worden veroorzaakt. Antidepressiva hebben ook invloed op dit trillen en nerveus zijn.

De angstverschijnselen bij mij zijn doorgaans maar enkele minuten aanwezig, maar bij de huidige dosis Venlafaxine blijven ze urenlang aanhouden. Het is geen hel, maar het voelt verdomde rottig. Na drie dagen afwachten besluit ik dat ik dit niet acceptabel vind. Ik ga dus voor de tweede keer tijdens mijn hele traject weer een stapje omhoog: ik maak er 25 korrels van in plaats van 23.

Dit is een verhoging van bijna 9% alhoewel het aanvoelt als slechts twee stomme korreltjes. Twee stomme korreltjes die het leven vergallen. Hoe kan het toch dat twee van die ieniemienie piepkleine rotkorreltjes zo’n effect hebben op je gevoel?

Het is bijna niks

Als je de korrels aan het tellen bent op het aanrecht of op de tafel en je zucht per ongeluk even, dan waaien ze al weg. Als je er één laat vallen dan stuitert deze mega snel en mega ver weg omdat ze bijna niets wegen. Je kan ze niet eens oppakken omdat ze te klein zijn. Je moet ze aan je vingertopje laten plakken als je ze wil verplaatsen. Het is écht bijna niks dat je inneemt, bijna niks. Maar toch heeft het een enorme invloed.

Na ongeveer 24 uur gaan mijn angsten weer weg en voel ik me gewoon moe. Dat is goed nieuws, dit betekent dat de klachten inderdaad werden veroorzaakt door de gewijzigde hoeveelheid Venlafaxine en niet door iets anders.

Ik merk in de dagen erna wel nog steeds dat (over)belasting en (over)prikkeling óók meehelpen aan de angstklachten: als ik te veel doe, te weinig rust neem, en veel actief ben op een dag zijn er meer klachten dan wanneer ik me de hele dag verveel. Er zijn dus twee oorzaken te onderscheiden voor de angstklachten: de verlaagde Venlafaxine en de normale verschijnselen die bij burnout horen.

Wat mij opnieuw duidelijk wordt is dat bij elke dosisverlaging ook allerlei onrustige dromen en ontwaakmomenten horen. Aan het einde van de slaap is alles heel heftig: zweten, dromen, schrikkerigheid, langdurig half wakker zijn (weten dat je wakker bent en in bed ligt maar toch doordromen). Ook deze zaken gaan weer weg nadat ik de dosis weer ietsjes verhoogd heb.

Ik zie in dat Venlafaxine een ongelooflijk sterk middel is dat met slechts een paar korreltjes al invloed heeft op je hele gestel. Voorzichtigheid is dus geboden. Ik lees ergens dat dit middel tegenwoordig ook al wordt voorgeschreven voor opvliegers bij vrouwen in de overgang. Ik weet natuurlijk niet hoe erg die opvliegers kunnen zijn en hoe ze het leven kunnen verstoren, maar ik zou willen zeggen: lieve vrouwen doe het niet, neem geen Venlafaxine. Het is een paardenmiddel dat de hormoonhuishouding in de war stuurt. Weet wat je te wachten kan staan als je er weer vanaf wilt.

Als ik een vrouw zou zijn met zowel burnout- als overgangsklachten dan zou het afbouwen nog ingewikkelder en verwarrender zijn. Het aanvoelen of het nou wel of niet goed met je gaat lijkt me dan zo goed als onmogelijk. Ben ik even blij dat ik een man ben.

Nou ja, ik ga door. Eerst even een week of twee tot drie stabiliseren, en dan verder. Ik heb nog steeds het gevoel dat het mogelijk is, dat ik het kan. En dat is mooi. Nog maar vijfentwintig korrels te gaan

Volgende keer

Volgende keer voel ik nog beter aan hoe overbelasting en overprikkeling werken.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.