#199: Hoe minder je neemt, hoe erger het wordt – venlafaxine afbouwen (deel 4/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1).

In de dagen nadat ik mijn dosis opnieuw verlaagd heb (met vijf korrels) ga ik laminaat leggen op de zolderkamer. Ik heb totaal geen zin meer in computeren, wandelen of andere dingen, dus maar even lichamelijk werk doen.

Ik krijg overal spierpijn maar het gaat wel lekker en ik ben kalm en rustig. Mijn hoofd gaat niet echt veel raarder doen dan bij de vorige dosis. De week gaat voorbij en ik heb weinig noemenswaardige problemen gehad. Ik heb wel elke ochtend veel vreemde dromen, maar ze zijn niet erg heftig of uitputtend.

Bezettingsgraad

Mijn hoofd voelt wat rot maar zolang ik lichamelijk werk doe op mijn zoldertje heb ik niet zo veel last. Één keer voel ik me overbelast en ga ik een stukje rijden in de auto om te genieten van het beginnende herfstweer. Ik moet dan even heel hard huilen en daarna voelt mijn hoofd weer beter.

Op de maandag daarna verlaag ik dus zoals gebruikelijk opnieuw met 5 korrels. Ik zit dan op -40 korrels. Hier weer even de berekening: (110 – 40) / 110 x 100% = 63%. Dat is nu meer dan éénderde minder. Tijd voor een grafiekje.

Dit is de wetenschappelijke curve die aangeeft hoe de hoeveelheid antidepressiva die je inneemt leidt tot aanwezigheid van de werkzame stof in de hersenen. Een interessant grafiekje en de kans bestaat dat je behandelaar dit niet kent; sommige behandelaars geloven niet dat de onttrekkingsverschijnselen steeds ERGER worden naarmate je MINDER inneemt.

Op de horizontale as de concentratie van het antidepressivum in het bloed (ofwel: hoeveel je inneemt). Op de verticale as de bezettingsgraad van het werkende middel in de hersenen. Je bloed transporteert het middel naar je hersenen en daar blijft het een tijdje zitten. De hoeveelheid van het middel dat in je hersenen zit is de bezettingsgraad.

Er is te zien dat er bij lagere concentraties in het bloed (lage doseringen) de grootste veranderingen plaatsvinden in de bezettingsgraad in de hersenen. Als je begint met het middel dan neemt de bezettingsgraad toe: de lijn gaat steil omhoog, bijna recht omhoog zelfs. Zit je eenmaal boven een bezetting van ongeveer 80% dan maakt het niet meer zo veel uit of de dosis nog verder verhoogd wordt; de hoeveelheid werkzame stof in de hersenen wordt dan verder nauwelijks hoger (B-max, de maximale bezetting, is dan bereikt).

Bij afbouwen gebeurt hetzelfde maar dan omgekeerd: ga je van een hoge dosis naar een iets minder hoge dosis dan maakt het niet zoveel verschil. Maar ga je van een lage dosis naar nul, dan schiet de bezettingsgraad opeens steil naar beneden. Dat is de reden waarom het laatste kleine beetje zoveel problemen geeft bij het afbouwen.

Doordat ik mijn dosis Venlafaxine nu verlaagd heb naar 63% van wat het oorspronkelijk was, zit ik nu ergens onder die knik van de lijn waarbij er een vrije val ontstaat bij elke verdere verlaging. Het zou dus zomaar kunnen dat de onttrekkingsverschijnselen vanaf nu steeds erger gaan worden omdat de bezettingsgraad van het middel in mijn hersenen nu gigantisch snel omlaag gaat; de lijn gaat steeds steiler naar beneden.

Verschijnselen

Twee dagen na de dosisverlaging gaat mijn kop gonzen en bonzen. Af en toe krijg ik steken in mijn hoofd. Het gonzen en bonzen van mijn hoofd herken ik heel goed. In de eerste twee jaar van mijn burnout heb ik dat 24 uur per dag gehad. Komt dit nou door de verlaging of doordat ik laminaat aan het leggen ben op zolder? Ik weet het niet.

Ik krijg weer een sterk gevoel dat ik moet huilen, maar ik huil niet. Ik wil zo graag huilen, maar het gebeurt niet. Ik kijk een zielig filmpje, luister een mooi muziekje, kijk naar foto’s van mijn overleden ouders en oude liefdes, maar ik huil niet.

Als ik mijn hoofd beweeg of draai, komt er een raar gevoel alsof mijn hersenen klotsen. Als ik van de trap af loop heb ik een gevoel alsof mijn benen niet meedoen met het lopen. Ik heb deze keer geen nachtmerries of andere heftige dromen bij het wakker worden, en ik heb geen spierstuipen in armen of benen. Alleen mijn hoofd, mijn arme hoofd voelt weer als een blok beton gevuld met dikke pap.

‘s Avonds in bed voel ik me nerveus. Mijn borst trilt en mijn hoofd bonst op het ritme van twee keer mijn hartslag. Ik kan niet in slaap komen. Na een paar uur Netflix kijken val ik pas in slaap. Dit herhaalt zich enkele dagen.

Op de vijfde dag voelt mijn hoofd zo rot aan dat ik van gekkigheid niet meer weet wat ik moet doen. Ik ga maar even een eindje rijden met de auto. Na drie kwartier rijden door het Friese landschap moet ik opeens verschrikkelijk hard huilen. Ik huil en ik huil maar door. Na 20 minuten huilen is het voorbij. Ik voel me veel beter en doodmoe. Dit kan natuurlijk komen door de nieuwe, verlaagde dosis Venlafaxine, maar dergelijke huilbuien heb ik tijdens mijn burnout al vele malen gehad. Dus er is natuurlijk weer niet met zekerheid te zeggen wat de oorzaak is.

Ik weet wel zeker dat ik me bij de verlaging van -35 naar -40 korrels rotter heb gevoeld dan bij eerdere verlagingen. Ik ben een beetje bang wat de volgende verlaging voor me in petto heeft, dus ik blijf nog een extra week op -40.

Volgende keer

Volgende keer krijg ik last van enorme angsten.

Bekijke reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.