#227: Nul korrels: ik ben gestopt! – venlafaxine afbouwen (deel 27/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1).

De afgelopen periode zakte ik van 21 korrels naar 15 korrels, telkens met een tussenstap van een week. Ik zit nu een week lang op 15 korrels Venlafaxine. Bijna niks, ongeveer 13 procent van de originele dosis van 37,5 mg. Op het internet lees ik hier en daar nog wat artikelen over antidepressiva.

Volgens de officiële lezing van fabrikanten is 37,5 mg (de laagste dosis die verkrijgbaar is) klinisch niet effectief. Dit houdt in dat deze dosis eigenlijk niet doet waarvoor het gemaakt is: het verminderen van depressieve klachten. Het doet wel iets, maar het doet niet wat het moet doen.

Bijna niks

Een psychiater vertelde mij ooit eens dat 37,5 mg eigenlijk een onzindosis is. Volgens hem zou Venlafaxine pas een kans van slagen hebben bij 75 mg of meer. Een andere arts bevestigde dit een paar jaar geleden. Hij zei tegen mij:“37,5 mg dat is bijna niks, je zou eigenlijk niks moeten merken”. Ik denk na. Als dat al niks is… dan is slechts 15 korrels dus helemáál niks. 15 korrels is namelijk ongeveer 5 mg. Ik gebruik nu dus bijna helemaal niks.

Op een zondagavond lig ik in bed en denk ik er weer eens over na. Vijftien korrels. Het is bijna niks. Als 110 korrels al officiëel gezien geen klinisch werkende dosis is, dan is 15 korrels dus niks, nakkes, nada. Het is zó weinig dat je het kan afronden naar niks. Ik kan dus net zo goed helemaal stoppen, want ik gebruik al bijna niks. Had ik het woord ”niks” al gezegd? Niks dus. Het is niks!

Dus, aangezien bijna niks (afgerond naar beneden) hetzelfde is als helemaal niks, stop ik de volgende dag. Ik heb nog twee hele doosjes Venlafaxine liggen en ik smijt ze in de vuilnisbak.

Zo. Punt. Klaar.

Ja, ik weet dat je ongebruikte medicatie eigenlijk moet terugbrengen naar de apotheek. Maar weggooien geeft een veel beter, symbolisch gevoel.

Ik ben dus gestopt. Doei!

Wat een opluchting. Ik ben het getwijfel, het korrels tellen en het bloggen erover zat. Weg ermee. Ik ga een nieuw tijdperk in. Een tijdperk zonder antidepressiva.

Hier heb ik maanden aan gewerkt. Ik denk wel meer dan zes maanden. Ik heb het afbouwen super langzaam gedaan, ik ben er veel mee bezig geweest en het heeft mijn leven beheerst. Maar nu is het klaar!

Brainzaps

Op dezelfde dag, ongeveer 6 uur nadat ik mijn dosis had moeten innemen, krijg ik een raar gevoel in mijn hoofd. Het voelt heel anders dan alle andere keren waarbij ik de dosis had verminderd. Ik duizel een beetje, voel me wat dronken en ik herken het gevoel. Dit is hetzelfde rare gevoel in mijn hoofd als toen ik eens een keer een dagje was vergeten om de Venlafaxine in te nemen.

In de dagen erna krijg ik elektrische schokjes in mijn hoofd. De bekende brainzaps die erbij horen als je antidepressiva afbouwt. Ze zijn mild en komen niet willekeurig: de schokjes krijg ik als ik ergens van “schrik”. Niet heel heftig, maar bijvoorbeeld als je in de auto zit en opeens iets in je ooghoek ziet. Of als je op de bank zit je opeens realiseert:“oh ik moet nog boodschappen doen!”. Hele kleine, milde schrikreacties dus, die leiden tot elektrische schokjes.

De brainzaps waren bij andere verlagingen altijd willekeurig. Nu komen ze écht alleen bij een schrikreactie. Gelukkig zijn de schokjes na ongeveer vier dagen weer verdwenen. Ik ben dan weer redelijk normaal. Ik heb geen angstaanvallen, paniek, instortigen en andere ellende. Ja, mijn hoofd voelt raar, ja het is niet leuk. Maar het is geen hel. Het is mild, het valt mee. Die laatste 15 korrels hadden dus tóch nog wel wat invloed.

Dan realiseer ik me opeens dat ik al jarenlang elke ochtend een pil innam maar nu niet meer. Een pil om te kunnen werken. Wat verschrikkelijk, dat ons leven zo is. Dat alles in het teken staat van werken, en dat de gezondheid van lichaam en geest daaraan moeten worden aangepast met een pil.

In plaats van een pil pak ik nu een boterham als eerste in de ochtend. De boterham was altijd nummer 2 en is nu gepromoveerd naar 1. Wat een raar gevoel: geen medicijnen meer innemen. Het voelt als een merkwaardige overwinning. Langzaam wordt het weglaten van de pil normaal voor me en na een paar dagen ben ik alweer vergeten dat ik dit vijftien jaar lang gebruikt heb.

Vijftien jaar

Vijftien jaar lang heb ik mijn lichaam verstoord met antidepressiva. Waarom? Omdat ik destijds een burnout had die LANGGGGG niet zo erg was als mijn huidige. Ik begon toen met 37,5 mg maar ik merkte geen verschil. Elke zes weken ging ik naar de huisarts en werd de dosis verhoogd omdat het geen effect had. Na zes maanden zat ik op 225 mg en ging het beter met me.

Ik werd dik en en ik kon geen orgasmes meer krijgen. Eigenlijk voelde het helemaal niet leuk, maar ja, ik kon wél weer werken dus dan deed ik dan maar. Daarna ging ik elke paar jaar naar de dokter om te vragen om lagere doses. Ik ging langzaam van 225 naar 150 naar 75 naar 37,5 mg.

Daarna zat ik langdurig op 37,5 mg. Hier kon ik maar niet vanaf komen. Zoals bekend is het laatste beetje afbouwen het moeilijkst (zie ook blog #199). Van hoog naar minder hoog is het makkelijkst. Van laag naar niets is het moeilijkst en leverde bij mij een aantal keer verschrikkelijke onttrekkingsverschijnselen op. Ik was de afgelopen maanden drie keer in de hel maar nu ben ik er vanaf.

Het duurt nog wel vier tot zes weken tot mijn lichaam helemaal afgewend zal zijn. Ik ben benieuwd wat er daarna gaat volgen. Ik ben benieuwd of mijn burnout nu over gaat of erger wordt. of dat er helemaal niks gebeurt.

Het kan uiteraard tegenvallen. Wat als ik me niet beter ga voelen? Wat als blijkt dat dit afbouwplan helemaal niets oplevert? Wat als ik me slechter ga voelen? De onzekerheid is gigantisch.

Maar ja, zo is het nou eenmaal. Niemand heeft de antwoorden. Artsen schrijven antidepressiva voor en weten niet wat er gebeurt als je weer stopt. Alle ins en outs zijn niet bekend en elke patiënt ervaart weer wat anders. Afbouwmedicatie wordt nauwelijks voorgeschreven en is duur. Antidepressiva (SSRI/ SNRI) zijn al 40 jaar op de markt, maar de problematiek van het afbouwen staat nog in de kinderschoenen.

Nou ja, ik ben er nu. Ik ben bij de nul. Pfoeh! Ik ben trots op mezelf. Nu maar afwachten wat er gaat gebeuren.

Volgende keer

Volgende keer het laatste deel van mijn lange, lange serie over het afbouwen van antidepressiva.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.