#186: Ik ga verder… de goede kant op

Iets meer dan vier en een half jaar geleden begon mijn burnout. Het is nu eind mei 2021 en na weken van regen is het eindelijk… LENTE! Ik heb mijn gevel geschilderd en een YouTube filmpje gemaakt (zie blog #185) en beiden waren heel erg leuk om te doen maar wel zwaar voor mijn arme overbelaste hoofd.

Maar toch: ik heb géén terugval gehad. Mijn kop voelt verrot en gespannen en ik moet af en toe huilen, maar het is minder aan het worden. Minder vaak, minder heftig, minder hard. Eigenlijk wil ik nu gaan beginnen aan mijn tweede YouTube filmpje, maar bij die gedachte krijg ik een beetje angst. Mijn hoofd wil dit niet, dus ik doe het maar niet. Dus ik ga maar even wat in de tuin rommelen.

Puinzooi

In mijn achtertuin heb ik nog een boel puin liggen van klussen in het huis van de afgelopen negen maanden. Ik koop puinzakken en stop ze vol met puin. Ik gooi de zakken in de auto en breng ze naar de gemeente. Daarna heb ik overal pijn, want het was heel zwaar werk.

Normaal gesproken zou ik nu “dood” zijn gedurende een dag of twee, maar diezelfde avond zijn alle pijnen en de moeheid van het slepen met de zware zakken alweer voorbij. Ik herstel zowaar van deze inspanning!

Hierdoor realiseer ik me dat mijn herstelvermogen dus een stuk vooruit aan het gaan is. De lange, lange horizontale lijn van uitputting begint een beetje golfjes te krijgen, zoals het hoort. Een normaal mens heeft energie die minder wordt bij het uitvoeren van activiteiten, en weer meer wordt na het uitrusten. Dit systeem kan ontzettend ontregeld zijn als je een burnout hebt. Maar bij mij begint het nu eindelijk weer te werken.

Ik heb de laatste tijd ook minder heftige dromen. Al lange tijd heb ik de meest verschrikkelijke angst- en zweetdromen als ik wakker word in de ochtend. Dit is nu wat minder aan het worden. De dromen zijn nog wel echt super druk en mijn hoofd tolt ervan, maar dat ik in paniek of huilend wakker word begint langzaam af te nemen. De laatste weken weet ik meteen na het wakker worden niet meer waar de droom over ging, en dat is normaal en voelt ook prettig. Mijn hersenen lijken weer wat normaler te worden. Ook dit is goed nieuws.

Reacties

Steeds vaker krijg ik reacties op mijn blog van mensen die ook al zo lang bezig zijn als ik zelf. De meeste burnouts zijn na een jaartje wel weer zo goed als voorbij, maar als je écht aan de beurt bent dan komt het voor dat je vier, vijf, zes jaar niet kan werken en nauwelijks lijkt te herstellen. Het is fijn om te horen dat ik niet de enige ben.

Ik ben volgens mij wel de enige in Nederland die al zo lang aan het bloggen is over burnout. Ik ga de tweehonderd blogs makkelijk halen, met één blog per week. Aan de ene kant vind ik het jammer als mijn blog zou eindigen, want ik heb inmiddels een band met de lezers en tienduizenden mensen vinden steun in mijn verhaal. Maar ja, zo is het nou eenmaal, een burnout gaat als het goed is over, en mijn blog houdt dan ook op.

Maar niet getreurd, jongens en meisjes, ik ben NOG LANG niet beter! We gaan weliswaar de goede kant op, maar ik blijf doorbloggen tot er niets meer te bloggen valt. Ik merk wel dat ik minder blogs heb klaarstaan. Normaal gesproken liep mijn blog zes maanden achter op de werkelijkheid, nu is dat nog maar vier maanden omdat de echte tijd mijn blogs aan het inhalen is en ik minder te bloggen heb. Volgens mij is dat óók heel goed nieuws.

Soms twijfel ik weleens of ik steeds weer over mijn terugvallen moet bloggen. Want ja, ik ga dan te veel doen, voel me goed, ga snoep en chips eten, val dan weer terug, lig weer te huilen en uitgeput op de bank, en dat herhaalt zich dan weer. En dat wordt langzaam aan steeds minder vaak, steeds minder heftig, en steeds minder langdurig.

Reïntegratie

Aanvankelijk dacht ik dat ik mijn blog zou voortzetten terwijl ik aan het reïntegreren was. Maar dat gaat niet gebeuren. Ik heb al enkele maanden geleden besloten dat ik mij niet zal richten op terugkeren naar normaal werk. Ik beschouw mezelf als met pensioen (ik ben nu 49), en mocht ik in de toekomst tegen iets aanlopen waardoor ik via héél toevallige omstandigheden misschien per ongeluk een heel klein beetje weer een baantje heb, dan zie ik dat dan wel. Maar ik richt me daar niet op en ik ga er niet langer actief achteraan om terugkeer naar werk te bereiken.

Ik aanvaard dat ik voorlopig niet zal kunnen werken en misschien zelfs wel nooit meer. Mocht het ooit nog eens toevallig gaan gebeuren dan is dat mooi en dat zie ik dan wel.

Een reïntegratieblog zal je hier vooralsnog dus niet kunnen lezen, terwijl het wel heel interessant zou zijn. Je leest bijna nooit iets over het traject van weer een beetje gaan werken, langzaam meer aan kunnen. Of misschien overstappen naar een andere functie of baan, terwijl er nog steeds geworsteld wordt met terugvallen. Maar dat ga ik dus allemaal niet doen.

Ik beschouw mijn experimenten met het klussen aan mijn huis en het maken van filmpjes als mijn eigen persoonlijke reïntegratietraject. Voor wie nieuwsgierig is naar mijn filmpjes: ze zijn niet interessant voor lezers van dit blog, dus ik zal ze hier niet delen.

Nou ja, ik ga in elk geval verder de goede kant op. En daar ben ik heel blij mee. Het is voor het eerst dat ik echt een vooruitgang zie die niet wordt opgevolgd door een achteruitgang.

Je leest vaak dat het herstel van een burnout bestaat uit “twee stapjes naar voren, één stapje terug”. Bij mij is het de eerste drie jaar niet zo gegaan. Twee stapjes naar voren betekenden elke keer weer óók twee stapjes terug. De frustratie hierover is regelmatig wanhoop geworden.

Maar langzaam kwam de hoop weer terug, en ik ga nu verder… de goede kant op.

Volgende keer

Volgende keer zie ik voor het eerst van mijn leven iets in dat heel logisch is.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.