#223: Overbelasting en overprikkeling – venlafaxine afbouwen (deel 24/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1).

Ik zit een week of twee op 25 korrels. Mijn hoofd voelt vrij zwaar en rottig aan maar de rest is best normaal. Ik heb geen angsten, elektrische schokken, flitsen, schuddende hersenen, gebonk of gezoem in mijn hoofd, geen getril, etc. Dat is mooi.

Omdat mijn schuurtje onlangs is afgebroken ga ik een straatje leggen op de plek waar het schuurtje stond. Ik krijg hulp van allerlei buren. De één heeft tegels, de ander regelt zand. Weer iemand anders egaliseert het terrein en ik leg de tegels. Ik ben een aantal dagen bezig en tref een hoop puin aan in de grond. Het puin voer ik af en daarna ga ik de achterkant van het huis schilderen, stukje bij beetje.

Activiteiten

Het wordt opeens een paar dagen mooi lenteweer; het is eind maart 2022, en hierdoor ben ik hele dagen buiten in de tuin, aan het schilderen, met mijn straatje bezig, en veel aan het kletsen met buren die ook allemaal opeens buitenactiviteiten hebben.

Rond een uur of twee in de middag stop ik altijd met dingen doen, ga ik een rondje rijden me de auto om even te wandelen. Ook doe ik dan boodschappen en de rest van de dag rustig aan doen. Het voelt allemaal best wel oké, niet super, maar ook niet echt heel slecht.

Ik ontdek bij toeval dat er ergens een kookworkshop wordt gegeven over Indonesische borrelhapjes. Ik ben al een jaar bezig met wokken en Aziatisch eten, en wil graag Indonesisch leren koken. Dus ik besluit om er heen te gaan op een vrijdagavond, van 17:00 tot 20:30.

Als ik er naartoe rij voel ik me doodmoe. Ik heb er eigenlijk geen zin in. Alles in mijn lichaam zegt dat ik het niet moet doen. Maar zoals zo vaak voel ik me leeg en nutteloos, ik wil zo graag weer eens iets kunnen. Ik heb nu al vijf en een half jaar niet gewerkt, en heb altijd al zo’n moeite met activiteiten, maar dat betekent niet dat ik maar de rest van mijn leven in bed moet gaan liggen. Ik moet af en toe toch eens iets proberen?

De kookworkshop is erg interessant maar ik merk dat ik geen plezier heb. Ik ben wel blij dat ik het aan het doen ben, het ruikt heerlijk, het smaakt heerlijk en er zijn leuke mensen, maar ik ben onzeker, angstig, nerveus, doodmoe en het voelt alsof ik er niet ben.

Je voelt hem al aankomen en ik zelf ook: zoveel kletsen en klussen en dan óók nog een avondje kokkerellen? Dat kan nooit goed gaan. En ja hoor, twee dagen later stort ik totaal in en kan ik niks meer behalve huilen. Ik huil de hele dag door en ben totaal uitgeput. Mijn hoofd voelt super bizar; ik kan niet meer uitleggen wat voor gevoel het ditmaal is. Ik ben zó moe dat ik nog maar heel langzaam kan opstaan en lopen. Dit is een standaard ritueel dat ik al jaren gewend ben bij mijn burnout: bij overbelasting en overprikkeling gaat het best wel een beetje, maar opeens twee dagen later komt de klap en de klap is groot.

Tijdens activiteiten merk ik wel dat het allemaal wat veel voor me is, maar de echte klap komt dus pas 48 uur later. Dat is zo vreemd en zo verrassend elke keer weer, want na 2 dagen ben ik vaak al vergeten wat ik de afgelopen twee dagen heb gedaan. Ik kan dus vaak niet meer weten waar het nou precies aan lag. En dat is ook waarom ik een burnout heb: op het moment dat ik actief ben dan merk ik niet zo veel en de problemen komen altijd met enkele dagen vertraging.

Belastbaarheid

Nu heeft dit alles natuurlijk meer met burnout te maken dan met antidepressiva. Ik ben nog steeds niet belastbaar, kan nergens tegen, ben zeer snel overprikkeld en overbelast. Wel denk ik dat dit alles nu weer wat erger wordt doordat het Venlafaxine “dekseltje” van de burnout af is en er steeds verder vanaf gaat.

Mijn burnout, waar ik al redelijk aan gewend was en die voor een deel al was opgelost, wordt weer erger. De effecten van overbelasting en overprikkeling worden erger. Ik kan minder hebben, heb een korter lontje, en heb minder energie. Dit zijn allemaal normale bijverschijnselen van het afbouwen van Venlafaxine, maar ook van burnout. De waarheid zal wel weer in het midden liggen: beiden hebben hun eigen invloed.

Ik moet hier niet bang voor zijn of mezelf van mijn pad af laten slaan. Ik schreef al eerder dat het vrij logisch is dat burnoutklachten erger worden als je stopt met antidepressiva. Verhoogde prikkelbaarheid, verminderde belastbaarheid, het gevoel hebben dat alles te veel is, uitputting, ze komen allemaal voor als je antidepressiva afbouwt maar ook als je een burnout hebt.

Het voelt allemaal wel behoorlijk hopeloos en ik vraag me af of er ooit een eind aan komt, maar nog steeds denk ik dat ik op de goede weg ben. Bij elke afbouwstap herhaalt zich dit. Het hoort erbij. Het gaat ook weer weg. Ik kan dit. En ik doe dit.

Dus nu maar weer een tijdje rustig aan doen en afwachten wat er verder nog gaat komen.

Volgende keer

Volgende keer kabbel ik rustig verder met nieuwe dosisverlagingen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.