#251: Begint alles weer opnieuw?

Na enige tijd langzaam wat te herstellen van mijn terugval breekt een regenachtige, stormachtige herfstdag aan. Het waait en regent zo hard dat ik in de ochtend geen zin heb om te gaan fietsen. Maar het lijkt me wel heerlijk om even uit te waaien dus ik ga wandelen bij de Waddenzee.

Ik maak een rondje van een half uur en het is heerlijk. Het ruikt lekker, is verfrissend, en het voelt niet als een lange wandeling. Dit is mooi want normaal vond ik 20 minuten altijd al irritant lang aanvoelen.

“Aan” staan

Na de wandeling ben ik niet moe. Dat lijkt altijd weer goed nieuws te zijn, dat ik niet moe ben, maar dat is het niet. Doordat ik bijna altijd “aan” sta voel ik geen moeheid. Mijn stressrespons komt niet tot rust. Ook al doe ik ontspanningoefeningen en dergelijke. Ik ben altijd geactiveerd, en ben nooit echt kalm. Als ik me dus lekker voel en niet moe… dan weet ik eigenlijk al dat er iets mis is.

Ik heb al een paar weken niet achter de computer gezeten omdat ik een rustplan volg waarbij ik zo min mogelijk doe. Maar ik moet wat administratie doen. Als je op bijstandsniveau leeft en er is een energiecrisis en de boodschappen zijn niet te betalen (ik zag een blikje met 10 knakworstjes voor €5,19) dan moet je nou eenmaal soms even administratie doen.

Dus de computer gaat aan en ik ben een uurtje bezig. Daarna ga ik plat op mijn rug op de bank liggen. Niet omdat ik moe ben, maar omdat ik even niet meer weet wat ik moet doen. Ik voel me onrustig en raar, alsof er iets onverwachts gaat gebeuren.

Liggend op mijn rug word ik niet kalm. Ik ben nog steeds “aan” en nog eens extra geactiveerd door het computerwerk. Ik wil zo graag eens dommelen. Even heel sloom worden en dan een beetje dagdromen, Maar dat lukt me al heel lang niet meer. Hoe kan ik nou toch eens eindelijk tot rust komen?

Dan opeens moet ik heel hard huilen. Ik huil en ik huil en ik huil. Dit is voor mij een teken dat ik inderdaad nog steeds gespannen ben en/of uitgeput. Hoe kan dat nou toch? Ik doe al een paar weken lang echt behoorlijk rustig aan en ik heb niks om te huilen.

Doodsangst

Na het huilen ben ik wat slomer en kalmer. Ik ga op mijn stoel zitten en zet een zacht muziekje aan. Ik doe mijn ogen dicht. Ik laat mijn hoofd wat zakken alsof ik wil gaan slapen. Opeens krijg ik een duizeling. Het voelt alsof ik voorover val en tegelijkertijd volledig ontspan. Alsof ik met vertraging in een diep ravijn donder. Mijn hart gaat raar kloppen. Het voelt heel eng. Dit is het einde. Het voelt alsof ik een hartaanval heb en dood ga. Ik schrik er heel erg van en krijg hartkloppingen.

“Jezus, wat gebeurt er met me?” zeg ik hardop. Daarna volgen angstaanvallen. Ik ben opeens heel bang dat ik dood ga. “Ik moet een lijstje maken van al mijn wachtwoorden, want anders weet niemand na mijn dood wat ze met al mijn accounts moeten doen”, denk ik paniekerig. Heel even zie ik een wereld voor me waarin ik er niet meer ben. Ik zie mensen op een begrafenis. “Welke muziek wil ik?” vraag ik me af. “Het maakt niet uit wat voor muziek er is, ik ben dan toch dood,” denk ik daarna.

Deze gedachten flitsen door mijn hoofd. Na vijf minuten gaat het gevoel dat ik dood ga weer weg. De hartkloppingen gaan voorbij. Ik leef nog. Ik concludeer dat het een angstaanval was. En ik ben opeens moe. Compleet uitgeput. Helemaal kapot. Ik kan niks meer, behalve met een gebogen hoofd voorover gezakt op mijn stoel zitten. Verslagen.

Dit gevoel was precies hetzelfde als zes jaar geleden toen mijn burnout begon en ik 112 wilde bellen. Het is zo goed als hetzelfde. Ik ben weer terug bij af.

Uitgeput

Ik voel eindelijk mijn uitputting weer. Ik ben “uit” gegaan. Mijn stress-systeem is uit, en daardoor voel ik EINDELIJK weer hoe moe ik ben. Ik ben zo moe, zooo moe. Ik ben compleet kapot.

Aan de ene kant ben ik blij dat ik moe ben en dat mijn systeem eindelijk weer “uit” is. Dit is goed. Ik ben nu sloom en kalm en moe. Dat moet ik zo houden. Ik moet zorgen dat ik niet meer “aan” ga. Dit is fijn. Deze moeheid is de graadmeter waaraan ik kan zien hoe uitgeput ik ben, en hoe ik herstel. Het is mooi dat ik dat nu weer kan voelen.

Aan de andere kant zakt de moed mij in de schoenen. Begint mijn burnout weer opnieuw? Ondanks alle goede berichten en belastbaarheid blijkt dat ik nog steeds totaal uitgeput ben. Ik heb geen greintje energie. Ik ben weer bij hoofdstuk 1, stap 1 van elk burnout boek dat er is: instorten en alles laten liggen. Niks meer doen, me overgeven aan de uitputting.

Langzaam herinner ik mij weer de eerste maanden van mijn burnout. Alleen maar op de bank liggen. Vrijwel de hele dag dutten en dommelen. Het enige verschil is dat ik destijds 24 uur per dag strak stond van de spanning en over mijn hele lichaam trilde. Dat heb ik nu gelukkig niet.

Ik moet de komende tijd echt zo veel mogelijk proberen om niet weer “aan” te gaan. Alles langzaam en rustig doen. Na elke activiteit plat liggen. Stoppen met steeds de telefoon pakken of de TV aanzetten. Niet eerst even de was doen en daarna meteen boodschappen. Pauzes, pauzes, niksen en uitrusten.

Nu is je kans Martin, je kan nu opnieuw beginnen en alles nog veel, veel, heel veel rustiger aanpakken.

Volgende keer

Volgende keer: ik ga de OR-methode van Fleming proberen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.